Plensbuien gisteravond toen ik ging slapen en ook vanmorgen toen ik wakker werd. En koude wind. Zeer onaantrekkelijk om op weg te gaan. Even flitste door mijn hoofd, hier nog een dag blijven? Maar dat zou niet gaan vanwege de planning: ergens moet ik naar een dierenarts, om te zorgen dat Tosca de wormbehandeling krijgt, die de Noorse douane, waar ik maandag kom, eist. Die behandeling moet binnen 120-24 uur voor aankomst in Noorwegen gebeuren. Maar waar een dierenarts? Ik het weekend zijn die natuurlijk niet te bereiken. Als dat maandag niet zou lukken, dan moet het vandaag of morgen. Twee dierenartsen namen de tel. niet op. Een paar waren helemaal geen veterinair, maar een zaak voor dierbenodigdheden. Eén sprak geen Duits of Engels. Zo blijf je bezig en dat zoeken op de I-pad kost zo verschrikkelijk veel tijd en natuurlijk wifi. En overdag wandel ik.
Verder heb ik afgesproken met filmer Rudi zondag a.s. in Frederikshavn, zodat hij kan filmen dat ik op de boot stap naar Oslo, Noorwegen. In Oslo moet ik direct naar het hoofdkwartier van de Noorse trekkersbond, om een sleutel te halen, die op al hun hutten past. Nu maar hopen, dat dat buro maandag is geopend. Ook wil ik in Oslo diezelfde maandag van aankomst een autootje huren. Daarmee rijd ik dan 7 uur naar dochter Marieke. Een paar dagen later rijd ik van Marieke weer terug naar Oslo, om daar te beginnen aan de 640 km. lange Olavsweg. Dus allemaal meten en passen. Als ik niet loop of slaap ben ik aan het infrastruktureren.
Uiteindelijk besloot ik mijn plannen aan te passen en niet zondag, maar maandagavond de ferry te nemen van Frederikshavn in Denemarken naar Oslo, Noorwegen. Anders is er geen tijd om met Rudie samen te filmen. Wel ben ik dan een dag minder bij dochter Merie in Noorwegen, maar o.k., men moet compromissen kunnen maken.
Gelukkig kreeg ik een sms en een mail van Hannie uit Spanje. Hannie en Jan wonen daar al vele jaren. Rond de jaarwisseling leende Hannie haar Jan uit, om een paar weken samen met mij te lopen over de Santiagoroute door de Pyreneeën. Blijkbaar volgt Hannie nog mijn blog en zij googelde direct een dierenarts uit het niet, in Dronninglund. Weliswaar niet precies op mijn route, maar slechts 13 km. omlopen. En ja hoor, ik kon vanmiddag terecht voor de vereiste behandeling, Tosca dan, natuurlijk. Blij, dat ik zo snel geholpen was en minder blij, omdat ik 100 E lichter was voor het gedurende 1/2 minuut toedienen van een pil, ging ik eerst bij een snackbar bijkomen. Ik was leeg. Na mijn ontbijt 5 uur lang niks meer gegeten en gedronken, alleen maar sjouwen door de koude wind. Gelukkig bleef het droog, met af en toe zelfs een verwarmend zonnetje. De koffie en het brood deden wonderen. Opgewekt en met weer een probleem (hond) minder stievelde ik lekker verder.
Hier zie je al meer gekleurde huizen dan in Z-Denemarken, waarbij hier vooral rood en geel opvallen. Wit is altijd hagelwit. Gebroken wit doen ze niet aan. Vaak golfplaten daken, wat ik wat “sjebbetig” (lelijk, armoedig) vind uitzien. Ook hier staat veel te koop.
Mijn route loopt in principe langs de kust, maar ik krijg daar weinig van mee. In de verte soms een heel smal streepje zee, maar ik moet ook eerlijk zeggen, dat de zee me met dit weer helemaal niet trekt. Veel huizen hebben een boot.
Ik zie weer een wouw, weet je wel zo’n roofvogel ter grootte van een buizerd, maar met gevorkte staart, een valkje, een zingende veldleeuwerik, bekend om zijn continue zang tijdens de fladderende vlucht, waarbij hij eigenlijk stilhangt in de lucht. Geelgorzen, een eekhoorn, veel oude turfvelden, een paar hele kleine restjes heide, met de typische jeneverbes, horend bij dichtgroeiende heidevelden. Veel pony’s, voornamelijk van het ras Ijslander, waar ook mijn Leon van was. Vandaag was het landschap i.t.t. vorige dagen bijna helemaal vlak en strak, howel toch weer met houtwallen en smalle strookjes bos met bosanemonen, narcissen enz. Af en toe Schotse Hooglanderrunderen, die ik ook houd. Foto. Een foto van het primitieve Schotse, hoornloze runderras de Galloway, met in dit geval als eigenaardigheid een Lakenfeldertekening. Dit past in mijn perceptie van back to basics. Een andere keer maak ik misschien foto’ van de cultuur met een grote K (c): Bilbao met Guggenheimmuseum? Wil ik ook nog eens heen, en zo. Mij boeit o.a. de landbouwcultuur, omdat daar sinds de ijzertijd niet veel essentieels is veranderd. Tot de mechanisatie en de kunstmest alles op zijn kop zette en de mondiale trek naar de steden begon.
Iets ten noorden van Hals stopt een auto. Een oudere dame opent het raam en vraagt iets in acacadabra. De standaard vraag en het standaard antwoord. Ja, ze had me eergisteren, ook al zien lopen. Och ja, een beetje aandacht doet op zo’n eenzame tocht wel goed.
Mijn interesse in landschap en dieren moge duidelijk zijn. Mijn betrokkenheid bij mensen en welzijn vind ik moeilijker vast te leggen met een kiekje van de camera.
Op weg naar de dierenarts presenteerde Tosca zich op haar vrouwelijkst, door te garanderen, dat ze niet naar de baas, maar écht lekker zou gaan ruiken. En wentelde zich uitgebreid in de gier. Háár manier om goed er op te staan. Zullen ze leuk vinden in de wachtkamer. Anderen zetten hun fuk onder de douche met zeep of zelfs parfum. Maar Tosca is een grote meid en zorgt voor zich zelf. Wat nu? Met wat overredingskracht krijg ik haar een riviertje in en met enige werpstokken zelfs aan het zwemmen. Zo, die is schoon, maar zijknat en ik nu ben ik vies en ook pritsche- pratsche-naat (zijknat). Afijn, alles droogde onderweg en zo kwam ik om 13.30 u. in Dronninglund aan bij de dierenarts. Een assistente vroeg in goed Engels naar mijn trip, wat ik de hond te eten gaf, of ik mijn familie niet miste. Ik had bijna geantwoord: ja en ook mijn assistentes, maar gezien de drukte daar in de wachtkamer hield ik het maar zakelijk.
Tosca moest op de weegschaal: 30 kg. Ja, zo’n gewicht trekt je op een drukke weg, als je niet oppast, best wel uit je evenwicht.
Nog eens 7 km. en ik was in Asaa, een dorpje aan de kust. Onderweg zie ik eindelijk weer eens een poging met alternatieve stroom, zonnepanelen. Ik dacht: moet je wel zon voor hebben. Die dingen doen het niet vanzelf. Foto’s.
En dan zie ik een zaak waar tweedehands bruiden werden aangeboden. Eén stond in de etalage, maar die had geen hoofd. Waarschijnlijke een goedkope aanbieding. Zie foto’s. Even gepind en toen naar de enige camping die het dorp rijk is.
Receptie gesloten. Twee tel. nr.s die ophingen gebeld: beide antwoordapparaat. Dan maar doorlopen naar de tv-ruimte en wat eten en beginnen te bloggen. Maar een half uur later was ze dan toch daar. Ik deed wat zielig over een lange reis, die niet te duur mocht zijn en dat het te vies en koud was voor de tent. Kreeg ik een houten huisje met 20% korting. En zo hoort het ook. Er is zelfs een elektrisch radiatortje, dat ik maar direct heb aangezet. Tosca in een hoek op haar plate gelegd, vast aan de lijn en nu yammie-yammie zoeken.
De route voor morgen, 23 km. naar Saeby, hoeft niet voorbereid, want is gewoon één lange kustweg en in Saeby zijn verschillende campings. Misschien nog even de prijzen en voorzieningen straks vergelijken. En als tijd over is, zoek ik op hoe ik in Oslo een huurauto krijg en waar ik in Oslo die sleutel krijg van de hutten van Den Norske Turistforening, ofwel the Norwegian Trekking Association. Dus altijd werk genoeg. Verveel me geen seconde.
Avondeten weer typisch Deens: pizza of kebab bij een Turk. Andere eetgelegenheden zijn er niet in Asaa, behalve een restaurant ver buiten het dorp, aan het water. Zal wel vis zijn. En duur waarschijnlijk. En ver, drie redenen om weer een ander soort pizza te proberen dan de gebruikelijk quatro stagioni. Hij was zó groot, dat ik me er stijf aan at. De baas vraagt of ik er bezwaar tegen heb als hij de deur wagenwijd open zet, zodat de kwalm naar buiten kan. Eerstens waardeer ik dat iemand zich moeite doet om zijn zaak op niveau te houden. Misschien wel streven naar een Michelinster? Anderzijds neutraliseert de baklucht een beetje de rook, waarnaar mijn andere kleren ruiken, nog van eergisterens kampvuur. Nu zijn op de camping wel wasmachines, maar die zijn zó groot, dat ze volgens mij voor het leger van Napoleon bedoeld zijn. En dat voor een “slipje”, een “lijfke” (onderhemdje) en een flanellen overhemd. voordat de zaak droog is ben ik bevroren. Ik wacht wel tot ik in een youth hostel ben overmorgen in Frederikshavn. Oladeladio. Avé en Hannie, nog van harte bedankt.
Weer zo’n leuk verslag van jou ,hoe haal je toch die energie vandaan ,naar zoveel kilometers te hebben gelopen ,en dan ook nog sterss voor al het regelen van allerlei zaken ,ook al heb je af en toe hulp van die beruchte Engeltjes knap hoor petje op 🙂
Mooie huizen weer met die kleurtjes fleurt toch alles wat op ,en dan ook die bekende lakenvelder dacht eerst dat je een omweg had gemaakt ,eventjes door Friesland was voor jou doen gewoon een peulenschilltje geweest .
Harrie nog een paar daagjes en je krijgt weer compagnie hou je taai gr Harrie,Marlies.
Fijn dat het gelukt is. En jazeker wij volgen je elke dag en genieten van je verslagen. Veel loopplezier in Noorwegen.
Beste Harrie.
ik heb een bloem gevonden, die jij lelie noemde, is knikkende vogelmelk.
andere lijkt meer op wilde Hyacint maar is het niet die ik ken.
Wat een afzetter die dierenarts.
Veel plezier in Noorwegen alvast gewenst.
grt maarten
Ik moet toch zorgen dat ik ’s avonds moe ben. Anders slaap ik te onrustig. Gr
Vind ik leuk
Merci Maarten. V’r loate die Nore ’s e puupke ruke!. Gr.
Heij Harrie, ik heb je even niet gevolgd en nu zit je al bijna in Noorwegen. Knap gedaan. Veel plezier en interessante ontmoetingen!
Hoi Eef, Ja gaat nu goed. Gr., Harrie