Donderdag 7 mei 2015 met huurauto naar Skjold

Ontbijt in de jeugdherberg van Oslo

Op bezoek in het pelgrimsoffice. De uitbaatster van vandaag en ik

Staafkerk van Hyddal, typisch Noors zeggen ze

Houten stabburn, opslag voor hooi etc., op poten, tegen ongedierte

Grotere stabburns zijn vaak omgebouwd tot zomerhuisje

Sneeuw in de verte

Sneeuw dichterbij

Na dit bevroren meer werd alles wit: 2 m. sneeuw langs de weg

Tijdens de afdaling mooie landschappen

Toevallig kwam ik langs het instituut van de Nobelprijs in Oslo. Dat is de rechtse op de foto

Het ontbijt in de jeugdherberg was, zoals in alle youth hostels tot nu toe, uitgebreid qua keus aan eten en drinken. Eigenlijk zijn het simpele hotels. Allemaal hebben ze ook slaapkamers voor een koppel, met eigen badkamer. Ik lig meestal op een “dormitory” met meerdere stapelbedden, want die zijn natuurlijk het goedkoopst. Douches en toilet steeds op de gang en ook steeds mannen en vrouwen gescheiden, slaapzalen en badkamers, óók op de campings. Honden verboden, maar Tosca mocht in de conferentiekamer, in de kelderverdieping.
Nu op naar de DNT in Oslo, de Noorse bergsportvereniging, om daar een loper te krijgen, die past op al hun hutten, plus een kaart waar die hutten staan. De sleutel kocht ik, maar voor kaartmateriaal werd ik verwezen naar een speciale zaak in outdoorartikelen. Daar weer aangekomen kreeg ik mijn kaarten, maar ze adviseerden me, om voor documentatie over de 630 km. lange Olavsweg naar een bepaalde pelgrimszaak te gaan. Die was pas open om 12 uur. Dus weer daarheen koetsen door het verkeer van centraal Oslo (1.5000.000 inwoners). Om de tijd op te vullen zocht ik een bakker, om voor vandaags verjaardag van Noorse schoonzoon Alf Runen (dat is zijn vóórnaam) een taart te kopen. In Denemarken en Noorwegen zijn ze niet zo taartig. Steeds weinig keus, voornamelijk marsepijntaart. Dan maar koeken. Die in de kofferbak van de VW polo gelegd, auto geparkeerd en gewandeld naar het pelgrimsbureau. Een grote hoed met platgevouwen voorkant, met daarop een jacobsschelp en wat documentatie vulden de etalage. Een allervriendelijkste dame, wat ouder dan ik, schat ik, deed me een gidsje aan de hand over mijn te lopen Olvsroute. Ook betreurde ze de afwezigheid van haar baas. Die was ooit van Oslo naar Jeruzalem gewandeld. Waarschijnlijk vóór de Syrische burgeroorlog. Ja, zou wel leuk zijn geweest hem te ontmoeten. Van de andere kant, ik wilde geen lang oponthoud, want de tijd om Marieke te bezoeken was toch al kort genoeg. Terug bij de auto miste ik op het eerste gezicht Tosca. Ja hoor, ze zat Op de voorbank. De bovenste koek had ze al op. Gauw weg hier van de voorbank, hee, verrekeling! Dat begreep ze heel goed.
Op de gps Mariekes adres ingetikt en on the road again. De 7 uur lange route klom geleidelijk. Ik zag een mooi staafkerkje, typisch Noors, geheel houten kerkjes, gebouwd volgens een bepaald stramien. Stopte voor een paar foto’s. Al stijgend steeds meer sneeuw, dus steeds weer een wittere foto. Meren waren nog helemaal bevroren. Weer een foto. Totdat alles wit was, ik in de sneeuw reed, 2 m. hoge sneeuwbergen om de houten huisjes zag liggen en sneeuwwallen langs de weg. De schrik sloeg me om het hart, als ik daar te voet doorheen moest de komende tijd. En mijn nieuwe schoenen beginnen na 1500 km. ook al na te laten. Tot overmaat van ramp was ondertussen mijn buik flink gaan opzwellen en gaan pijn doen. En dat bleef maar duren. Ik mijn autoanamnese afnemen: appendix, nierkoliek, galkoliek, colitis, darmperforatie of, nog erger, geperforeerd aorta-aneurysma? Kan niet, want dan ben je binnen een paar minuten dood. Ik kwam uit op de shoarmamaaltijd van gisteren, met 3 grote kwakken vettige dressing, waarvan één pikant, veel friet. Een paard met kolieken moet je laten lopen, anders gaat het kapot. Lopen ging niet. Onmogelijk, want ik zat de hele dag in de auto. En zo kwam ik doodmoe en voorovergebogen strompelend van de kolieken, aan in Skjold. Na de eerste, uiteraard hartelijke begroeting met Marieke, Alf Runen en hun hond met 8 puppies, eerst een wandeling gemaakt met zijn drieën en de drie honden. Na de wandeling ben ik met Tosca nog een stuk doorgewandeld, echt als een oud mannetje, voorovergebogen van de buikkrampen, in de hoop dat mijn lichaam zou reageren als dat van een paard. Maar nee hoor. Tot overmaat van ramp vond ik ook de weg terug niet meer. Na 1,5 u. kwam ik dan toch terecht en ben maar direct plat gegaan.