Vrijdag 3 juli 2015 Servestuga. 14 km

Vertrek van Servestuga. Afscheid van waardin Eva. Voor alle duidelijkheid: die zit in het midden

Tot 2 m. hoogte zijn de berken kaalgevreten door de rendieren

De randen van de meren zijn nog bedekt met ijs

Eindelijk kan Tosca even niet trekken, anders zakt ze weg tussen de planken

Gut, gut, gut, wat een mooie hut: geen stromend water, geen elektra, wel houtkacheltje en gascomfort

Na een paar dagen vond ik het tijd om het advies van Afrikaloper, vriend Ben D uit Eijs, weer eens op te volgen, nl. me te verzorgen, zodat ik niet aangezien word voor zwerver. Ik daal de 150 m. af naar de rand van het meer om me daar te scheren en stoot daar op een wilde vrouw van een jaar of 30. Ze kwam uit het zuiden van Zweden. Wilde de drukte van de stad ontvluchten, is van plan om ook de hele Kungsleden, 450 km, in haar eentje te lopen en slaapt altijd in de tent. Wat babbelend met haar scheer ik me, op de hurken zittend, aan de waterkant. Dit is een cryptische woordkeus: ik scheer dus haar, maar ik scheer niet haar. Voor alle duidelijkheid: ik scheer niet haar haar. Denk er maar eens over na. Zo iets als de naaimachine die naait en de nietmachine niet. Of de mijnbeambte die in de jaren 60 per trein Heerlen naderde en tegen het meisje tegenover hem in de trein zei: ruik je de mijnen? Waarop die juf verontwaardigd de conducteur riep. De conducteur legde uit: juffrouw, hij bedoelt niet ruik je de zijne, maar ruik je de mijnen. Communicatie blijft moeilijk.
Han en ik communiceerden nog even, níet moeilijk, afgezien van het Engels, met Eva, de waardin; maakten een foto van ons vier (Eva, Han, Tosca en ik) op de bordestrappen van het hoofdgebouw en off we go.
We passeren hele groepen rendieren. Vlak onder de boomgrens, op 800 m. hoogte, een korte pauze. Ik fotografeer het berkenkreupelhout, dat tot 2 m. hoogte is kaalgevreten door de rendieren. Al snel komen we weer boven de boomgrens, passeren hele passages sneeuw, soms een meter of honderd breed, daar soms 1 meter in wegzakkend en dan maar hopen dat je niet met je schoen in een onder de sneeuw stromende beek terecht komt. Overal moeras, beken, “pratsj” (modder). Prachtige uitzichten over de toendra, de berkenbossen en de meren. Lekkere wandeltemp. Ik had genoeg aan alleen een flanellen hemd. Er waren geen muggen en ondanks het zware terrein, veel op en af, genoten we van de natuur en het landschap. Tosca was helemaal geil op de rendieren, ze trok me compleet de berg op, daarbij zichzelf half wurgend. Nu vind ik dat omhoogtrekken niet zo erg, maar hetzelfde doet ze berg af, daarbij naar links en naar rechts trekkend en springend. Ik kom niet in mijn evenwicht, loop met horten en stoten, steeds hangend aan die riem, of acherover leunend berg af. Ik moet toch een biceps krijgen als een bodybuilder en de schouders, die al getraind waren door het trekken van het paard, hebben het opnieuw zwaar te verduren. Over de lange loopplanken is het hopeloos lopen, want behalve dat Tosca’s enthousiasme me “foxwild” maakt, zijn die planken, als ze nat zijn, ook nog eens lekker glad, met alle gevolgen van dien. Tosca kent intussen mijn hele vocabulair aan vloeken en het erge is, dat ze er zo gewend aan lijkt, dat ze zich er niets van aan trekt. Voor een corrigerend tikje, zoals een man dat, in sommige geloven, gedoseerd mag toedienen aan een onwillige partner, is zij ongevoelig. Ik ben benieuwd wat voor een reu het mag zijn, die haar aankan. Eén en al kracht en energie.
De 14 km. zaten om 13.30 uur al er op. Huttenwaard Michael en zijn vrouw wachtten ons op, leidden ons naar onze hondenhut, trakteerden ons op koffie met koekjes, onderhielden ons een uur of zo. Michael, zelf ook al opa, vertelde ons over een Belgisch gezin met twee kinderen van 8 en 10, die op onze etappe van morgen in de problemen waren geraakt door onderkoeling in de sneeuw, oververmoeidheid enz. en waar een reddingsoperatie met lawinehond naar toe was gestuurd. En over een Oostenrijker die in de helft van de gebruikelijke tijd de 450 km. Kungslede had afgelegd. Elke dag twee etappes tegelijk. Het bericht over onze komst was ons, net als de vorige dagen, ook al vooruit gesneld. Intussen was ook de zuidzweedse vrouwelijke einzelgänger gearriveerd, die Han en ik aan de waterkant vanochtend al hadden getraceerd. Ze zou in de nabijheid van de hut haar tent opslaan. De rest van de dag werd doorgebracht met blog schrijven en lezen. Een aantal dagen geleden hoorde ik over het boek “Wild”. Het gaat over een jonge vrouw die in haar eentje een aantal weken of maanden een lange-afstandspad aflegt van enige honderden kilometers, in haar eentje. Nou en? Ik ken een oude vent, die ook zo iets doet. Toch het boek maar gekocht om er straks in te lezen. Elektriciteit is hier niet, stromend water ook weer niet, drink- en waswater uit de beek, wifi vanzelfsprekend niet, al dagen geen telefoonbereik. De ipad bijna leeg, gps-batterijen leeg, mobieltje uitgezet om stroom te sparen. Eindelijk weer eens back to basics!
We drinken thee. Han is weer te goed voor de wereld, door een heupflesje rum uit te halen: jägerthee. Holadeladio. Terwijl het in Nl. boven de 30 gr. is, zagen en hakken wij hout en stoken de kachel.