4 December 2014. Hornillos del Camino. 36? Km

Mooie oude brug, maar daar stonden weer pijlen in verschillende richtingen. Gevolg: een foute, oudere man

Mongolië?, Ierland?, Limland? Eiffel? Me gusta (vind ik leuk)

Pubsj-aug. Misschien daarom op verkeerde pad geraakt

Donderdag.
Een nieuwe dag, een nieuw geluid. Ik doe de oogjes open. Goh, wat een slaapogen. Niks slaapogen, ’n pupsjaug (blauw oog, maar in mijn geval gezwollen oog). Eergisternacht vond ik die linker slaap al jeuken. Zou die bruine pigmentplek op mijn slaap kwaadaardig beginnen te ontaarden? Toch niet zo snel en toch ook niet alleen maar ’s nachts. Moet zo’n rotmug zijn geweest of een knutknut. Hele linker-oog dicht. Gaat wel weer over, vooral als je veel lacht. Eerst lekker douchen, maar er is geen verwarming. Handdoeken evenmin. Als ik mijn eigen handdoek gebruik, krijg ik die niet meer droog. In veel herbergen heb ik dat al meegemaakt. Wel warm water, maar geen verwarming, geen handdoeken. Ik heb er een gewoonte van gemaakt, om me in die situaties met proppen wc-papier af te deppen en het minimale restant vocht af te drogen. Werkt best goed. Alleen, als je niet oppast heb je her en der stukjes toiletpapier op je huid zitten. Vooral in mijn baardstreek plakken ze goed. Staat wat raar, dus maar iets vaker in de spiegel kijken. Zie ik dat pupsj-aug weer. Wat maakt ’t uit. Laat de lui maar denken dat ik loens.
Het lopen begon al fraai. Ik loop het dorp uit. Na 500 m. geroep achter me. Heb ik iets verloren? Je loopt verkeerd! Oh, muchas gracias. Wel aardig. Na enige km. kom ik bij een mooie, oude brug: Ponte Fitero. Even foto maken. Daar moet het zijn mis gelopen. Na een poos zag ik geen richtingtekens meer. Ik dacht, nu is het mij ook overkomen. Ik ben op het verkeerde pad. Kan ik vrouw en kinderen niet aandoen. Hoe keren we dit ten goede? De zon stond zuidoost, maar volgens de gps liep ik heel anders dan volgens de zon. Wie moest ik nu geloven? De zon natuurlijk. Tenslotte bij een dorp de weg gevraagd. Rechtdoor zei de eerste, terug zei de tweede. Ja maar ik loop de Santiagoroute in omgekeerde richting. Dat maakt het voor de richtingadviseurs blijkbaar extra moeilijk. Zeker 2 uur omgelopen. Dat is 8 km. En ik had voor vandaag toch al een forse route gepland. Onderweg zegt een Franse pelgrim: in Hornillos kun je ook met je paard terecht. Waaw, chique, ik weer gelukkig. Een kinderhand is snel gevuld. Alleen…Dan moet ik wel nòg verder lopen dan gepland. Zeker tot donker, want Hornillos is 10 km. verder dan de bedoeling was. Als ik in de avond dan ook nog een plek moet zoeken voor Leon en je weet nooit, of het ook nog gaat regenen. Dus enigszins getemperde blijdschap. En met die fout gelopen kilometers kom ik dan al aardig in de richting van de 35 – 40 km. Arme Leon. Maar ja, dan had hij geen paard moeten worden.
Ik loop over hoogvlaktes, met massa’s moderne windmolens, door dalen die in de hoogvlakte zijn uitgesleten, graftenlandschappen, mooie oude, stenen dorpjes met vaak prachtige kerkjes. De weet dat ik onderdak heb voor de nacht ontspant. De weg loopt door een oude kerkruïne bij San Anton. Hoe ze het kunnen bedenken (foto). Een bus scheurt weer rakelings langs Leon. Af en toe komt me een pelgrim tegemoet, die dan steevast een foto maakt van ons triootje. Tosca heb ik geleerd pal naast me te lopen als een auto nadert. Vaak komt ze al haar plaats innemen vóór ik de auto heb horen naderen.
In de herberg vertelt de vriendelijke hospes verhalen over pelgrims, de een met een ezel, de ander met een hond, een met een kat (ik denk een echte), een met een tamme uil op zijn schouder, en één ezel met een paard en hond, uit Nederland. Die pelgrims slapen volgens hem op de meest rare plaatsen, zelfs vond hij er een op het kerkhof. Na het verorberen van mijn zelf opgewarmde en volstrekt ontoereikende kant-en-klaar maaltijd, heb ik van de herbergier een grote zak oud brood gekregen voor Leon. Daaraan heb ik ook mezelf nog te goed gedaan. En een studente historia/archeologica vond me zielig genoeg, om een halve pan koude pasta, die zij over had, te geven. Pasta pur, zonder iets er in. Honger maakt rouwe bonen zoet, dus doorslikken die hap. Wil je nog de helft van mijn soep, vraagt ze hulpvaardig. Als je nog iets wilt, zeg je het maar. Ik had het wat koud, maar ik vond het verstandig mijn wensen maar voor me te houden. Over een paar dagen moet ik met mijn paard over de daken. Dan moeten Leon en ik goed uitgerust zijn. Nu wil ik nog een pils en dan de slaapzak in.