9 December 2014. Grañon. 24 km.

Karig ontbijt op gangetje, koude koffie

Nog eens mijn ontbijthok, onder aan de trap. Pelgrims moeten afzien

Hier is nog veel vakwerkbouw. De gele kleur is favoriet

Tosca amuseert zich met opgespoorde reeënpoot

Dinsdag.
De dag begon goed. Lekker geslapen, dieren droog onderdak gehad fijn motregentje, vanavond zou ik, naar horen zeggen, zeker met paard en hond terecht kunnen. “Maar” 24 km! Dus, alles onder controle. Ik was gisteravond en – nacht alleen in de herberg. De hospita was naar huis. Mijn ontbijt voor vanmorgen had ze fisteravond al klaar gezet: een thermosfles met intussen koude koffie en een thermosfles afgekoelde, koude melk, incl. een paar plakjes cake (foto).
Het miezerde vandaag de hele dag. Onderweg ging, over het algemeen, alles goed, op een paar kleine omweggetjes na. Ik realiseerde me, dat mijn verslag, dat eigenlijk ook mijn dagboek is, geen karakterontwikkeling toont. Zo leerde ik dat voeger in school. Wat vond je van de film, van het boek? Zag je karakterontwikkeling? Schijnbaar was dat een voorwaarde, om als film/ boek goed te zijn. Nou, deze blog hoeft niet goed te zijn, en ik heb geen zin om mijn karakter nog veel te laten ontwikkelen. Het moet maar goed zijn voor wat het is. Met als risico, dat het verhaaltje maar doorsappelt. Ik ben tevreden over wat ik heb gedaan, de laatste decennia, en wat ik niet heb gedaan, hoeft ook niet meer zo nodig. Tevreden over gezin, werk, vrienden, vooral natuurlijk onze niet te evenaren gymclub met zijn illustere leden, leesclub van echtparen, ook wel de parenclub genoemd enz.
Goed dan, via Viloria de Rioja naar Redecilla del Camino volgde de route constant een pad, pal naast de drukke weg. Daar baalde ik van, want hond Tosca heeft de neiging achter grote vrachtwagens aan te rennen. Dus Tosca moest ik steeds vasthouden. Leon kan ik sowieso niet loslaten. Ik probeer ze beide in één hand te houden, maar dan loopt Tosca weer vaak vlak voor mijn voeten, of voor die van Leon, met het risico, dat Leon mijn hondje mank stapt. Dat gaat allemaal wel al veel beter dan weken geleden, maar het blijft voortdurend wijzen, duwen, corrigeren, soms met de voet. Mijn hand kan ik niet door een lus steken, want als Leon het op de heupen krijgt, kan hij mij meeslepen als ik die hand niet snel genoeg berijd krijg. Ook omdat ik mijn gps wil kunnen consulteren. Daarvoor moet ik mijn bril uit mijn jaszak halen. Voem, weer een vrachtwagen, weer een ruk aan mijn rechterhand van Tosca, die er achteraan wil rennen. Nog een ruk, nu van Leon, die denkt de kans te hebben de berm in te duiken met zijn hoofd, op zoek naar een hap gras. Mijn stuk brood met worst, die ik beide tegelijk vasthoud in mijn linkerhand, vliegen op de grond. Tosca er op af. Bij gebrek aan een vrije hand moet ik mijn gevallen eten bewaken met mijn voet. Voem, weer een vrachtwagen. Leon loopt door, maar ik wil terug om de worst op te rapen. Paard Leon hapt naar het stuk brood in mijn li-hand, waardoor hond Tosca weer een ruk aan het touw voelt. Ik schrijf dit zo uitgebreid, omdat men zich niet realiseert, dat dit wat anders is, dan het paard van de wei naar de stal te leiden. Zeer enerverend, gelukkig niet constant, maar met (veel) momenten. Ik heb hier nu genoeg van. Het pad verlaat de weg en loopt een km. om, via het dorp Castildelgado, dat 1 km. van de weg af ligt. Daarna zoekt het pad de weg weer op. Ik ga niet omlopen. Ik snij gewoon af en ga op de rijweg zelf lopen. Hartstikke stomme idioot. Doe dat NOOIT meer. Ik liep links van de weg. Vangrails langs de weg. Het ging een paarhonderd meter goed. Een vrachtwagen kwam van achter en die werd ingehaald door 2 hufterige auto’s. Ik kon dus niet uitwijken de berm in. Leon schrok zich een ongeluk, begon te hollen. Ik zo hard ik kon er achter aan, hem vasthoudend. Als ik dat maar houd. De auto’s waren voorbij en het gevaar was geweken. Had je gedacht. Bij de volgende vrachtwagen vluchtte Leon de vette leemakker in. Ik natuurlijk er weer achteraan. Nog maar 500 m. en dan kan ik van de drukke, grote weg af, een zijweggetje in. In de verte zag ik weer vrachtwagens me tegemoet komen. Dan maar gauw naar de overkant. Ging niet wegens de drukte. Verdomme, dit gaat mis. Als een rat in de val. Ik kon nergens heen met dat paard. Dan maar snel het leidtouw om de vangrail draaien. Maar Tosca had ik ook nog vast. Te laat. De vrachtwagen racet langs. Leon probeert te stijgeren, maar dat lukt maar half, omdat ik toch nog het touw een slag om de vangrail hield. Ik val en word door Leon onder de vangrail getrokken. Pfffffffff. We zijn er nog. Hand geschaafd en verder niks. En nu als de sodomieter van die weg af. Toch maar de omweg via Castildelgado. Na Castildelgado weer in dubio, moet ik links of rechts af? Even de gps consulteren. Doet het niet meer. Kapot door de val? Neen, opengesprongen en één van de twee batterijen pleite. Gelukkig heb ik reservebatterijen. Ja, hij werkt. Kijk, zo houden we het spannend en verveelt de dag nooit. Hetzelfde geldt voor Tosca. Die speurde de resten van een reeënpoot op. Heeerlijk.
En nu de herberg. Vanavond wil de herbergier ons naar de mis, daarna gezamenlijk eten, morgen samen ontbijt. Maar dáár heb ik geen zin in. Ik heb mijn blog, mijn mails, die ik al God weet hoelang niet krijg verstuurd, mijn reservering voor de volgende herberg, het paard vanavond nog omzetten enz. enz.
En nu wil ik eerst douchen. Anders krijg ik die handdoek niet meer droog bij de kachel.