Donderdag 20 aug. 2015 Honnigsväg

Duitse- of krijtgentiaan

gentianen en orchideeen

Niet prettig lopen. Wel mooi landschap. Rudi filmt vanaf parkeerplaats.

Kerkhofje met slechts enkele achternamen

Niet prettig lopen. Wel mooi landschap

Rudi en Paulette hebben een paar weken vakantie van hun beider werk. Ze begeleiden mij op mijn laatste dagen naar de Noordkaap en terug naar huis. Doel van cineast Rudi is, voor degenen die deze blog niet hebben gevolgd, om een film te maken over de 7.500 km. voettocht van een eigenaardig geriatrisch “geval”, genaamd Harrie, van Zuid-Spanje naar de Noordkaap. De film gaat waarschijnlijk ” En Verra” (we zien wel, of – in good plat – es God bleef) heten. We hebben besloten de laatste dagen van mijn tocht in het teken van het filmen te stellen. Het is prachtig weer hier in het uiterste noorden. Nu willen we de kans nemen voordat het weer misschien omslaat. Omdat de apparatuur van Rudi een paar tientallen kilo’s weegt en erg volumineus is, kan hij mij alleen volgen per camper. 4 km. per uur rijden op een vrij drukke, tweebaans autoweg om te filmen is niet te doen. Daarbij meegewogen het feit dat ik veel hinder heb van mijn, door de te zware rugzak, opgelopen syndroom van Tietze ( pijnlijke borstribbetjes) hebben we ook stukken met de camper afgelegd. Zo zijn we vandaag beland in Honnigsväg en – es God bleef – komen we morgen aan op de Noordkaap.
Het landschap is wondermooi, zo in de zon, met de zee-inham /fjord rechts van ons en in de verte aan de overkant de bergen in een blauwige gloed, het groen van de rendiervelden en af en toe een geïsoleerd huis of dorpje. Zo lijkt het wel de Griekse kust. Prachtig. Je kunt je niet voorstellen dat hier 9 maanden sneeuw ligt. Vreemd, hier, net als overal elders in Noorwegen, zie je geen enkele boot op het water. Of ze bang zijn voor watergedrochten. Wij hebben zeemeerminnen, waar zoals de naam al zegt, je niet bang voor hoeft te zijn, maar zij hebben overal trollen, ook in het water.
Hele stukken wandel ik, vertrokken bij de een of andere parkeerplaats, terwijl Rudi me kilometers verder, met de filmapparatuur, opwacht bij de volgende parking. Zo kan ik toch lekker de benen strekken en hij zijn opnames maken. We passeren verschillende tunnels. Daar loopt geen voetpad door. Soms is er een halve meter brede ruimte tussen de zijlijn van de weg en de tunnelwand, ongelijk, met hopen zand. Zeer gevaarlijk om te lopen, zeker met een onrustige, hard trekkende hond en zonder hoofdlamp of hesje. Dus ik ben al blij dat er een camper is. Regelmatig rendieren, Paulette zag een kwal (zou ze mij bedoelen?).
We stoppen even bij een mooi plekje voor foto’s van een geïsoleerd minidorpje. Op het kerkhofje ter plekke heette bijna iedereen Bull, Hansen of Markussen. Als Rudi en ik hier het “ius prima noce” zouden toepassen, maar zo zijn wij natuurlijk niet!, zouden er over een paar generaties alleen maar Ebbinge’s en Huijbens liggen. ” Richtige mannekal”! (echte mannenpraat). Foto’s.
We strijken neer bij de Nordkapp Camping nabij Honnigväg. Terwijl R en P in hun camper hun potje koken neem ik mijn intrek in het keukengebouw van de camping om daar te koken. Direct een leuke babbel met een jong koppel uit Noord Holland, die met de auto via Denemarken, Zweden, Finland, Noorwegen een rondje Noordkaap zijn aan het maken. Een andere Hollander kwam binnen, maar zei niet veel. Een Italiaans koppel had genoeg aan zich zelf. Heet dat niet “folie à deux”?
En nu is het 20 u. geweest en de hoogste tijd voor een pilsje of het hier populaire ciderbier 4 %. Mmmmm. Eens kijken of Rudi of Paulette daar ook aan toe zijn. Blijkt van wel. We “socialiseren” nog wat en gaan ons voorbereiden op de dag van morgen: dat wordt dan het einde van mijn voettocht: de Noordkaap. ( This Is The End, the Doors. En daarna I’m Goin’ Home, Rolling Stones)