28 november 2014. Tobajo, buitenwijk van Leon

Vrijdag.
Nu even snel, want het wordt alweer te laat.
Vertrokken bij Mercedes (en haar man). Bij het vertrekken vond ze mij, of mijn betaling voor de herberg? een heuse omarming waard. Foto. We startten al in hondenweer: regen, koude wind. Een paar graden boven nul. Handschoenen heb ik niet, want ik ging toch naar Spanje! Het ging nèt, qua temperatuur. Na een uur waren mijn broek en voeten doorweekt. Zoals ook op andere regendagen stopte het rond de middag. De kleren droogden, ik kreeg het minder koud, het landschap werd i.p.v. uitgestrekte vlakke akkers, weer glooiend en lieflijker en gelukkig waren de tegengestelde wegaanwijzingen geen groot probleem. De nacht was al afgesproken, alleen voor de dieren was weer geen plaats. Maar even terug naar het begin.
Na een poos wandelen vanochtend bedacht ik, dat ik Leons laatste riem, de buikriem, niet had vastgemaakt. Vergeten. De riem zat onder het pakzadel gevouwen. We naderden een plek waar de hele weg was versperd door werkende graafmachines en een kraan. Ik dacht: of nu stoppen, die buikriem aandoen, want als Leon schrikt van die machines vliegt de hele lading zó van zijn rug. Maar dan moest ik, koud als ik was, de hele bepakking uitpakken, in de regen leggen, om bij die buikriem te komen. Die buikriem zat opgeklapt onder het zadel en de bepakking. Dezelfde problemen zou ik hebben, als ik daar in de regen warmere kleren wilde zoeken. Of maar de gok wagen zonder buikriem? De beuk er in. We passeerden de graafwerktuigen. Leon zet het op een lopen en ik dacht: Harrie, niet los laten. Na enkele 10-tallen meters meegesleurd te worden door Leon had ik Leon weer stil en was het gevaar geweken. Omdat het zo koud was, wilde ik Leon niet steeds laten grazen als hij daarom vroeg, want van dat stil staan zou ik helemaal verkleumen.
Onderweg kwam ik nog 2 x een Nederlandse pelgrim tegen, 2 Spanjaarden en een Australische jongeman. Even een paar wetenswaardigheden uitgewisseld en dóór. Leon is een echte stad. Daar wil ik morgenvroeg doorheen, want in een stad raak je altijd de weg kwijt, het houdt lang op en dat wil ik niet voor de namiddag bewaren. Dus had ik een onderkomen geboekt vooraan in een buitenwijk van de stad Leon. Ik was natuurlijk wel welkom in het pensionnetje, maar Tosca moest vannacht op straat blijven. Voor Leon vond ik gelukkig weer een onbebouwd terreintje midden in de wijk, met vers gras, 10 min. van mijn pension en daar staat Leon nu weer vastgebonden aan een boom. Het is nu bijna 10 u. in de avond en ik wil Tosca weer snel stiekem op mijn kamer smokkelen en dan morgenvroeg bij donker maar weer met Tosca er tussenuit piepen, voor het gemekker kan beginnen. Het lopen is niets, maar die dieren. Behalve dat ze wat mager zijn doen ze het toch goed. Ja, zoals veel moeders vooral over de kinderen praten, zo doe ik dat dus over mijn 2 metgezellen. Is dit allemaal nu nog wel leuk? Nee, leuk is niet het woord hiervoor. Maar een enorme ervaring is het wel om elke dag weer jezelf tegen te komen: wat gaat het worden voor de nacht? Maar ik begin me steeds geroutineerder te voelen en ik merk, dat die dieren echt heel sterk zijn. Ha, ha, zo baas, zo hond! Vandaag, door het klo.. weer en nu opnieuw stiekem moeten doen met Tosca binnensmokkelen, geen tijd voor grapjes. Morgen even met paard Leon door de stad Leon en dan op naar een van de laatste wat grotere Spaanse steden, die we nog moeten klein krijgen: Burgos, here we come. Daarna lachen de Pyreneeën ons toe en zo ook de verschillende mensen die de komende tijd met mij meelopen en die zo de feestdagen eens echt anders willen doorbrengen, nl. met een zot met een pony en een hond. Ja, ik amuseer me toch wel, alleen, ik moet het allemaal doen met binnenpretjes. O.k. dan. En nu de truc met de hond. Brrrr. Foto’ s komen morgen. Per ongeluk staan de foto’s van stad Leon bij vandaag, vrijdag, maar die zijn pas zaterdag genomen.
Ik heb per ongeluk 2 verslagen gemaakt bij vrijdag. Ik zal het andere dan ook maar hierbij zetten.
https://www.youtube.com/watch?v=b7AR
‘Ne neuen daag oe de muës nog niks a gedoeë hant; een nieuwe dag waar de muizen nog niet aan hebben geknabbeld, placht Betty te zeggen. Heb ik het goed geschreven, Betty en Yvonne? Ik heb aangename vooruitzichten: Vanaf Pamplona wil Jan L, Nederlander, die nu met zijn vrouw Hanna in de buurt van Barcelona woont, graag 1 week meelopen. Hij heeft de tijd aan zich, dus kan instappen wanneer hij wil. Hij dacht aan de 20ste dec. En vanaf waarschijnlijk 17 dec. wil Constance K. 7 à 10 dagen mee en na de kerst ergens, wil zoon Servé 1 week mee. Cineast Rudy E. komt ook ergens in de week voor de kerst. Ik schrijf dit, zodat de meelopers weten wat gaande is. Ik mail iedereen nog persoonlijk als ik weer eens wifi heb.
Oma van O. is jarig geweest: 90 plus. Helaas heb ik de daarbij horende familiereunie moeten missen. In de levens van de kinderen zijn goede ontwikkelingen, zoals een huis kopen, een zaak starten etc. Dat is reden tot blijdschap.
Verder denk ik aan Lia, Yvie, Desi, Kelly en Kim, Merie, Ilse, Tamara, waarmee ik anders dagelijks samen was op het werk en waarvan ik de nieuwste mopjes hoorde??
Aangekomen in hostal Arcos in een buitenwijk van Leon, genaamd Trobajo del Camino. Leon is een flinke stad en die wilde ik ‘smorgens vroeg direct teckelen. Als ik daar ‘smiddags zou aankomen en dan de weg niet vond, dan kwam ik nooit meer in een dorp aan. En voor caballo Leon is altijd een dorp nodig. In een stad krijg ik hem niet ondergebracht. Daar kwam ik dan, om een uur of 4 ‘middags aan in de bar in Leon, waar de sleutel moest worden gehaald van het er naast liggende pension. Voor je paard moet je zelf maar wat zoeken. Ik moest dit onderkomensadres accepteren, want ik kon niet in de namiddag nog eens die hele stad Leon doorsjouwen, wat uren zou kosten, als ik al niet de weg kwijt raakte en de grote kans bestond dat ik geen onderdak meer zou vinden. O.k., zei ik, de hond wacht even op de stoep voor de bar, vastgebonden aan een hek, het paard wordt nu hier afgeladen en daarna zoek ik een plek voor hem. Weer braakliggend stuk grond gevonden met gras. Toen het pension in. Tosca zou op een balcon/terras van het pension kunnen blijven, had de barkeeper gezegd. De sleutel van het slot naar het terras voor Tosca kon de barman niet vinden. Daar was de barman gauw mee klaar. Dan kan ik je niet helpen met je hond. En in het trappenhuis van het pension dan? Nee, mag niet. Bullshit, dit pension is privé-eigendom, dacht ik. Als die barman zou willen, zou Tosca best in het trappenhuis kunnen slapen. Allerlei kwalificaties bedacht ik voor hem, die niet horen in dit blog. Ben ik hier in dit pension de enige? Si! Ha, ha, dacht ik, dat biedt kansen voor Tosca. En woont u zelf op de etage boven mij? Neen, mijn moeder en die is ook eigenaresse van dit pension. Verdraaid! Tosca wil nog wel eens blaffen bij een verdacht geluid en dat moet ik niet hebben op mijn slaapkamer. Want dan hoort de eigenaresse van het pension Tosca.’S avonds laat ben ik het pension uitgelopen, maar ik kon Tosca niet zomaar mee naar binnen nemen, omdat ik dan langs de glazen voordeur van de bar kwam. De situatie was nl. zó: pensiondeur, bardeur, daarna Tosca op de stoep. Ik verlaat het pension, loop voorbij de bardeur naar Tosca, maak haar los en doe alsof ik haar naar het paard ga brengen. Ik loop een blokje rond en kan op die manier aan de pensiondeur komen, zonder langs de bar te moeten. Alle pech: stemmen in het trappenhuis van het pension. Dan maar weer een ander rondje lopen. Uiteindelijk slopen we in het donker het trappenhuis in, mijn kamer binnen en direct licht uit en naar bed. Want morgen in alle vroegte krijgen we de omgekeerde werkwijze. Ik ging redelijk tevreden het nest in met de weet, dat morgenavond plek zou zijn voor de dieren. Daar zouden ze nl. een binnenplaats hebben.