Woensdag 27 mei 2015 Pelgrims”herberg” Segard Hotel in Jerpstad 41 km. officieel

Achterdoor, midden in foto, mijn slaaphut

Veel primula’s, sleutelbloemen, 2 M
mnd. later dan in Nl

Is d it niet zo’n vleesetend plantje?

Goed geoutillerde schuilplek, met vuurplek, elandenhoofd en koffie

Nog eens die schuilplek, eigenlijk bedoeld voor vissers

Ook dit is een overnachtingsplaats, maar niet voor mij

Toeristenhutten

Nog een potentiële slaapplek

Tosca is enthousiast met een gevonden heupbeen

Nu vindt ze weer een gewei. Spannend

Jerpstad klinkt of het een stad is, maar het is een buurtschap, niet eens een dorp: geen winkel, geen kerk. Ik zit bij een boerderij in een hut, die verbouwd is tot primitief, maar gezellig onderkomen. Er is alles: houtkacheltje, gascomfoor, electr. verwarmingsradiator, douche, wc, stromend water en dat alles in één hut èn, met mooi uitzicht. Ik noem dat luxe. Tosca mag vannacht binnen.
Hoe was de dag?
Vannacht om 3 uur kwamen twee sms-jes binnen. Raar, zo verlaat. De wekker had ik niet goed gezet, met als resultaat dat de nacht een half uur langer duurde. Niet gek. Dat mocht ook wel, want om vannacht pipi te doen had ik geen zin om mijn schoenen te binden en dan 50 m. door de kou naar de wc te lopen. Dus op blote voeten, in mijn ondergoed, op de koude stenen naast hut, in het gras, bij een temp. van tegen het vriespunt. Nu ben ik dat intussen wel gewend.
Reave uit Singapore is een aparte: hij heeft geen reisplan, probeert via couch surfing onderdak te vinden, tot nog toe zonder succes. Wil vissen, maar weet niet hoe en waar en op wat voor vis. Onze herbergier zei: overmorgen ga ik naar Trondheim ( nog 5 d. lopen). Als Reave wil mag hij mee. Ik dacht, doe dat maar Reave, want je houdt mij niet bij, ondanks je ultraloop van 50 km. Maar dat was ook al 6 j. geleden. Maar ik wil met jou mee, zei Reave tegen mij. Jij hebt altijd goede zin, en jij hebt een plan. Hoezo, altijd goede zin? Ja, je zingt, neuriet of fluit. Ik zeg, er zit altijd een melodie in mijn hoofd, ook als ik niet blij ben. Dan fluit ik de dodenmars. Dus dat betekent niet altijd goede zin. En wat betekent mmmmm. Ik zeg: dat is een bevestigend teken. Oh, dat deden ze niet in Singapore. Hij voelde zich vanochtend al weer wat sterker en besloot nog 12 km. samen met mij te lopen, waarna hij een afsplitsing zou nemen, richting station. Een vakantiedag in de hut wachten, voordat hij met onze huisbaas naar Trondheim mee kon liften, zou een verloren dag zijn. Hier zou hij zeker niet de mooie, blonde, blauwogige schonen tegenkomen, waarop hij hoopte. Als hij bij mij zou blijven zou hij daar waarschijnlijk veel meer kans op hebben. Ha, ha.
Na onze scheiding vond ik al snel een prachtig geoutilleerd afdak met vuurplaats voor vissers, wat mij sterkte in de gedachte op de juiste route te zitten. Foto. Maar bij een volgende splitsing was weer de vraag: of de weg volgen, stijl bergop, of een onooglijk pad langs de rivier, dat er maar glibberig uit zag. Na enig aarzelen koos ik voor het laatste en het geluk bleek met me te zijn: dat was de juiste richting. Het was mooi weer, natuurlijk toch met af en toe een bui. Mooie wandeling langs een rivier. Foto.
Nog een paar keer zo’n zelfde onduidelijke situatie. Af en toe houd ik een auto aan, of een boer(in), die buiten aan het werk is. Is dit de Olavsweg? Neen, maar als u hier recht omhoog de berg oploopt door de schapenwei, komt u er vanzelf. Wat je vanzelf noemt. Toch maar gedaan. Nog een paar keer vragen. Langs een zogenaamd 10 eeuwen oude boerderij gelopen. Foto. Onbewoond en al flink op zijn retour. Doodzonde. Maar ten lange leste zaten de 41 km. van het boekje er op. Of het ook wel 41 waren betwijfel ik. Ik denk meer in de buurt van 36 km. Blijkt potdorie dat ik de teletact mis van Tosca. Dat betekent dat ik haar niet meer op afstand kan corrigeren, dus dat ik haar veel meer aan de lijn moet houden. Ik met mijn hospita 15 km. terug met de auto, naar de plek waar ik dacht het apparaat te hebben neergelegd, maar nee hoor, pleite. Weer bale. Het ding hing om mijn nek. Een paar heb ik me voorover gebukt om te drinken van een bergriviertje. Mogelijk is hij daarbij van mijn nek geschoven. al lijkt me dat onwaarschijnlijk. Mogelijk is ook het koordje gebroken. Met de chauffeuse nog wat gebabbeld over het rendement van een bergboerderij. In sept. zou de oudste zoon het bedrijf gaan over nemen. Dan zou zoonlief met zijn gezin vanuit het ver weg gelegen Bergen weer terug keren in de heimat, samen met twee kinderen, dus mijn chauffeuse/ waardin verheugde zich daar zeer op. Ik maak de houtkachel aan, schrijf mijn blog, warm een blik spaghetti op terwijl de huisbaas wat komt buurten en vertellen over de locale politiek. Hij zit in de gemeenteraad.
Ik zou graag enkele mails beantwoorden, maar dat lukt maar steeds niet. Mails ontvangen gaat wel, maar versturen niet. Nog wat sms-jes beantwoorden. O.a. van een zekere “Zus”, die ook met paard en hond 600 km. wil gaan trekken.
Douchen en naar bed. De komende dagen worden lange etappes om op tijd in Trondheim te zijn. Areverderci.