Donderdag 28 mei 2015 Skaun 38 km

Lokken Verk was Noorwegens grootste mijnindustrie. Gesloten in 1987. D’r koempel

Sinds 1652 mijnindustrie

Nidaros is de historische pelgrimsnaam voor Trondheim

Opknappertjes genoeg hier voor de doe het zelver

Vissoep voor halve prijs. Nog duur: 9 E.

Mijn getatoueerde, bruinogige, gezette weldoenster

Tosca krijgt gratis stukje tompouce en cake. Daarna ik

Tosca moet mij berg op trekken

Hou vol Tosca

Waar is het pad, hier in het veenmoeras?

Tosca vindt het ’t einde

Het ergste lijkt voorbij. Nu nog onderdak

Zelfs sneeuw, dus zo warm is het hier niet

Daar achter is Skaun. Maar ik krijg daar niemand aan de lijn. Het is al 8 uur

30 km. terug was de afstand naar Trondheim het zelfde!

Parochiehuis van Skaun, waar ik lang buiten heb zitten wachten, om 21 uur

Zet je tent hier maar op. Dan kun je je om 23 u. binnen douchen. Ik ben niet van Lotje getikt!

De poetsvrouw van het parochiehuis en haar zoon

De zoon haalt voor mij een veldbed uit de kelder

Gisteren bleek de afstand toch 40 km want op zoek naar mijn verloren teletact hebben de huisbazin en ik 15 km. van het traject nagereden. Dat zou dodelijk zijn geweest voor mijn Singapore vriendje, Reave. Vandaag is de te lopen afstand 50 km. volgens mijn gids, maar ik denk eerder, dat het er een kleine 40 waren.
De zon scheen en eindelijk kon ik weer eens het grootste deel van de dag lopen zonder jas. Hiep hoi.
Bij restaurant/herberg Bergmanssskroa in Melda, op km.punt 18 vandaag, vond ik het tijd voor mijn eerste stop. Het was al 13.30 u.: lunchpauze. Tussendoor niks te snoepen. Een overaardige dame bedient mij. Are you a pelgrim? Yes. Je kunt vissoep krijgen. Er is een restje over, voor jou halve prijs: toch nog 9 E. A là dan maar, als ik ook brood er bij krijg. Want ik had sinds mijn ontbijt nog niks gehad. Ik nodig haar uit even buiten bij me te komen zitten. Armen onder de tatoes, van postuur erg gezet, 32 j. oud, en erg aardig en behulpzaam. En bruine ogen, wat hier bijzonder is. Ze praat over haar poezen. Hé, idee! Over een maand wil ik een weekje op en neer naar Limland, om onze dan nieuw geboren kleinkind in de armen te nemen, evenals haar moeder, onze dochter Lilian. Maar waar laat ik die week Tosca? Ik zal dan vliegen vanuit Trondheim, dus is mijn vraag aan de alleraardigste serveerster, of zij een asiel weet in Trondheim. Binnen vijf minuten komt ze met een lijst met asiels in Trondheim en omgeving. Je moet wel snel zijn, zegt ze, want rond die tijd beginnen hier ook de vakanties. Zou je de hond echt niet kunnen onderbrengen, dan moet je mij weer bellen. Misschien kan hij ook wel bij ons blijven, maar wij hebben poezen, dus dat wordt wat moeilijk. Europeanen niet aardig? Wie durft dat te beweren? Ik ontmoet alleen maar aardige mensen, zelfs uit Asië! Tosca krijgt van haar nog een punt van een punt tompouce en daarna krijg ik de rest gevoerd. Woef, woef. Daarna brengt ze nog wat stukken cake voor Tosca.
De route: mooi, veel bos, sneeuw op de bergen in de verte, lekker weer, ook weer stukjes over klipgeitenweggetjes in het bos.
Maar het echte kruis vandaag was de hoogvlakte. Juzzus, Mária, Joezef! De route klom al hoger en hoger door het bos. Steeds natter en steeds onduidelijker. Boomwortels, planken hier en daar over het water, meer hier dan daar. Ja hé, ik ben geen postduif. Hoe vind ik hier de weg? Dit is een veengebied, een en al moeras. Na een poos deed ik geen moeite meer om mijn voeten droog te houden. Mijn goretex Meindles waren doorweekt. Het pad splitste zich in allerlei dierenpaadjes. Sommige stukken waren door een boomrooimachine omgewoeld en er was volstrekt geen officiële route meer te zien. Het werd ook al later: na zessen en de twee adressen waar ik over 10 km. zou kunnen overnachten reageerden maar niet, ondanks 5 x bellen en 5 x het antwoordapparaat inspreken. Het werd langzaamaan een beetje unheimisch. Tegen de avond wordt het koud en verdwalen hier in die “Hoge Venen” mag je de eer brengen over 2000 j. de wetenschap te dienen, door gevonden te worden als interessant veenlijk, maar dat was niet de opzet van deze tocht. Het bleef maar duren. Na enige uren, ik was wat aan het afdalen, kwam ik een trimster tegen met haar hondje. Oh, gelukkig, bewoning in de buurt, denk ik. Waarschijnlijk had ze ergens de auto staan, want het komende uur nog geen huis te zien. Nog steeds geen reactie op de ingesproken voicemails. Half acht, acht uur. Tosca vond het ’t einde. Alles spetterde lekker. Ze rende als een jonge hond! Van links naar rechts, sleepte met modderige takken op en af tegen mijn broek. Sprong als ik voorover bukte om te drinken om me heen door het water, zodat ik zeiknat werd en mijn water bedorven. Als ik over een plank liep moest ze los, want grote kans dat ze me er van af trok. Erg lastig. Blafte een poos onbedaarlijk in de verte. Een eland getraceerd? Als ik in het gehucht Skaun geen onderdak vindt rond 21 u., dan moet ik 13 km. verder lopen, of de tent opzetten. Tent? Bij enige graden boven nul? En regen voorspeld en een smerige hond? Ik bel dochter Marieke hier in Noorwegen, of zij eens luisteren wil naar die antwoordapparaten van mijn nachtonderkomens. Maar Marieke komt er ook niet verder mee. Eindelijk daal ik af uit het moeras op de hoogvlakte en nader ik een dorp. Dan maar vragen aan die boer daar. Die heeft een paar mooie stubbors ( oorspronkelijk graanschuren op pootjes). Misschien mag ik daar in slapen. Nee, dat gaat niet. Een heel verhaal over zijn nieuwe kippenfarm, mede door een Nederlander tot stand gekomen. Ene Jansen. Of ik die ken? Hij belt en belt en het eind van het liedje is, dat hij zegt: ga maar naar het pelgrimsonderkomen in het parochiehuis hier beneden in het dorp en daar komt zo meteen iemand. Ik zit er al zeker een half uur, eet mijn laatste boterhammen, voer Tosca, maar geen kip te zien. Komt opeens die kippenboer weer langs op de traktor. Weer een heel verhaal over zijn hartinfarct op zijn 42ste en dat hij te hard werkte enz. enz. Weer een hoop gebel. Resultaat: zet maar je tent op, hier naast het parochiehuis en de kleuterschool. De beheerster komt vanavond tussen 22 en 23 u. het parochiehuis open maken, zodat je je kunt douchen en dat kost dan 7 E. En dan kun je weer schoon terug in je tent. Moet ik hier voor iedereen te kijk, op een verhoging boven een driesprong, de tent opzetten? Om 23 u. gewekt worden voor een douche en morgen om 8 u. begint de kleuterschool hier naast al te spectakelen. Leuk hoor. Maar ja, als het niet anders is. Hé, daar in het parochiehuis is iemand binnen. De werkster? Ik klop op het raam., vertel haar mijn verhaal. Zij begint weer te bellen. O.k., je mag binnen. We zetten een veldbed op, maar eerst wil ik mijn poetswerk afmaken. Wel zet de schat direct voor mij een pot koffie. Alle kans dat ik niet slaap, maar een thermosfles koffie, al is die dan slap, is niet te versmaden. Ik heb mijn koffie en eten nog lang niet op, of om 10 u. ’s avonds komt een aardige heer van een jaar of 70, binnen. Ik ben hoofdbeheerder. Wilt u de kerk hier tegenover zien? Voor mijn fatsoen zegt ik maar ja, maar ik heb eigenlijk nog steeds honger, heb mijn blog nog niet bijgewerkt, de sms-en nog niet beantwoord. Dus dat wordt weer een te korte nacht, met koffie in mijn bloed en met morgen weer een lange dag en vandaag was al meer dan 40 km.
Nu moet ik zeggen, dat zijn verhaal heel boeiend was. Het begon bij de ijstijd van 100.000 j. geleden en de invloed van de ijstijden op het omringende landschap. En dan over koning Olav, die hier het christendom bracht in 1035??? De vikingen, de eerste aartsbisschop van Trondheim, de bouwstijlen van kerken enz. Achteraf blij dat ik was meegegaan, maar moe en druk vanwege alles wat ik nog moest ( blog, sms-jes, route v. morgen) kom ik terug in mijn parochiehuis. Het is nu 23.40 u. en is flink aan het schemeren. De dag is weer goed volbracht. Bedtijd.