Dinsdag 28 juli Rostahut 18 km

Zo slecht als het weer gisteren was, zo mooi is het vandaag. Bij het opstaan nog even opnieuw de kachel aangemaakt, om de laatste restjes nattigheid te drogen. Daardoor late start. Maar och, ’t is toch maar 18 km. Prachtige vergezichten, zeer mooie wandeling, die mij niet zo godsgruwelijk zwaar viel als sommige vorige. Mooi weer dus, ver boven de boomgrens, koele bries, dus nauwelijks muggen. Omdat we een paar keer rendieren tegenkwamen, was Tosca een en al enthousiasme. Niet meer te houden. Sleepte me tot mijn grote genoegen de berg op, maar was weer hopeloos onhoudbaar bergaf. Ik had een nieuw touw gevonden, om haar riem, die bij het oversteken van een rivier aan gene zijde was blijven liggen, te vervangen. Omdat ze mij bij steile hellingen bergaf finaal omtrekt en ik haar toch niet kon loslaten met die rendieren, heb ik van het touw een wurgstrop gemaakt. Wat wreed! Ja, zo heeft ze zelf in de hand hoe hard ze trekt. En een door Sami kapotgeschoten Tosca, daar hebben we ook niets aan. Nou, ze hangt zich zo ongeveer op, krijgt nog maar piepend adem en trekt nog als een idioot, maar in ieder geval krijg ik haar zó enigszins gehouden. Diervriendelijk o.k., maar ze moet wel hanteerbaar blijven. De filmcamera is leeg. Zonde met dit mooie weer en dit prachtige landschap. Doet mee steeds weer denken aan inspirerend Mongolië, waar de idee voor deze trektocht ontstond.
Een paar keer door een rivier moeten waden. Daar zien we al nauwelijks meer tegen op. Wel moet je erg oppassen, want veel stenen, boven en onder water, zijn glad, of schuiven en de stroming is sterk en het smeltwater ijskoud.
Hallo, groette ik de 4 mensen die bij de Rostahut buiten in de zon zaten. blijkbaar mensen van hier, want met blote armen en benen, ondanks de weer massa muggen. Ik ben Harrie uit Nederland. Oh, zei de Duitser, genaamd Morritz, dan heb je de groeten van Jan. Jan, Duitser, Rheinländer, zou ook 800 km. naar de Noordkaap lopen. We liepen een paar dagen samen, totdat hij na twee of drie dagen besloot om een week lang via een andere, langere route naar het noorden te trekken, nl. over de Padjelantaroute. Die zou nog stiller, nog ruiger zijn, geen proviand, nog meer sneeuw. Na een week zouden we elkaar weer zien in Abisko en vandaar samen verder trekken. Maar na onze splitsing kreeg ik taal nog teken van Jan. Misschien geen telefonisch bereik? Deze jonge Duitser, Morritz dus, wist me te vertellen, dat hij Jan had ontmoet en dat Jan over mij had verteld. Jan voelde zich zwak en had daarom 250 km. gelift. Hij lag nu één of twee dagen op mij voor. Tja, ik heb ook slechte dagen, en zelfs op de goede dagen, de nodige slechte momenten. Maar ermee kappen als het moeilijk is, vind ik tegen het principe.
Nog twee dagen en dan ben ik in het Finse Kilpisjärvi, bij het drielandenpunt van Noorwegen, Zweden en Finland. Dan is fase één van de drie die ik nog moest sinds Abisko, voorbij. Fase twee is 180 km. naar de Samenhoofdstad, Kautokeino, weer in Noorwegen. Daar hoop ik rond de 13e aug. aan te komen. Dan nog fase drie: 250 km. van Kautokeino naar de Noordkaap, te beginnen rond de 17e aug. of zo. Eind aug. ben ik dan op de Noordkaap.
‘S avonds komt Morritz de avond met mij doorbrengen. Morritz is een 20-jarige Beier met opvallend lang haar: tot op de borst. TOT, niet OP! Hij moet deze zomer beslissen of hij over een aantal weken gaat beginnen aan een opleiding elekrotechniek, of dat hij natuurkunde wil gaan studeren, welke studie zwaarder en langer is. Maar in dat laatste geval moet hij eerst nog 3 j. vooropleiding doen. We praatten voornamelijk over onze reis, maar ook over van alles en nog wat. Hij noemt zichzelf verlegen en vindt dit een goede leerschool om zelfstandig te zijn en dan ’s avonds contacten te leggen. O.K., bij deze.
Ik wil een selfie maken, maar de batterij van de camera is leeg. Dan maar een selfie met mijn handy. Maar hoe krijg ik die weer op de blog?