4 november 2014, Aldea del Cano 15 km.

Wat een klotenweer

 Omgevallen Romeinse mijlsteen

Dinsdag 4 nov. 2014 nog steeds Aldea del Cano, 23 km. ten zuiden van Caceres.
Lekker geslapen. Wifi was er wel in de plaatselijke café, maar “kan niet verbinden met server”. Dan maar op de i-pad bij “notities” mijn verhaal noteren, om later ergens die notities te kopiëren naar mijn weblog. De hoefsmid is gebeld en zou om 10 u komen. Kan ik tot dan nog wat notities maken in de café. Het is nu 10 u. De politieman van gisteren komt binnen. En, goed geslapen?, vraagt hij. Op weg naar Santiago? Neen, naar de Noordkaap! Ik hun uitgelegd in mijn beste Spaans. Algeheel gelach. Ik lach mee. Ha, ha, ik idioot. Ha, ha.
Daar komt de hoefsmid, slechts enkele min. na 10. Een grote boomstam komt uit de auto, aambeeld er op, geen vuur, zoals bij ons en… Zo gepiept. 10.30 u. Verder wandelen? Mijn natte schoenen drogen nog voor het straalkacheltje in de herberg. En Vincencio heeft mij nog niet ingehaald. Was toch wel gezellig samen. Siciliaan met blauwe ogen, benen onder de tatoe’s, free lance kok bij allerlei regatta’s over de hele wereld. Elders op je trip kom ik je nog een week vergezellen, beloofde hij. Maar ik heb geen gegevens van hem, dus misschien zie je elkaar nooit meer. Eerst nog een koffie in de bar, waar volop wordt ontbeten, aan de bar gemoeld, terwijl flamenco, waar ik erg van houd, uit de radio schalt. Hasta mañana, zegt een dame bij het uitgaan. Hasta pronto (tot snel) antwoord ik. Een verlegen lachje. Ik fluit, zing, heb goede zin, net als gisterenmorgen. Ik in ultima forma, paard niet kapot te krijgen, lijkt het, en hond, die op haar tanden na, super makkelijk is. Laat zich overal vastbinden en wacht dan rustig uren. Blaft nauwelijks meer, of is dit een teken van verminderende levensfunkties? Ligt nu vastgebonden buiten de café op de stoep. Gisteren, toen ik mijn zijknatte schoenen uitdeed, bleken de tapes om mijn voeten helemaal los, en toch nergens last van. Va bien (gaat goed). Overigens grappig dat de i-pad zijknatte niet accepteert als goed Nederlands. Wat een belerend apparaat! Achteraf blijkt dat het met een korte ei moet worden geschreven. Zo leren we nog eens wat.
Om 1 uur was alles klaar, d.w.z. spullen gepakt, notities af, inkopen gedaan, ontbeten en de rest van de inkopen in de ijskast gelegd, hoefsmid geweest. Ouw muk, bleek dat dat blikje dat ik had bewaard voor het middageten en dat er zo gezond uitzag, niet te vreten was. Poolse Peter zei: pens. Bah! De helft aan Tosca gegeven, die er minder moeite mee had en de rest ook weer in de ijskast voor Tos voor vanavond. Ik had gepland om de 9e, dacht ik, in Caceres te zijn, maar als ik had gewild, was ik er vandaag al geweest. In Caceres komen vrienden meelopen.
We hebben alledrie niks te doen hier, dus heb ik maar besloten om vanmiddag een korte dagtocht verder te maken. Leon uit de wei halen. Waar is de sleutel van dat weidehek heen gefietst, die ik gisteren had gekregen van de dorpeling, die daar zijn schapen had lopen? Alle tassen, die ik al buiten klaar had gezet, weer helemaal opengemaakt, alle kleren, ritsen, beurzen enz. gecontroleerd. Geen sleutels te vinden. Hoe krijg ik Leon nu uit die ommuurde wei? Vond ik ten lange leste die sleutels in het grint, waar ik een uur eerder de paardendeken te drogen had gehangen. Ik heb vaker problemen met sleutels, maar ik heb mijn relekwie, trol, mariakettinkje, gekregen van Gabriëlla, en Cristoffel niet voor niets bij me. Wie doet me wat?
Na een uur wandelen, het was 15 u., kreeg ik honger. Nu blijkt (krachtterm), dat ik de inkopen in de ijskast heb laten liggen: brood, worst, jam, pens voor Tos. Daar loop ik toch niet al die kilometers voor terug. Dus maar verder gestieveld door vrij vlak gebied, makkelijk begaanbaar. Alleen, Leon moest ik het eerste uur weer vooruit trekken. Te weinig te drinken gehad? Ze toont nogtans geen interesse in water. Ook zijn de keutels niet gortdroog. Oververmoeid? Waarschijnlijk loopt hij als op eieren toch door die nieuwe ijzers. Inderdaad, na een uurtje ging het al veel beter. Erg frisse wind, maar af en toe lekker zon er bij. Om 16.30 u. aankomst in Valdesalor. Pelgrimsherberg dicht. Briefje op de deur: Sleutel in park hier tegenover, anders bij gemeentehuis, of anders bij het lokaal voor de gepensioneerden. In het park was natuurlijk geen kip, gemeentehuis is nu dicht en ik maar sjouwen met een beladen paard en springerige hond op zoek naar de zaal voor de gepensioneerden. Gezien mijn leeftijd zal ik het wel geroken hebben, maar toen ik een hupse Spaanse, die café Diego verliet, ernaar vroeg, bleek dat ik er al was. De uitbater vroeg of ik wel echt pelgrim was? Wat dacht je dan? Dat ik voor de hondskl… door Europa sjok? Je denkt toch niet dat ik gek ben? Waarschijnlijk dacht de sleutelhouder in de zaal voor de pensionados dat wèl. Later voegde zich nog een wat oudere Spanjaard bij me in de albergue. Hij liep tussen de 40 en 50 km. per dag. Over idioot gesproken. Hij ging akkoord met Tosca gebonden aan een tafelpoot, binnen dus. Leon staat aan een lang touw naast de herberg in weelderig gras. Gelukkig. Altijd weer flink spannend hoe je onderdak vindt met die beesten. Maar, weer gelukt. Nu nog “waar gelle” (boodschappen doen), dieren voeren en wifi zoeken. Wifi gevonden in de plaatselijke bib. Zit hier in een lokaal, waar een groep dames tussen de 40 en 70 zitten te wazjele (kletsen), zoiets als de katholieke plattelandsvrouwen. Ik versta er geen ju van.
Mensen, bedankt voor alle leuke reacties en suggesties, adviezen, waarschuwingen. Mij krijgen ze hier niet kapot. De dieren, dat is ’t ‘m. Maar ik wilde ook juist een moeilijkheidsfaktor op mijn tocht. Met Leon en Tosca is dat dus prima gelukt.

Foto Romeinse brug. sorry, ik moet steeds tegen de zon inkijken bij een selfie.

N.B. Ik loop voor mezelf, maar OOK voor de organisatie Mama Alice, die zich inzet voor Peruvaanse straatkinderen. Zie de menubalk op mijn website, of www.mamaalice.com (geloof ik). Gelieve ook daar aan te denken!!!!