Een nieuwe dag, een nieuw geluid (niet zelf bedacht, hoor). Die arme Tosca, in die kou, onder die betonnen buitentrap, tussen een paar vuilniscontainers, om haar te beschermen tegen de wind. Weliswaar op een deken en met een hondenjasje aan. Je moest eens zien hoe ze rende vandaag, geen seconde rust, springt in elke poel water. En ik maar denken dat die hond het misschien koud heeft. Vandaag alle weertypes gehad: sneeuw, zon, regen, wind in de rug. Ik had Jos gewaarschuwd warme kleding mee te nemen, bang als ik was dat hij het koud zou krijgen. Net als Tosca had ook Jos een deken om te slapen en een rompertje om warm te blijven. En net als Tosca is hij niet kapot te krijgen. Alleen springt hij niet in elke plas. Misschien goedkoper, als hij ook onder een betonnen trap gaat slapen, want volgens mij kan hij dat best. Hij liep vroeger maratons. Dat zegt wel wat.
Om 9 u. gingen de winkels pas open, dus eerst daarheen, voor o.a. brood, voer voor Tosca enz. Toen naar de Office de Tourism, om daar een detailkaart van de regio te kopen. Die ging pas om 10 u. open. Nog een half uur wachten. Geen probleem: de dieren vastgebonden voor de VVV en wij een koffie bestellen in de café er tegenover. Al snel kwam een politieauto voorbij. Eens kijken wat die gaan doen. Ze reden door. Dat was maar betrekkelijk. Na een paar minuten hadden ze blijkbaar bedacht, dat hier zonder gevaar een belangrijk optreden mogelijk was. Dus, ze kwamen terug, stopten bij de Office de T. En wij met enig plezier, samen met de paar andere aanwezigen, kijken wat zou gebeuren. De blauwen gingen het Office de T in en er gebeurde niets. Ik dacht, die komen zó naar hier, maar nee hoor. Ja, toch, na enige tijd. Ik loop op ze af, in afwachting van een toespraak van het bevoegde gezag. En inderdaad, die kwam: of ik de cascas (“sjiet” in good plat) wilde opruimen. Ik zei, dat ik zelf ook moest en dat ik dan het geheel zou opruimen. Was blijkbaar niet humoristisch. De juf in de O de T was zo vriendelijk me een rol keukenpapier te geven. Op verzoek kreeg ik ook plastic erbij. Net alles opgeruimd, begint dat monster opnieuw tafeltje dek je, ezeltje strek je te spelen. Zo komen we nooit weg. Jos en ik lagen in een deuk. Ik wilde met de goofies (Maastr. Agenten) op de foto. Zìj wilde wel, hij niet. Van de achterkant dan, opperde ik. Hij ging niet door de knieën. Nou, dan fotografeer ik gewoon jullie auto, zei ik. Dat kon de diender niet verbieden.
We zagen o.a. een rotte(?) wilde varkens en een sprong (?) reeën in de verte. Die zijn zo weg, zei ik. Nee hoor, aldus Jos. Eens kijken wie gelijk krijgt. Ik natuurlijk, dacht ik, want ik ben 2 maanden ouder ( 63 + 6 mnd. ) en dus wijzer dan Jos. Maar hij heeft het elan van de jeugd. Jos blijkt ook een goed geheugen te hebben op zijn 63ste + 4 mnd., maar dat mag ook wel als je een stuk jonger bent. De reeën gingen niet op de loop. Jos alweer gelijk. De jeugd heeft de toekomst. Jos zéker.
Jos wil een groep vormen, zoiets als HHHH, hahahaha. De helpharriehuijbenheem, maar hij wil er wel voor gevraagd worden. Deze bescheidenheid siert hem, alleen hij komt er niet ver mee. Mopje over niet ver komen: drei ouw Mestreechter mennekes zitte op ’t Bat op ‘nne baank. Kump ‘nne gek wie Harrie langs en vreug: pouvez vous me dire la route à Liege? De Mestreechtenere kieke zich aan en hoale de sjouwers op. Harie zeet: können Sie mich den Weg zeigen nach Lüttich? De Mestreechtenere hoale hun sjouwers op. Harie perbeert t nog ‘s: can you tell me the way to Liege? De Mestreechtenere trèkke zoonder veul verzeij de sjouwers op. Harie löp door. De Mestreechtenere zègge: ‘r sprèk zien toale good, meh doa kumps te neet wiet mit (gehoord van Paul. Ere wie ere toekomt).
Aangekomen in Épineuil bij Tonnerre tijgen we linea recta (is geen Limlands en betekent regelrecht) naar de chambres d’hotes van mme Aline Galipaud: een kamer in een groot gebouw met een grasparkje er omheen, waarin Leon aan een boom wordt vastgebonden. Onze kamer was open (een mannenval?), maar zij zou pas om 19.30 u thuis komen. Van haar werk. Conclusie: dan is ze in ieder geval jonger dan ons, want ze heeft nog werk. On verra! Waarschijnlijk heeft ze van alles, maar het belangrijkste is of ze wifi heeft. Jos constateert, dat er een soort toneelzaal in haar complex is. Typisch, zeg ik, want Tosca ligt in een soort amfiteaterachtige schuur waar veel theaterstoelen staan. Misschien is ze wel stripteasedanseres. We gaan er van uit dat ze dat niet is. Is ze het toch, dan valt dat alleen maar mee (in onze verbeelding).
In de café begin ik aan mijn blog, heel kuis met koffie, terwijl Jos zijn eerste biertje verslindt. Ik maak een filmopname. Op mijn vraag aan de bardame, of ze wifi heeft, vraagt ze wifi? Ik zeg oui. Zij zegt non. Ik zeg weer: maar u zegt wi, dus oui. Zij weer mais non. Ik weer: alors wi non. Tja, humor is niet overal het zelfde blijkbaar. Hebt u ook café crème, très grande? Mais oui. U hebt alles, vlei ik haar. Ze beaamde dat volmondig, terwijl ik hier enige bescheidenheid van haar kant wel terecht had gevonden. Tenminste wat vóórkomen betreft. Ze zal dat wel gecompenseerd hebben met karakter? Ja, en zo proberen we het met een beetje geOH toch allemaal wat op te leuken en, met succes. Kunnen we hier ook eten vanavond? ‘S maandags wel, maar vandaag (maandag!) niet. Ik moet toch lachen. Kom je in een of ander gat. Een bar-restaurant met op de deur een menukeuze van hier tot ginder. Zit je dan eenmaal, blijkt dat ze menu 1 niet in voorraad hebben, menu 2 morgen pas. Dan maar à la carte. Alles uitverkocht, alleen menu du jour. Je kunt wel lachen. Zum weinen!
Schiet me even een heel ernstig probleem te binnen: ik kwam er gisteren achter, dat vele, ja VELE malen, de foto’s niet op mijn blog werden gepubliceerd, vooral niet de spannende, pikanterieën. Waarschijnlijk heeft mijn I-pad een ingebouwde kuisheidsmodule. Soort filmkeuring. Mogelijk is het probleem als volgt te verklaren: de foto’s op de blog zetten kost enorm veel tijd, vaak vele minuten per foto. Wifi denkt dan misschien dat ik haar/hem niet gebruik en sluit het contact af, terwijl ik wel een uur of zo doorga met foto’s voor niks op de blog te zetten. Vele tientallen mooie foto’s hebben het zo dus nooit gehaald. Bale! Gedane zaken nemen geen keer. Soi!
Dat was me weer een heel lang,en leuk verslag heeft je goed gedaan dat de dames langs zijn geweest je humor is weer goed op peil ,ook leuke foto’s ,sommige ondeugend ,maar goed dat je eigen vrouwtje er ook bij was ,en die Jos is een stuk ,en niet te vergeten Harrie ook .
Voor morgen hoop ik dat jullie het zonnetje ook weer mogen zien ,rust goed uit hou jullie taai gr Harrie,Marlies.
De ondeugende foto’s waar Sonja niet bij was, zijn door de I-pad er uit gecensureerd. Dat Jos een stuk is merk ik aan Tosca. Ze is niet bij hem weg te slaan. Het gaat ons goed. Hou je taai! Gr.
Mooi verhaal! Zoe kin ich diech! Gr Marie
Hai Harrie
Leuk filmpje waaraan je kunt zien dat dieren het echt ijskoud hebben in de winter 😉
https://www.facebook.com/video.php?v=373889869459860&fref=nf
(hoop dat de link werkt)
grt Rob
Hartstikke leuk filmpje Rob. Zo rennen Jos en ik nu ook door de sneeuw. Gr