Maandag 26 jan. 2015 Combres 17 km.

href=”http://www.ponyanddogtrip.com/wp-content/uploads/2015/01/image335.jpg”> Infrastruktureren bij Pompone in Combres[/caption]

Lunchpauze onder kruisbeeld[/caption]

Hele dag regen. Uitgebreid werd ons uitgeleide gedaan door de beheerder van ons pelgrimsonderkomen, die vanochtend naar ons toe was gekomen om ons vaarwel te zeggen. Maar van de adressen die ons gisteravond waren aangeboden, dus die van schoonzusje Lilian en het adres van de naturisten van Marietje, had niemand gereageerd. Alleen bij het Engelse B&B, waar ze geen Engels spraken, konden we terecht, maar dat was zo dichtbij, dat we dan evengoed hier konden blijven. We stopten drijfnat voor koffie in een cafeetje in Guipy. Makkelijk te onthouden: Guy en pipi. Bah, wat flauw. Van het niveau van: bij de chinees gaat de telefoon. Chinees zegt: ha-lo, met wie? Antwoord is: ha-Wie, met Lo. Moet je voor gedronken hebben. Gezellige boel daar. Een wat oudere zat zijn kraslot gespannen te bewerken. Ik vroeg, of die zijn miljoen zou delen, maar als antwoord glimlachte hij zwijgend. Waarschijnlijk hardhorend. De zwartharige juf achter de tapkast vond ons blijkbaar maar wàt interessant, want ze liet ons geen moment uit het oog. Haar maar geëerd met een stukje aandacht in de zin van een foto.
Onderweg krijgt Leon het even op zijn Ijslandse heupen en knijpt plotseling ertussen uit, in galop een zeer modderig, kort geleden ingezaaid veld in. Ik houd vast, met als gevolg languit onderuit, in de modder. Niet lang pipi-en. Geen pijn, door de regenkleding niet nat, alleen helemaal onder de modder. Gewoon verder gaan langs de weg, alleen nu als dreksjkiebel (modderschuit). Intussen nog 3 sneden brood in de ene hand, waarmee ik Leon vasthoud en een homp Emmenthaler kaas in de andere, waarmee ik Tosca vast houd. Af en toe de telefoon aannemen, gps bekijken en routeboekje lezen. Bril op, bril af. Hoehoe. Handen te kort.
In gehucht Combres aangekomen, drijfnat, iemand gevraagd waar mevr. Pompone woont, voor ons Pompidou! We hadden haar telefonisch niet kunnen bereiken om 12 u., zoals was afgesproken met haar zoon. Wel haar antwoordapparaat x maal ingesproken, maar zonder reaktie. Dan maar ergens aanbellen en vragen. Ik woon hier pas kort, zegt een vrouw in het gehucht. Ik ken de mensen nog niet. Verder nergens iemand thuis in die twee straten. Wonen hier nog mensen? Als we maar terecht kunnen, want we beginnen er schoon genoeg van te krijgen in dat natte, koude klereweer. Terwijl ik de ene kant oploop, bellen de 2 meisjes ergens aan en vragen in het Frans naar mevr. “Pompidou”. Oh, praat maar gewoon Nederlands, antwoordt de dame. Op haar blote voeten in pantoffels loopt ze met ons mee door de modder en regen en wijst ons de gezochte plek, van mme. Pompelone, loopt daar zonder kloppen naar binnen en komt met de bazin naar buiten. Onze Nederlandse woont al 14 j. hier, samen met haar Duitse echtgenoot. De kinderen zijn hier geboren, zijn 3-talig opgevoed. Leon mag bij mijn 2 ezeltjes in de wei staan, zegt de Nederlandse en als je wilt ben je vanavond bij ons welkom. De Nederlandse had met haar Duitse partner lang in Sippenaeken gewoond, het Belgische dorpje, 1 km. van ons woonhuis verwijderd, waar wij vanuit onze zitkamer op uit kijken.
Onze huisbaas, Philippe Pompone, bood aan, om met mij, samen in de auto, brood te halen. Net voor sluitingstijd kocht ik bij de boulanger de laatste 3 broden weg. Voor de komende 2 nachten onderdak weten te regelen. Ik was tevreden.
Het lopen met zijn 3-en is voor mij een verademing. Niet meer alleen. Dubbele vreugde, halve smart etc. En, happy together!