27 oktober. 2014. Voorbij Almaden – 5 km voor Monesterio 27 km.

Mooi landschap

Mooi landschap

 
Veel halfwilde kuzje

Veel halfwilde kuzje

Grote waakhonden

Grote waakhonden

Maandag 27 okt. van Almaden de la Plata via El Real de la Jara naar Monesterio, 27,5 km. Gisteren aangekomen in Almaden. Maar door de pijnlijke achtervoeten van Leon (achter heeft hij geen ijzers en zijn Leons hoeven te ver afgesleten)  schoot het maar niet op. Op het vele grint en op de rotsige paden bleef hij vaak staan, met als gevolg dat ons tempo niet boven de 3 gemiddeld uitkwam. Dan moet je wel heel veel uren lopen om je 27,5 km per dag te halen. En er blijft veel minder tijd over om te rusten, eten te kopen, eten te bereiden , filmen etc. Het weer was wel prettig, het landschap mooi, geen kip op de weg. Dus dat was wel positief. Morgen ga ik maar direct en de hele dag die hoefschoenen aan de achtervoeten bevestigen. Omdat ik geen onderdak vond, heb ik me met mijn bivakzak maar geinstalleerd op een weggetje, dat aan beide zijden met draad was afgezet, via een poort kon men het pad ingaan, aan beide zijden hoge afrastering langs het weggetje. 50 M verder op het pad spande ik een koord over het pad, om Leon op te sluiten. Ik nestelde me in mijn bivakzak op de grond en luisterde naar de halfwilde varkens, die in de 2 m. lager gelegen wei, direct naast ons pad, werden gehouden. Tosca heeft die nacht vele keren gemeend mij te moeten waarschuwen voor die kuzje (varkens in goed plat) en wel met een oorverdovend langdurig geblaf. Omdat ze naast me lag, vloog ik dan overeind, greep haar in haar nekvel en probeerde haar dat blaffen af te leren, wat haar in haar eerste jaar als politiehond met zoveel ijver was bijgebracht. Pff. Het slecht slapen wordt wel weer enigszins gecompenseerd door de superlange nacht, nl van 20 u tot 07.

Maar nu het probleem van vandaag: aangekomen bij een vijver liet ik Leon gaan drinken. Ik liet hem los, om een foto van hem te maken, voorlopig de laatste. Leon vond de afkoeling namelijk zo heerlijk, dat hij geleidelijk verder het water inliep. Ik vloog achter hem aan, al snel merkend, dat zowel Leon als ik geen vaste grond meer onder de voeten hadden. Ik nam Leon bij zijn hoofdstel en probeerde al zwemmend hem naar de kant te trekken. Zwemmen met een beladen pakpaard was nieuw voor mij en vroeg me af of dat zou lukken. Intussen lagen de rugzakken op de rug van Leon, gedeeltelijk in het water. Hoewel we toch weer snel van onze zwempartij op de kant waren, bleek mijn camera kasjewijlen, maar erger nog, ook mijn android was naar de mallemoere. Dus geen telefoon meer, geen sms etc. Gelukkig deed mijn i-pad het wel nog en ook de filmcamera van Rudi. En hoewel ik mijn routeboekje nog had, met de eventuele overnachtingsadressen, kon ik zonder mobieltje niet bellen om een overnachting te regelen. Dus balen, balen. En zo eindigde dit drama op de dag dat ik vlak voor Monesterio in slaap viel (voor even). Voorlopig laatste foto, vlak voor electro - drama Drama van zwemmende Leon: camera en handy verzopen

Bivak als zwijnenhoeder naast de kuzje (varkens)

 Bivak als zwijnenhoeder naast de kuzje (varkens)

Reacties

  1. Nou nou Harrie ,dat is wel mooie balen wat er allemaal is gebeurd ,maar je blijft er wel nog positief onder ,en maar gied dat je nog een iPaid heb ,ben je tenminste niet helemaal moeder ziel allen zonder dat je iemand kan bereiken .
    De foto’s waren wederom mooi zo kunnen wij mee genieten ,en echt genieten zonder complicaties .
    Hou je taai en de gr Marlies,Harrie.

  2. Wat een pech heb je ,maar gelukkig had je de iPaid nog zo dat je niet helemaal in de vreemde wereld bent zonder even kunnen chatten met mensen ,en dat is best belangrijk .
    Maar goed dat de nieuwe thecniek overal te koop is succes er mee ,wij volgen je .
    Hou je taai de gr Harrie, Marlies.

  3. Agnes Augenbroe zegt:

    Wat een ellende gelukkig gaat het met u goed de rest lost u wel op agnes

Geef uw mening

*