Hotellier in midden
Sevilla is voor een paard eigenlijk een ramp. Gelukkig staat de route goed aangegeven, want je kunt niet in een hand een paard leiden, in de andere hand een hond en intussen in een boekje of gps de weg lezen. Gelukkig ga je niet door de drukste winkelstraten. Opvallend is, dat lantaarnpalen of bomen vaak midden in de stoep staan. Ik ben met pakpaard, touw, mezelf, weer touw en dan hond een paar meter breed. Dus vrouwen en kinderen worden van de stoep gejaagd, net zoals we met Doreen en Dorotee deden in het zwembad, al vlinderend, om de pretzwemmers de zwembaan uit te jagen. Bloody hot, maar we hebben het weer volbracht. De broers hadden eten geregeld en onderdak, dus wie doet je wat? Ik was te gespannen in die drukte, of liever te bezig, om foto’s te kunnen maken. Lo siento (spijt me).
Aangekomen in Guillena hadden los hermanos ( de broers) al een hotelletje geregeld. Bij het inchecken bleek een zangkoor daar te trainen, met gitaren en al. Wij, als enig publiek, riepen olé, olé, hetgeen hun melodramatisch gezang nog meer opzweepte. Tosca mocht weer op de wc van onze kamer slapen. ‘S morgens vroeg liet ik haar los en ze liep direct naar Michiels uit het bed stekende voeten. We hadden 3 bedden: de 2 grote broers aan de buitenzijden en het jongere broertje veilig in het middelste. Tosca begon direct Michiels teentjes te likken. Even later zei hij verschrikt: het lijkt wel of ze steeds dichter bij komt. Waarop Jack en ik hem adviseerden zijn slipje maar goed strak aan te houden. Later hebben we met de hotelier nog gesocialiseerd (zie foto).
Geef uw mening