Dinsdag 7 juli 2015 Adolfström 15 km + enige km. boot

Hoewel de Duitser had gezegd te willen slapen tot 8 uur, was hij om 7 u. al paraat. Waarschijnlijk realiseerde hij zich vannacht, dat hij wegens voedseltekort de volgende twee etappes tot het dorp Ammarnäs, in één dag moest doen: meer dan 30 km. door de bergen, met 19 kg. op de “poekel” (rug). Op weg naar het moeras om met een keteltje water te halen, wek ik Han in zijn tent. Ontbijt met koffie, een hallo tegen de vier hutje-mutje-houtkeetbewoners, “tsuus” (adieu) tegen de vertrekkende Duitser en on the road (3x) again (is een liedje). Vandaag beschouwen we als een rustdag, want we hoeven maar 15 km + een stukje met de boot.
Zo huppelen we verder over de route, één keer bijna mis gelopen, het moeras in. We passeren verschillende houten hangbruggen, één met een looprooster, waardoor je de kolkende waterstroom vlak onder je ziet. Tosca, durf jij dat? Tosca durft alles. Maanden geleden, in Spanje, zagen we 100 m. verderop de weg versperd door een groep kolossale Spaanse veehonden, die midden op het pad lagen te zonnen. Tosca speelde “la belle indifférence” en tippelde kontwaggelend langs en tussen de verbouwereerde heren. Vaak wordt me hier gevraagd wat voor soort hond zij is. Een Hollandse lefgooser. What? A Dutch shepherd!
Bij een schuilhut treffen we weer het Zweedse koppel, dat gisteravond bij ons in de hut at, om daarna nog 10 km. verder te lopen. Hij blijkt Engelsman te zijn en heeft een paar kinderen van rond de 20 en woont al lang in Zweden. Werkt in de telefonie. Zij is 10 j. ouder, heeft nog een dochter van 13. Gezien de manier waarop ze op elkaar reageren, zijn ze een (recent) koppel. Tosca wordt vastgemaakt aan een rechtopstaande ladder. Enthousiast trekt Tosca die om en de ladder belandt op de schouder van de Zweedse Engelsman. Cool als hij is, zegt hij, dat het wel meevalt. Ik vermoed dat hij nu een zwetende Engelsman is.
We komen aan bij een Värdhus aan het meer. Eten met ons vieren rendier en eland. Voortreffelijk: met heerlijke saus, paddenstoelen en kruiden. De kogelronde waardin deed Han vermoeden, dat hier niets wordt weggegooid. Terwijl wij instappen in de boot, om de oversteek te maken naar ons dagdoel, Adolfström , komen de vier houtkeetslapers van afgelopen nacht er ook aan. Éen is een Amerikaan, die in Zweden woont en daar rugbyt. Hij heeft 2 Amerikaanse vri

De ladder die die op de Zweedse Engelsman belandde

Hier aten het Zweeds-Engelse koppel met ons rendierstew

Ons bootje

Weer korte pauze

Weer een stukje met de motorboot

Het Zweeds koppel zat bij ons in de boot (eigenlijk was hij Engelsman)

Nog steeds in de boot

Agressieve vogel met pijlstaart, lijkend op kapmeeuw en typisch voor hoogvlakten van Lapland

Een beetje afzien is het wel

25

enden bij zich en een Zweedse collega-rugbyer. Met zijn vieren gaan ze, net als ik, nog weken door, naar Abisko, het einde van Kungsleden.
Ik zie, dat veel van de foto’s van vandaag al bij gisteren zijn gepubliceerd. Dat kan gebeuren als je door afwezigheid van wifi de blog van verschillende dagen moet bijwerken.
Om 15 u. arriveren we in de nederzetting Adolfström: wat verspreid staande houten huisjes in het berkenbos, met een winkel van Sinkel, annex cafetaria, waar we ook kunnen overnachten in een houten keet. Tosca’s eten is op. Pas over twee dagen komen we weer in een anständig plaatsje. Dus overwegen we om de komende twee etappes morgen maar in één te doen: ongeveer 21 à 27 km., naar Jäkkvik. Hopelijk is daar dan ook eindelijk weer eens telefoonbereik en wifi. Want back to basics is wel leuk, maar alleen maar basics hink dich gouw ’t vötje oet (krijg je snel genoeg van).
Ook in ons huidige onderkomen is alweer geen wifi. Toen ik daar bij de al oudere waardin naar vroeg, schoten de drie juist binnengekomen jonge Zwitsers in een lach. Ja, domme vraag. Wel heeft onze keet een aanrecht met waterkraan, alleen, zonder water.
Blog bijwerken, elektrische apparaten opladen, wifi zoeken in het “dorp”. Schema maken voor de komende dagen, douchen, scheren. De dag is weer te kort. En… De zon schijnt. Men krijgt het weer dat men verdient.