Vrijdag 20 maart van Leuth naar Beek Achterhoek 27 km.

oma is bewonderenswaardig. Zij heeft alle wanden vol hangen met foto’s van haar tientallen personen tellend nageslacht. ( Schoonkinderen inbegrepen). Alle feestdagen van iedereen houdt ze bij. En ze is altijd druk, op haar 91 ste, veel weg, met de auto. Der Mensch muss müssen, is een gevleugelde uitspraak van haar. La chère bellemère, 90- plus rijdt mij van Nijmegen terug naar Leuth, waar ik gisteravond was gestopt. Koud, mistig, wat donker weer. mogelijk is de zonsverduistering van vanochtend daar mede debet aan. Het mooie landschap v d Ooipolder en de Gelderse Poort, met zijn terpboerderijen, de Rijn en vele wateren krijgen een mystieke sfeer. En zo maken we van het bedenkelijke weer maar wat moois. De Rijn over met het veer bij Millingen. Bijna twee uur moest ik wachten. Mooi gelegenheid om te ” infrastruktureren”. Want hoewel dat zonder pony wel een stuk makkelijker is geworden, blijft het een tijdrovend noodzakelijk kwaad. Onder aan de dijk zag ik twee verschillende plaatsen aan het water met een bord Kievit veerdienst, enige honderden meters uit elkaar liggend. Even bij het restaurant boven op de dijk, waar ik de wachttijd doorbracht, gevraagd, bij welk bord het veer nu precies was. Gewoon n beneden, de dijk af, was het antwoord. Al lopende in de aangewezen richting twijfelde ik nog en liep verkeerd. Gelukkig kwam ik nog net op tijd op de juiste plek.
Net over de Duitse grens bij Hoch Elten even verkeerd gelopen. Maar ik heb, geloof ik, een zintuig daarvoor ontwikkeld. Dus een snelle correctie en weer op het goede pad.
Nog steeds zit ik in het verwerkingsproces, dat ik Leon, de pony, heb thuis gelaten. Maar het is in dit drukke land absoluut niet te doen, dag in, dag uit te wandelen met een paard. Zie de foto’s. Door Montferland liep ik Siep en José, waarbij ik zou overnachten, tegemoet. Ze benaderden me via 2 parallelle paden. Waar ben je? Dat is moeilijk precies aan te geven in een bos waar je de weg niet kent. José kwam ik het eerst tegen. Op naar Beek. Een klein, bijna blind hondje, rue, volgde zijn instinct en dus loopse Tosca. Hij verongelukte bijna toen we de grote weg moesten oversteken. Ontstond een opstopping. Trimmende jongedames ontfermden zich over het enthousiaste oudje, dat hoopte op een blaadje groen. Na versterking van de innerlijke mens ging ik, samen met Siep, naar Doetinchem. Studievriend en één v d getuigen bij ons huwelijk, gaf, samen met een paar aardige dames, waarvan één de bekoorlijke naam Sonja had, en enige mannelijke soortgenoten, een zangconcert in een oud kerkje. Dus, wie had dat gedacht?, ook nog cultuur gesnoven. Ik in mijn zware schoenen en wandelplunje tussen de merendeels net geklede Achterhoekers. Daarna de rest v d avond weer gezocht naar onderdak voor morgen. Met behulp van José maakte ik een afspraak voor morgenavond in Halle, bij een adres voor Vrienden op de Fiets. Geen honden! Maar hij kan buiten. Dat zeggen ze allemaal en als het er op aan komt willen ze hem toch binnen. Beste mevr., ik ben al de hele winter onderweg met Tosca. Ze verdraagt onderhand de warmte binnen niet eens meer. Nou, vooruit dan. Zo kan ik weer tevreden de dag afsluiten, maar niet zonder dat Siep eerst een fles Riesling opende bij de haard.