Donderdag 29 jan. 2015 Arcy-sur-Cure. 22 km

Gelopen van 10.15 tot 15.45 uur. Toen we opstonden regende het en het was koud. Voorspelling: hele dag regen en wat meer onheilspellend is: volgende week nachttemperaturen van -16 gr. Celcius wel te verstaan. Volgende week rijden de dames weer in hun lekker warme auto’s, maar Bri’s man, Jos, heeft zich opgeofferd om mij die week te vergezellen. Ik hoop, dat hij het niet beschouwt als een vakantie, want het worden ups en downs. Lekker afzien en daarna pils of wijn in een chambres d’ hotes, want hier, ten noorden van Vézelay, zijn geloof ik, geen van die zeer primitieve, maar goedkope pelgrimsonderkomens meer. Dus vanaf nu duurder, maar dan ook wel verwarming. Dus ook geen onverwarmde doucheruimtes meer, waar je bevriest, als je onder de straal uitkomt, als er al warm water is. Dus Jos, ’t wordt cool. Afzien en daarna de beloning. Dat noemen de spiechologen toch uitgestelde behoeftenbevrediging, dacht ik hè.
Vandaag was wauuuuw: dus hele dag hondenweer, koud, nutte kroam (vieze boel). Bri’s voeten soppen, onze handen allemaal koud, want de handschoenen kun je uitwringen. Bagage gedeeltelijk nat. Weer nergens een café, dus de noon (middageten) maar overgeslagen. Een van ons, ik zeg lekker niet wie, had pijnlijke heupjes. Eigenlijk moesten we deze idiote onderneming vastleggen op de film, maar we hadden niet de moed, om het dekzeil over de bagage weer los te sjorren, filmtas uit te pakken, in de regen de filmkoffer te openen etc. Op een dag als vandaag is het vooral proberen te overleven. Ons zieltogen vastleggen op de gevoelige plaat staat dan net even niet op de prioriteitenlijst. Des te mooier lijkt het achteraf. Tosca sliep afgelopen nacht in een slaapkamer van een onbewoond huis. Leon kreeg een modderig weitje toegewezen, met nog net een beetje gras. Gelukkig had ik voor hem nog wat krachtvoer over van afgelopen weekend.
Vandaag liepen de dieren weer prima, waaruit ik concludeer, dat ze niet tekort komen. Ook zo Sonja en Bri. Wel liggen ze al op een oor om een uur of 8-9, maar ik ben de eenzaamheid intussen gewend, dus schrijf wat voor mijn blog, ga lekker in bad en daarna ’t “puumke” (pyama, geloof je toch zelf niet, hè) aan, terwijl zij al ronddolen in de wereld van hun ongetwijfeld sweet dreams. Over de route heb ik niet veel te melden. Behalve, misschien, dat we wilden schuilen onder een afdak van een boerderijtje. De baas en bazin kwamen direct even “wazjele” (kletsen). Zij bood aan om wat te drinken te maken, hij wees ons een betere weg dan door het glibberige bos. Ik vroeg hem waarom die kistjes aan touwen onder het golfplaten dak hingen. Het waren toilettes des hirondelles, zwaluwenpoepvangers. Maar er waren steeds minder zwaluwen, zei hij, door de spuiterij. We hielden onszelf voor hoe gelukkig we waren, dat het maar gewone regen was en geen slagregen, dat er niet zo veel wind was en dan meestal in de rug, dat het nog geen -16 was. Dat we nog maar ongeveer 3 uur hoefden door te stievelen door dit prachtige landschap, hoewel ik vandaag vooral het wegdek heb gezien, vanwege de regen.
En zo kwamen we er tenslotte toch: Arcy-Sur-Cure, in de L’Yonne-en-Bourgognestreek, in Chambres d’ Hôtes L’Expatisserie. Tosca in de bijkeuken kort vastgebonden, want ze blijft overal haar tanden inzetten. Leon vastgebonden onder een afdak, met nog een restje krachtvoer en een hele hoop goed hooi. En wij 2 aparte kamers, nou ja, eigenlijk één en een uitschuifbare divan in de woonkamer. We mochten geen vieze kleding mee naar binnen nemen en boven de radiatoren hangen. Amehoela! De radiatoren zijn niet meer te zien door alle natte plunje. Baas en bazin zijn naar de film en daarna hoop ik dat de meeste kleding droog is. Terwijl ik mijn blog bijwerk zijn Bri en Son even avondeten kopen en zoeken nieuwe overnachtingsadressen voor de komende dagen. Dat is zeer tijdrovend. Ik heb er een hekel aan, dus ik ben heel blij, dat zij dat voor hun rekening nemen. Bri spreekt trouwens vloeiend Frans en dat is wel zo gemakkelijk. Nu we weer warm worden, 17.30 u., wat gesnoept hebben, alles hangt te drogen, de wijn weer is ingeslagen, beginnen we weer bij te komen. De avond wordt vast weer een succes. Of het nodig is om daarvoor eerst een dag te ploeteren door die zwijnerij kan men natuurlijk ter discussie stellen. Wat moet dat moet. Volgende week komt Bri’s echtgenoot Jos haar vervangen. Nog geen 2 w. daarna komt de gymclub (gedeeltelijk) op bezoek. Ze zouden me een paar (van hun) dames meenemen. Ben benieuwd. Dan komen de praktijkmedewerkers me verblijden. En daarna ben ik alweer bijna thuis voor een week of zo. En daarna? Ben benieuwd wat voor companie ik dan aantref. Dus vanaf nu wordt het steeds leuker (lees minder beroerd, ha, ha). Wat een buitenkansje, hè, zo’n jaartje “vakantie”. De wereld is niet zoals die is, maar zoals je hem/haar ziet. Noemen ze dat niet de RET- methode? Je kunt leren jezelf alles wijs te maken. Sokanniewelweer!