Donderdag 9 juli 2015 Vuovatjviken 25 km, waarvan 7 km. boot

Eerste roeievenement vandaag, 500 m., samen met Zweed en 3 Amerikanen

7 km met de motorboot

Met Tosca in mijn 1-persoons tent

Vandaag is de dag dat Han terug naar huis gaat. In de supermarkt hoorden we al, dat de bus vandaag pas om 16 u. vertrekt. En daarna moet Han nog een flinke treinreis maken naar het vliegveld. Dus maar wat rondhangen in Jakkvikk tot 16 u? Een hangplek voor jongeren is hier niet, zelfs niet voor oudere jongeren. Han maakt van een kartonnen doos een bordje, gaat aan de weg staan, duimpje omhoog en een sms-je meldt mij wat later op de ochtend, dat hij na een kwartier beet had. Goed zo Han. Zo kennen we je.
En waar is nu de Duitse Reinländer, die vanochtend om 10 u. met mij samen zou vertrekken? Als je over de duivel spreekt trap je hem op zijn staart. Hij komt melden, dat hij beginnende migraine heeft en twijfelt wat hij zou doen. Ich bin gleich zurück. Maar ik zie de volgende vele minuten niemand meer, ik weet niet waar hij verblijft en omdat ik heb geleerd, dat men zonder een minimum aan gezond egoïsme het leven niet doorkomt, pak ik mijn boeltje en nok af.
Edoch… Na een uur lopen haalt de Hamburger uit Bonn me in. Ik probeer het toch maar, zegt hij.

Han’s vertrek. Duim in de lucht

Een van de vele skeletten

Duitse Jan zou een Nederlander zijn, op weg naar de Noordkaap. Hoe weet je over mij, vraagt Jan. Het Zweedse koppel, waarvan de jongere man Engelsman is, vertelde dat, antwoord ik. Omdat ik Jan heet denken ze dat ik Nederlander ben, zegt Jan.
Na 1,5 u. wandelen komen we bij een water, de Jäggávvre, waar we 500 m. overheen moeten roeien. De 3 Amerikanen plus Zweed zijn er ook juist aangekomen. Foto’s.
Jan en ik roeien, maar volstrekt niet synchroon. We draaien een paar halve rondjes, totdat Jan voorstelt dat hij overneemt, ondanks de hoofdpijn. Een Jan die alles kan. In Bonn was hij ambulanceverpleegkundige. Hij is van Bonn overgeplaatst naar Hamburg. Werkt daar parttime en is dit jaar begonnen met de studie bedrijfspsychologie.
Ik vond de dag erg inspannend. Een zware klim door een 200 m brede gleuf brak ons bijna de nek. Het was mooi weer, broeierig warm. Een feestdag voor muggen en knuts. In hele zwermen hingen ze om ons heen en zonder hun beurt af te wachten vielen ze aan. Ik probeerde begrip op te brengen, want wanneer zou het weer eens opnieuw warm zijn hier? Op een gegeven moment gaf Tosca er de brui aan. op haar onderbuik heeft ze weinig haar en muskieten schijnen dat te weten. Tosca wilde alleen nog op haar buik liggen. De knuts kropen in haar vacht en met velen tegelijk rondom haar ogen en zogen het laatste beetje wil uit de arme hond. Elke halve minuut moest ik haar op haar poten trekken. Tot overmaat van ramp was het muskietennet, dat ik losjes om mijn hoed had hangen in plaats van voor mijn gezicht, waarschijnlijk ergens in een struik blijven hangen. Als dit zo doorgaat, kan ik met die hond niet verder. Maar het moet. Eindelijk tot boven de boomgrens gekropen, daar waait het meer, koelt het af en wordt de muggenplaag enigszins draagbaar. Hoog tijd voor een pauze. Wat blijkt? Dat het zwarte rompstel waaraan Tosca vast zit, heel strak om haar poot zit. Omdat ze me berg af sleurt, uit mijn evenwicht trekt, als ik van rots tot rots moet stappen, het water in trekt bij het oversteken van een riviertje, om al die redenen ruk ik vaak aan haar riem, met de gedachte: wie niet horen wil moet voelen. Op haar donkere vel viel niet op dat de poot klem zat. Ik heb het rompstel moeten lossnijden. Hé, bedacht ik, we hebben toch nog een miniem potje muggenolie. Daarmee bewerk ik mezelf en Tosca. Dat hielp wel een beetje. Echte lunchpauze hield ik voorbij het hoogste punt van dit traject, op ongeveer 1000 m., omdat het vliegende ongedierte het daar unheimisch vindt. Daar haalde ik ook ook Jan weer bij.
De rest van de dag dalen we af naar de plek waar de motorboot naar Vuonatjviken ons komt ophalen. De boot was al besproken om 18 u. door de groep van drie Amerikanen met een Zweed. Wij wachtten, helemaal ingepakt in onze cape en jas tegen de muggen. Tosca heb ik in een daar liggende mat gedraaid en die viel van uitputting direct in slaap.
De boottocht van 8 km. over het 

Over het Riebnesmeer

Rriebnesmeer naar Vuonatjviken was ook niet alles. Onze winderige zitplaatsen en bagage werden helemaal nat gespat door een regen van opspattend ijskoud water. Aangekomen in Vuonatjviken horen we dat de nachthut daar vol was, voor avondeten hadden we moeten bespreken en dat we maar in het bos moesten gaan slapen. Tussen de muskieten dus, dacht ik. Nog twee uur doorgelopen met Jan. Tosca was weer ongeveer de oude, nu het wat afkoelde, waaide en er dus minder muggen waren. Boven de boomgrens werd eindelijk een geschikte kampeerplek gezocht. Blijkt dat mijn tentstokken weg zijn. Geen ramp: tentstokken gesneden. In de tent gegeten, toen Tosca naar binnen gehaald. De massa’s vliegjes die uit haar vacht kwamen kapot geslagen en dat duurde een hele poos, blog schrijven, slapen. Hopelijk heb ik genoeg eten voor nog twee tentnachten. Want ik had er op gerekend vanavond in Vuovoatnik te kunnen bikken.
Als je loopt, en vooral in de wind, dan gaat het enigszins met de muggen, maar olala als je het waagt stil te staan. Ze vallen met tientallen, honderden, over je heen. Zelfs door het gaatje achterop mijn pet kruipen ze naar binnen. Een beet me op mijn borst. Ik sla hem kapot: bloedvlek. Je vraagt je af hoe ze er bij komen.
In de tent idem. Met opzet had ik de lichtste tent gekocht: 800 gr., geen rekening ermee houdend, dat het een éénpersoonstent was. Maar buiten slapen vind ik hier, voor Tosca, geen optie. Ze wordt compleet lek gestoken. Al heb ik de indruk dat zij daar beter tegen kan dan ik. De knuts kruipen in haar vacht en vooral tussen de haartjes rond haar ogen zie ik steeds een aantal zitten. Ik haal haar dus in de tent, nadat ik een half uur alle muggen en knuts had vermoord. Tosca eenmaal binnen, blijkt de tent wéér vol met dat ongesiefer ( ongedierte) te zitten. Die kunnen toch niet allemaal zijn binnengekomen in die paar seconden dat ik de tentrits open had. Ze blijken te komen uit de vacht vanTosca. Weer een half uur muggen- en knutjacht binnen in de tent. Tosca krabt. Is in de rui. Tent onder de haren. Proberend slaap te vatten, denk ik aan de proviand, die ik vanwege Tosca, tussen buiten- en binnentent had gezet. Hier zitten toch beren en de veelvraat? Moet je dan niet het eten in een boom hangen? Iemand, Han?, waarschuwde me al dat een hond een beer agressief maakt. Gisteren hoorde ik van Jan dat twee mensen waren gedood door beren. Wel waren beide jagers, maar of die beer het verschil ziet tussen jager en een ex-pelgrim waag ik te betwijfelen. Opeens hoor je dan allerlei verdachte geluiden en zo viel ik in slaap, met Tosca half over me heen, want, zoals gezegd, het is maar een éénpersoonstentje. Elke uur word je wakker. Af en toe regen.
Nog 70 km. naar de volgende nederzetting, Kvikkjokk. Zou ik dat doen in twee dagen? Er staat 3 dagen voor. Dat betekent nog twee keer tenten. Gistermiddag had Tosca er al schoon genoeg van. De poolcirkel passeren we morgen na nog 2 u. lopen. On verra. Wassen wordt overgeslagen vanwege de muggen, idem scheren, niet dat dat zo erg is. Proviandvoorraad matig, omdat we gisteravond in Vua… niet mochten blijven. Geen muggennet. Zo is het wel een beetje afzien. Vive la vie.