Donderdag 23 april 2015 Horsens 30 km.

Even na de foto lachte hij, echt waar!

De snelste weg was ook de saaiste: fietspad langs 4-baansweg, hele dag

Zelfs hier jeu de boules. Overal is het leefbaar, blijkbaar

De zee-inham bij Horsens, hier fjord genoemd

Laatste 3-4 km.s van Horsens naar camping

Tentje staat

Tosca rust uit in een bladerbed

Na bijna 7 uur nonstop wandelen is ze blij dat ze rust heeft

We starten met de baby in de snackbar tussen de middag

                                                  Waar leidt deze weg nou weer heen? Ik zeg altijd: niet lang pielen,

op naar Vijlen

Was ik even blij dat ik in een hut mocht slapen. Hij was wel leeg, maar gelukkig lagen er nog losse stukken vloerbedekking. Die legde ik 3 dubbel dik, daarop mijn plate, daarover mijn flinterdun oprolmatrasje en ik sliep nog als een prins, toen om 7 u. de wekker afliep. Tosca lag, vast aan de lijn, in een hoek en had vannacht geen krimp gegeven. Ik wil haar niet ’s nachts los, want overal ligt mijn electronika op te laden en ik wil geen risico lopen. Vanochtend was het helemaal bewolkt, 9 gr. en weer die gure forse wind.
Douchen, net als gisteren weer drogen onder de handenföhn, inpakken en wegwezen. Om 8.45 even gestopt bij de bakker voor brood.
Vandaag liep de route continu langs een drukke 4-baansweg, weliswaar over het fietspad, maar niet echt gezellig. Een alternatieve route zou vele km. extra hebben gekost en aangezien de route toch al 30 km. was, zag ik daarvan af. Even bijtanken in een snackbarkeet. Daar raakte ik direct in gesprek met een Deen. Hij had in Engeland gewerkt als timmerman, in Spanje als reparateur van een melkproductenmachine (wat dat ook zijn moge) op 3 plaatsen, in A’dam en R’dam. Sprak goed Engels en zelfs Deens en zei over Nl. alleen, dat er veel “weed” werd gerookt. De fritesboerin had haar 4- maanden oude baby op het buffet staan. Het menneke vond het wel leuk, want lachte voluit. Foto’s. Dus even mijn stem kunnen smeren.
Voor Tosca was het minder gezellig, maar ze volgde braaf.
Ja, en dan loop je op zo’n stad af. Zou ik naar de camping gaan, lekker goedkoop, maar wel 3-4 km. achter de stad, moet ik morgen weer extra terug naar het centrum lopen, en het is erg winderig en bovendien koud. Is buiten de stad, bij die camping, een eetgelegenheid? Of zou ik naar het youth hostal gaan? 3-4 x zo duur, maar lekker in centrum, morgen geen extra km., lekker warm, ontbijt. Het werd de camping. Waarom? Voor morganavond, in Skanderborg, is regen voorspeld, dus dan wil ik sowieso in een youth hostal. Dan moet ik nu, om het budget niet te veel te belasten, maar lekker primitief doen. Ik lig mooi, op een verhoginkje en zie in de verte de fjord. Mijn poging om een afgeprijsde hut te krijgen liep op niets uit, maar ik kreeg wel de beschikking over een gratis fiets om vanavond naar de allochtoon te gaan. Als Wilders zijn zin krijgt zijn er in de toekomst geen goedkope eethuizen meer in Europa.
Ik zat nog wat na te denken over de vraag waarom dit allemaal? Dat vragen er velen, zo ook Ad, de fietser van gisteren. Daar heb ik geen eenduidig antwoord op. Op mijn site staat beschreven dat de idee om dit te doen zo’n beetje ontstond in Mongolië, een jaar of 4 geleden. Die uitgestrekte groene vlaktes, met wilde rivieren er door. In de verte de bergen, nog in juni wit omrand van de sneeuw. En daarin die nomaden, die nog leefden als vroeger de Indianen, met hun paarden, yaks en schapen/geitenkuddes, die in de uiterst strenge winters werden gehalveerd door de wolven. Wolvenvellen kon je overal kopen op de markten. De mensen woonden nog in hun jurts, tenten van vilt. Wooow. Droomt niet elke jongen ervan om Indiaan of cowboy te zijn? Uiteindelijk is het dit dan geworden: West-Europa, zonder yurts, maar wel met tent, nomadetje spelen met een creditcard, gps, handy en i-pad. Ad, die ik gisteren op de fiets ontmoette, op weg van Limburg naar Stavanger, sprak over lekker afzien. Bij mij komt het woord “Wanderlust” op, een soort vrijheidsgevoel, avontuur wegens het onbekende, het ongeplande, prestatiedrang, iets origineels doen, daarom met paard en hond. Een beetje van alles. Opgedragen aan Mama Alice, O.K.
En wat ik er aan over houd? Wie weet, on verra, quisas. In ieder geval ( voorlopig), als ik weer thuis ben, een tevredenheid met het constant binnen handbereik hebben van alle zekerheid en luxe, die nodig is om de dag goed door te komen: warmte, een dak boven je hoofd, en bed, eten, koffie!, gezelschap, vervoer, noem maar op. Verder veel relativeren: overal wonen mensen, die er al of niet iets van maken. Dat gaat dus overal (al “ist bei uns in Z-limburg alles besser”!, even provoceren!). 95% v d mensen die ik tijdens mijn tocht ontmoette is allochtoon: vrijwel iedereen aardig, Frans, Duits, Hollands, Belgisch, Deens. En hoewel ’s lands wijs ’s lands eer is, komt het allemaal op hetzelfde neer. Het is daarom extra boeiend, dat ik beroepshalve een beetje inkijk mocht hebben in de werelden van velen en die wereld is hier niet essentieel anders dan bij ons. Nu wist ik dat wel al, maar je ziet het weer eens van dichtbij. Mensen overal hetzelfde: je hebt luu, potluu ( potloden) en perreplu (parapluus).
Zo genoeg gefilosofeer. Ik moet een fiets zoeken om naar de pizzeria te gaan. Het is alweer 18 u. Tentje staat op, Tosca ligt vastgebonden ernaast met haar gevulde etensbak en houdt de wacht tot ik terug ben en we de kooi in gaan.