Woensdag 6 mei 2015 vertrek van Denemarken naar Noorwegen

Vanaf het hondendek naar achteren gefotografeerd
Eerste blikken op Oslofjord

Omgeving Oslo vanaf boot

De collega-ferry in Frederikshavn, die naar Gotheburg, Zweden, gaat

De kerk van Frederikshavn (Dk) gezien vanaf bovenste, 9e, dek v d boot

Tosca vindt het wel gezellig in haar hut op de boot

Gisteravond klaarde het op, na een hele dag regen. Het schijnt dat Denemarken in de maand mei gemiddeld 9 regendagen heeft. Ik heb er de laatste weken maar één gehad en zat toen, gisteren dus, lekker in mijn hut. Vandaag in de ochtend weer onbewolkt. Rudie filmt het inpakken van de rugzak, het vertrek uit de campinghut, het aan boord gaan van de ferry en voorbij is Denemarken en het bezoek van Rudie en Paulette.
Na een paar dagen zonder rugzak voelt dat ding toch weer erg zwaar. Moet ik daar weer dagen, maanden mee gaan slepen? Maar na enige minuten voelt het weer vertrouwd en best wel lekker.
Ik moet denken aan zomer 1970, geloof ik dat het was.
Juist terug van een jaar in een gezin in de VS en van een senior year op Beachwood High School in Cleveland-Ohio, vond ik het nodig mijn kennis Frans op te vijzelen. Ik werd ” moniteur”, kinderleider in een zomerkamp voor kinderen uit Parijse achterstandswijken. Het kamp, de colonie de vacances” was in de Hautes Pyrenées. Ik had een groep van 10 kleine schoftjes van 7 j. oud, maar er waren alles bij elkaar een paar honderd kinderen, met dus wel 20 leid(st)ers, waaronder Josianne. Maar dat is een ander verhaal, dat ik overlaat aan de verbeelding. Op onze bergwandeling had ik altijd, als enige moniteur, wel een van de kinderen op mijn nek of rug. Ik had toen nog een berenconditie. En ondanks de hitte, de muggen en vlooien, sliep ik als een blok, alleen altijd te kort. Enkele van de meest voorkomende klachten van de kinderen waren: il a volé mes cailloux en il a volé mon escargot (hij heeft mijn steen c.q. slak gestolen). Daar deed mijn rugzak me vanmorgen aan denken.
Ik zit op de boot in een hut alleen met Tosca, heb internetverbinding, minibadkamer met wc, wastafel en douche, 4 slaapplaatsen. Perfect. Even de Deense kronen opmaken aan het ontbijt in de cafetaria, de 9 dekken van de ferry verkennen, Marieke in Noorwegen bellen, filmpje maken en c’est ca, for now.

Op zee ontvang ik een intiem smsje: welkom in het maritieme netwerk. Tarieven die gelden in dit land… Zit ik dan al in Noorse wateren? En Tosca? Nog geen douane gezien. Schijnt dat ik haar moet melden, maar waar? Als allochtoon ben ik daar te dom voor. Dus doen of je neus bloedt. Ikke niet verstaan. Allochtoon, die zich meldt bij onze mooie doktersassistente. Zij: hoe heet jij? Hij: ikke heel heet (gaat ook in het Duits, niet in andere talen voor zo ver ik weet).
Wat is de weersverwachting voor Z-Noorwegen voor de rest van de week? Morgen neerslagkans 90%. Wil dat zeggen. 90 % kans dat het op elke plek waar je bent regent, of 90 % kans dat het op één van de plekken waar je komt eens regent? In ieder geval niet best. Nu zit ik morgen toch minstens 7 uur in de auto, dus who cares?
Op de boot komen veel herinneringen boven en associaties. Aan de vele mensen in mijn familie en aangetrouwde familie die landverhuizer zijn/waren. De grote trek van immigranten in de VS in de jaren 1800, mijn neef en nicht in Australië, mijn overgrootvader, die 100 j. geleden naar Duitsland emigreerde, mijn grootvader, die later weer terug migreerde naar Nederland, met zijn intussen gevonden Duitse vrouw, ooms die naar Canada gingen en aangetrouwde familie, die te dele uit Indonesië stammen. Mijn schoondochter uit Peru en Danya uit Canada, dochter Marieke in Noorwegen, die ik vandaag ga bezoeken. Schoonzus uit Polen. En dan heb ik het nog niet gehad over Sonja’s familie. Op mijn tocht heb ik zó veel geëmigreerden ontmoet. Wat maken die mensen mee? Wat zijn hun motieven? Zijn ze blij met hun stap? Ontheemd? Of juist iets nieuws bijdragen aan een soms starre streeksituatie?
De fjord waarin Oslo ligt ziet prachtig uit in het avondzonlicht: de weerkaatsing van de zon op het water, de leuk gekleurde, frisse huisjes, overal in het lichte lentegroen. De bergen in de verte. Het belooft wat.
Omdat alles alleen in het Deens werd omgeroepen, wist ik niet dat ik om 4 uur uit de hut moest zijn. Waar moest ik trouwens heen met Tosca? Ze mocht toch nergens. Om 5 u. werd ik door een dame gesommeerd de hut te verlaten. Even 5 min. alles inpakken, zeg ik. Een min. later komt ze terug met 2 mannen en wordt mij opnieuw vriendelijk, doch beslist gezegd, dat ik er al uit had moeten zijn. Goed dan, ik ga al.
Op het speciale hondendek wacht ik met Tosca en verder niemand, buiten, nog 1,5 uur voordat we uitschepen. Douane? Mensen die iets hadden aan te geven moesten zich melden aan een speciaal loket. De rest kon gewoon naar buiten stromen. Tosca gaf mij niet aan, dus we kwamen zonder enige controle aan wal. Tosca buiten vastgebonden en even terug naar binnen om voor Rudi het bord Welkom in Oslo te filmen. Hèè, eerste fase geslaagd. Nu naar het station wandelen, waar ik een Herz-huurauto had gereserveerd. Ook dat bereikte ik, na eerst naar links en daarna weer terug gewezen te worden. De jongen van Hertz stotterde erg. De eerste 2 zinnen begreep ik dat niet, omdat hij het probeerde te camoufleren. Ik verstond er gene ene mallemoer van, zodat hij nog harder begon te stotteren. Ja, zeg dat dan. Ik moest de auto zelf zoeken ergens in een parkeergarage. Kreeg voor verschillende in- en uitgangen verschillende kaartjes mee, met uitleg welk kaartje was voor waar, uitleg waar de auto te vinden was, uitleg over de gps, de autoverzekering, winterbanden etc. etc. En dat in steccato stukjes Engels met Noors accent, in 5 min. tijd.
Nou ja, ik ben in de jeugdherberg aangekomen en lig op een 6-bedden kamer (hoogslapers). Vette hap gegeten, natuurlijk bij een Turk of Italiaan. Kon daar kijken naar een draverijrace. Kreeg de auto niet van de automatische rem af, maar m.b.v. een voorbijganger lukte ook dat tenslotte. Wat bleek: als je stopt, dan gaat hij automatisch op de handrem staan. En daar krijg je hem met de hand alleen weer af, als je tegelijk op de rempedaal drukt. Moet je maar weten. En dan oppassen dat de bil (Noors voor auto) niet vooruit schiet. Het heeft me al een deukje in de nummerplaat opgeleverd.
De enige slapie die al op de kamer was, was een Noorse leeftijdsgenoot. Op vakantie? Vroeg hij. Ik hem verteld. En jij? Ik zou ook wel willen lopen, maar ik heb maagkanker, zei hij. Uitgezaaid? Ja. Hoei, niet zo goed, zeg ik. En we gingen vroeg op stok.