20 November 2014. Van Calzada de Valdunciel naar Villanueva de Campéan 35 km.

Een hoop Romeinse milares, mijlpalen, op een rij in Calzada de Valdunciel. Zo moet je wel de weg kwijt raken

Ik hoop dat niet dit de herberg is

Vandaag, donderdag 20/11 was een lange dag, na een zware nacht. De Spanjaard in onze herberg leek wel een bommenwerper uit de 2e wereldoorlog. Wat een gesnurk. Ik voelde wel wat voor een schuilkelder. Stapte daarom midden in de nacht uit mijn stapelbed en wilde matras met beddengoed verplaatsen naar de woonruimte, om daar op de grond bij Tosca te gaan slapen. Maar de matras was zwaar, er zat zo’n laddertje naar het bovenste stapelbed voor me, dus verkassen lukte niet in het donker. Dan maar het leed accepteren. Tosca lag languit op de bank in de woonkamer de massa’s resten varkenslapjes te verteren, die wij voor haar hadden opgespaard. Wat een hondenleven.
‘S morgens met pijn in het hart Plien en Rob adië gezegd en en route, samen met de ronkende Spanjaard. Ik liep sneller en tijdens zijn eerste pauze ben ik doorgelopen. Het dorp waar hij bleef slapen heb ik overgeslagen en ik ben nog 13 km doorgelopen. Dat is een goede nachtrust wel waard. In dat dorp deed ik wat inkopen en wilde dat in een parkje opeten. Een oude knotterpot vond dat ik een paard daar niet op het gras mocht laten. Ik zei: ik moet wel even kunnen bijtanken, of moet ik van u langs de gevaarlijke weg eten? In gedachten zag ik hem al staan met zijn bajonet in de jaren 30, zij aan zij met Franco. Xenofoob waarschijnlijk. Wel kwam hij me 30 min. later terecht zeggen, dat ik op de verkeerde weg zat. Tja, een mens heeft meerdere kanten.
Na 35 km. ben ik in het bijna donker aangekomen. De telefoonnummers van de 2 herbergen die ik belde reageerden niet, alles dicht en het eind van het liedje is, dat ik in een luxe posada zit, alles even chique, met antieke borden in de oude kasten, die ik niet gebruiken mag, overal verwarming, die niet aanstaat, een lits jumaux, groot genoeg voor 4 pers., voor 27 E incl. ontbijt. Allemaal helemaal niet aan mij besteed, maar ja, buiten liggen in de winter is ook niet alles. Leon staat onder een afdak met nauwelijks eten en Tosca ligt daarbij. Het tegenovergestelde van gisteren. Toen ik arriveerde dacht de uitbaatster dat we een hele groep waren, vanwege alle bagage die ik naar binnen bracht. Dat viel haar dus wat tegen. Voor morgen wacht me weer een monstertocht van veel meer dan 30 km. en dat met niet goed verzorgde dieren. ‘S kijken hoe dat zal gaan. Home alone, a lonely ranger, eenzaam en alleen met de elementen. Zo wilde ik het. Maar leuk is het niet.
Verder nog iedereen bedankt voor de leuke opmerkingen, suggesties enz.
Jan K wil ik nog even pesten over de Romeinen en de oudste stad van Nederland:
Nog geen 200 km. verwijderd van Trier, de hoofdstad van het noordelijk deel van het Romeinse rijk, was onze streek in zijn geheel geromaniseerd. Er liggen meerdere Romeinse zwembaden onder (Lemiers, gemeente Vaals) en boven (Heerlen) de grond, overal resten van Romeinse villa’s en in de zuidoosthoek waar wij wonen, zijn vele toponiemen nog romaans. Nijmegen mag dan een garnizoen of zo hebben gehuisvest, maar stond niet Julius C, of wie was het ook weer, knarsetandend van woede op het Valkhof, omdat die Nijmegenaren maar geen Latijn wilden leren? In ieder geval niet geromaniseerd werden. In het jaar 300-zoveel had Maastricht al zijn bisschop, Servatius. En terwijl in de jaren 500 de Ierse missionarissen Willibrordus en Bonifacius, vanuit Echternach gezonden naar de wilden in het noorden, in Dokkum werden vermoord, had men in het zuiden al eeuwen beschaving, terwijl ze daar in Dokkum nog missionarissen opaten, de kannibalen. Dit is een vrije interpretatie van een aantal geschiedkundige feiten, waarmee ik meestal wel discussie op gang krijg. Jan K, vooral voor jou! Morgen vroeg op, dus de puce in.