8 Dec. 2014. Villambistia. 22 km.

Villambistia centrum, met drinkbak

Jeneverbes in heidelandschap

Nu van gene zijde

Obstakel nèt te nemen

Voor de foto ff vastgebonden

Mesjogge collega. Loopt route voor 20ste keer

Landschap. In verte sneeuw op bergen

Nog eens landschap. Pelgrim die in het beeld sprong. (Narcist!)

Villambistia, einddoel vandaag, in zicht

Maandag.
Vandaag 22 km. maar. Daar lachen we alledrie intussen om. Ha, ha, dus.
Gisteravond sprak de hospita me aan. Siete (7), zegt ze. Zou ze bedoelen dat dan het eten klaar is, of dat de verwarming op de kamer een paar uur aan gaat, of vraagt ze of ik wil zitten, want dat klinkt, geloof ik ook zo. Allemaal positieve zaken, dus ik antwoord maar “si” en denk, ik zie wel. Siete, a ora (7, nu). Si, si, zeg ik weer en vraag, of ze bedoelt comer (eten). No, zegt ze, el albergue. Oh, natuurlijk zal ze willen weten hoe laat ik morgen vertrek. Si, si, cerca siete (ongeveer 7). No, exacto 7. Ja, moet ik nou morgen oprotten om precies 7? Tenslotte blijkt dat ze NU precies de 7 E wil voor de overnachting. Goh he, Zeg dat dan!
Sommigen hier spreken ook zó slecht Spaans. Wordt vervolgd.
Agès was/is dus een mooi dorpje met veel originele huizen en, natuurlijk, een prachtig kerkje. Foto’s maken ging niet, want ik kwam tegen donker aan en vertrok weer vroeg vanmorgen. Een prettige wandeling vandaag, waarbij ik me o.a. verheugde op het a.s. gezelschap de komende weken. Een van mijn mijmeringen ging over mijn hobby, het landschap. Grote bossen hakhout, vooral kleine eikjes, daartussen resten van heide, en veel jeneverbes. Een struik die kenmerkend is voor dichtgroeiende heidegebieden (zie foto’s). Dus ook hier, net als in ons land vroeger, enorme heidegebieden, die helemaal verbossen door uitsterven van de schapenteelt. Ook veel hellingen en graften verwilderen. Ik vind altijd indrukwekkend, hoe een paarduizend jaar oude land- en veeteeltcultuur de laatste 60 – 100 jaar uitsterft. Daarmee ook de erbij horende huizenbouw, tradities, taaleigenschappen, planten- en dierensoorten. Jammer? Vond ik altijd van wel, maar het is zoals het is. Panta rhei. Blij zijn!
Het glooiende landschap bevalt me wel (foto). De hele ochtend lekker zon. In de verte sneeuw op de bergen (foto). Het kan allemaal veel erger!
Onderweg kom ik weer zo’n knevelbruggetje tegen (foto), waarmee ze pelgrims met een paard proberen te weren. ‘T ging nèt (zie foto’). De tegemoetkomende pelgrims worden steevast begroet met ola, buen dia, buen camino, zelfs de vele Koreaanse pelgrims zeggen dat, soms. Maar één pelegrino kwam ik tegen met een hondje. Hé, soortgenoot! Foto. Hoe gaat het met zo’n hond? Hij zegt, die heb ik pas 3 dagen bij me. Ik loopt de camino Frances, dat is van de Franse grens tot Santiago, nu voor de 20ste keer en ik wilde wat gezelschap. Beter als metgezel zo’n keuter dan een tamme uil! Er zitten rare jongens tussen die pelgrims, hoor.
Ik hoor een raar geluid, zo’n herhaalde piep-fluittoon, die ik ken van vuilniswagens. Hier, in het heidebos? Twee jagers met 3 honden, zonder buit. Zegt de oudste van de 2 weidmannen: ik ben ook te paard naar Santiago geweest. Dat schiep direct een band. Wat gebakkeleid. Ik vraag, waarom heeft uw pointer een band om, die steeds fluit? Dat is omdat hij met zijn neus in de wind moet lopen, om lucht van het wild te vangen. Hij is niet bedoeld als spoorvolger. Elke keer, als hij met zijn neus naar de grond gaat, begint de band te piepen. Nou, dan zul je vandaag wel weinig vangen, dacht ik, want het was een gepiep van je welste. Ja, er is best wel humor onderweg.
Associatie met vroeger, toen ik als kind met pa mee mocht, toen hij met vrienden op jacht ging. Toen schoot een van de jagers, per ongeluk, zijn eigen hond aan. Dacht dat het een vos was. Het dier moest ter plekke worden afgemaakt. Hoe vertel ik het mijn vrouw? We vertellen haar, dat de hond een hartaanval kreeg. Jaren later hoorde ik, dat diezelfde jager, tijdens de jacht, een hartinfarct kreeg. Ik fronste mijn wenkbrauwen.
Dan kom ik, midden in het bos, bij een gehucht met een prachtige kloosterkerk. Er omheen wat landerijen. Zo moeten de rotten zijn ontstaan in de vroege middeleeuwen. Hier was men bezig met herstelwerkzaamheden aan het kerk-kloostercomplex. Mijn taxichauffeur in Burgos vertelde, dat de aanleg van een nieuwe autoweg aldaar al jaren stil lag, wegens geldgebrek. Veel van wat hier wèl wordt gebouwd, gebeurt met internationaal (Europees) geld. Maar is dan ook wel van internationaal belang, heel mooi.
En dan in Espinosa Del Camino wenkt me een man, die aan het werken was in zijn tuin. Ik heb met een ezel gewandeld van de Mediterranée naar de Atlantische oceaan, langs de Pyreneeën. Hoe kan ik je helpen? Niet, zei ik. Hij haalde een rol droge koekjes voor het paard en voor mij èn een briefje van 5 E. Hoeft niet, zeg ik, noch geld, nog paardenkoekjes. Ik word al gelijkgesteld aan een paard en zie natuurlijk uit als een armoedzaaier. Thuis eet ik zo’n koekjes niet. Hier misschien ook wel niet. Hangt er van af wat de pot straks schaft. Ik zag je eergisteren in Burgos met je paard, zei hij. Overmorgen komt die dan door mijn dorp, had hij eergisteren gedacht. En inderdaad.
En dan natuurlijk de topper van vandaag: Us Yvie aan de lijn. Kon haar niet bereiken op haar verjaardag, eergisteren. Van alle 6 medewerksters is ze een van de 6 mooiste en 6 prettigste, dus een international call volop waard. Yvie, cumpleaños, perficia in ’t Spoans.
En juist terwijl ik dit schrijf, komt mijn hospita me waarschuwen dat kinderen bij mijn paard zijn. Oppassen, zegt ze. Ik heb Leon even buiten het dorp op een veld vastgezet om te grazen, want vannacht mag pony Leon slapen in de woonkamer van het huis in aanbouw, naast de herberg en daar staat hij weliswaar droog, maar is natuurlijk niets te eten. Even gauw deze blog afmaken en dan maar weer gaan kijken bij Leon op het veld. Geen kinderen te zien. Niks aan het handje dus. Moest ik daarvoor de regen in? Dertig min. later hetzelfde liedje. Mannen aan de bar hadden gezien dat Leon verward zat in zijn touw. Dat is al zó vaak gebeurd. Daar weet Leon al lang raad mee. Maar ik moest en zou gaan kijken. Weer natte schoenen aan, jas aan, mijn plaats in het drukke café opgegeven en weer op weg naar paard Leon. Al van ver zag ik dat er niets aan het handje was. Mensen, laat me in Gods herennaam even met rust. Overal waar ik kom hoor ik maar perro (hond), caballo en soms ollandes. Ik maar hier wat los, geloof ik. Tosca ligt al op haar karton, ook in die lege woonkamer, waar straks Leon heen gaat. Ramen zitten er nog niet in, maar in ieder geval hebben de dieren droog onderdak en hebben ze elkaar. De herberg voor morgen ontvangt ook paard en hond, verzekerde me een 20 jarige ervaren pelgrim onderweg en mijn huidige hospita bevestigde dat. Reden voor extra blijdschap. I.t.t. afgelopen nacht slaap ik weer alleen.