Dinsdag 30 juni 2015 Düsseldorf – Mo I Rana ( N) – Hemavan ( Zw)

Dashbord[/caption]

Zoveel gedaan in die dikke week dat ik thuis was, dat ik me beperk tot een paar gebeurtenissen. Het intermezzo naar Nl was bedoeld om mijn opaschap te verzilveren met de geboorte van ons jongste kleinkind. Dochter Lilian en haar Ralf kregen een wolk van een dochter, 3800 gr., met de naam Amélie (klemtoon op de laatste lettergreep). Alles blitz. Missie Limland geslaagd. Reunie met Sonja, familie en vrienden maakten de dagen natuurlijk erg plezierig.
De eindeloze bossen en ruimte van Scandinavië vind ik thuis niet terug. Wel het voor mij prettigere klimaat, de vruchtbare akkers en velden, het lieflijke landschap v h Geuldal en de nauwere interactie tussen mensen, die ik als plezierig ervaar. Bv. in de lift naar de verloskamer wordt gevraagd: wo mot geer hin? Bij het verlaten van de lift: Veul plezeer, wah. In Scandinavië vind ik de mensen zeer behulpzaam en vriendelijk, maar je moet er wel om vragen. Veel afstandelijker dan ik gewend ben.
Afijn, thuis begin ik als een gek de hagen te knippen, met de snoeischaar, later machinaal, vaak boven mijn hoofd, slepen met ladders. Dezelfde avond vollyen. Duiken naar de bal, waarbij je je opvangt op beide handen. ‘S Anderendaags een paar uur stallen uitmesten. Dat is der junge Bursch allemaal niet meer gewend. De dag erna pijn op mijn ribbenkas. Zou je niet, na al die overbelasting. De dag dáárna ging het meestal goed, maar soms kwamen de steken in fikse aanvallen. Een keer moest ik gaan zitten omdat het zweet me uitbrak ervan. Spierpijn, spierpijn, allicht, maar je weet maar nooit bij zo’n oudere jongere of er niet stiekem ook nog naderend onheil achter die klachten schuilt.
Collega Marietje wilde me naar het ziekenhuis. Maar ik weet hoe dat gaat: we vinden niks, maar blijft u voor de zekerheid maar hier. Dit kan een “pre-infarctsyndroom” zijn en dan wordt zwerven door Lapland vervangen door je liggen te veretteren in een ziekenhuisbed. Amehoelalalala. Als compromis spraken Marietje en ik af dat ze mij het heilig oliesel toe zou dienen in de vorm van een ecg en bloedonderzoek. Dat geeft weliswaar geen 100 % zekere uitslag, maar o.k., we doen het ermee. Bij de geringste twijfel mocht ik niet meer weg. Ecg normaal. De dag erna bloedonderzoek. Hartweefselversterf door een infarctje geeft enzymen af, die traceerbaar zijn in het bloed. Assistente Kelly belde me enige uren later. Kelly, ik ben al bijna weer vertrokken naar Lapland. Wordt Sonja onbestorven weduwe? Bloed goed! We kennen het gezegde over het onkruid, en de opmerking: wil -s- te ‘m kepot kriege, mos te ‘m kepot houwe. Wat een rament (ophef) over wat spierpijn. Zimpferlich menneke.
Vanmorgen vroeg de trein naar Sittard, waar Han me ophaalt om bij hem thuis in de Selfkant (stukje Duitsland dat voorheen Nederlands was) te ontbijten met gebakken ei, broodjes en échte boter en dan door naar Düsseldorf. Voor vandaag 30 gr. voorspeld en volgend weekend 36 tot misschien 38 gr. in Nl. Gaan wij lekker ploeteren door de sneeuwvelden, ha ha, pootje baden in gletscherrivieren, koffie maken op een primus in de verlaten wildernis, rendiervlees op het kampvuur, zalm met wilde bosbessen, beren op afstand houden: stoutejongensdromen.
Vanavond om 23 uur komen we aan in het Noorse Mo I Rana. Ik belde gisteren naar Zweedse Felix, werkzaam in het tankstation van Hemavan. Felix, je hebt me van Hemavan naar Mo I Rana gebracht met de auto van een bevriende jongedame Linda. Wil je me ook komen ophalen dinsdag om 23 uur? Ik bel je terug, antwoordt hij. Ik attendeerde 2 w. geleden Felix ( 18 j.) er op dat ik de bevriende jonge Zweedse wel een erg mooi meisje vond. Ja, beaamde hij, de mooiste van Hemavan. Nu is Hemavan wel maar erg klein, maar goed, een 60- plusser heeft ook zijn ogen niet in de zak en een oude bok , hoe zat dat ook weer, met dat blaadje groen?Gisteravond word ik teruggebeld door Felix. Hijzelf kon niet komen, maar de bevriende jongedame, Lind, waarvan de auto was, zou ons oppikken. Han, 12 j. jonger dan ik, nog een jonge God, mag van mij voorin zitten. Ere wie ere toekomt.
Ik moet denken aan dat huisbezoek, een jaar of 20 geleden, bij mevrouw X.
Dokter, kom eens kijken naar de foto’s. Ik ben net terug van vakantie met mijn dochter Y ( van 17 of 18) op een of ander eiland in de Middellandse zee. Léúk gehad. De hele vakantie allemaal jongens om me heen. Ik keek in het fotoalbum. Moeder X, tegen de 50, oben ohne hier, oben ohne daar, zus en zo. Roept de puberzoon vanuit een hoek v d kamer: dokter, hangtieten, wah! Tactisch bevestigde, noch ontkende ik dat. En toen we naar het vliegveld gingen heeft die hele meute jongens me weggebracht, vervolgde moeder X . Dat zal wel, dacht ik, een blik werpend op dochter Y. En zo vind ik dus, dat Han, de jonge prins, vanavond voorin mag zitten, terwijl ik kan stensen, dat ik v h vliegveld ben gehaald door het mooiste meisje v Hemavan.
De vorige twee keer dat ik de Noors-Zweedse grens passeerde, piste mijn chauffeurs van het ene land op het andere. Vanavond zal daar waarschijnlijk niet voor gestopt worden.
Tegen 1 uur in de nacht, die geen nacht is, van dinsdag op woensdag, zullen we aankomen bij ons vandrerhjem (jeugdherberg) in Hemavan (Zweden). De receptioniste zei aan de telefoon: Ga vannacht naar de hoofdingang. Die is dicht, loop zo en zo, dan zie je 2 “boxes” en in een daarvan zit de sleutel. Ik hoop dat dat lukt, anders moeten we andermaal de hulp inroepen van onze chauffeuse Linda. We zien wel. En dan morgen Tosca oppikken.
Inchecken in Düsseldorf. Mijn filmcamera is ingepakt in een pvc- buis met T-vorm en die weer in verpakkingsmateriaal in een plastic zak. Uiterst verdacht vorige keer op het vliegveld. Nu totaal niet verdacht. Vreemd. Maar, terwijl ik half uitgekleed door de scanner liep, werd een andere plastic zak door een tweede security-agent gescreend. Ik was vergeten het schilmesje uit mijn proviandzak te halen. Gelukkig bleek dat een mes tot 3 of tot 6 cm., ik weet het niet meer, was toegestaan. De ratio is, dat het met een lemmet van 3 cm. niet zo makkelijk is om iemand om zeep te helpen. Ogen kun je er mee uitsteken en ook wat akelige prikwondjes toebrengen, maar om iemand daarmee koud te maken, moet je toch al zodanig anatomisch zijn onderlegd, dat je trefzeker de halsslagader kunt treffen en waarschijnlijk heeft men niet het vertrouwen dat de gemiddelde terrorist daar voldoende in is geschoold. Ik mocht dus mijn schilmesje houden. Wat een verademing!
Lang geleden werd ik op een nacht geroepen bij een hotelletje. Een man was op ” zakenreis” met een “vriendin”. ‘S nachts hadden ze ruzie gekregen en zij had hem met een mesje in zijn hoofd meerdere steken toegebracht. Daar aangekomen trof ik een totaal bezopen mannetje aan, verdwaasd op een stoel, die bedreigd werd door een voluptueuze Braziliaanse schone, zeer spaarzaam gekleed, met een schilmesje in haar hand. Een sliertje bloed over zijn kalende schedel. De steekwondjes op zijn schedel waren nauwelijks te zien. Sindsdien weet ik dat als je ruzie hebt met een vriendin, je niet bang hoeft te zijn voor een schilmesje. De douane hier bleek dat ook te weten. The aftermath?: de illegale Braziliaanse is door de politie opgepakt en ons land uitgezet. Jammer van het incident, want de exotische schone had de potentie om veel goed werk te doen. Soi.
De vliegreis ging zonder grote problemen, afgezien van het feit, dat Han met zijn 1.95 m. natuurlijk geprietsj (geperst) zat, overigens zonder daarover te klagen, uiteraard.
Omdat we twee maal moeten overstappen en tussendoor wachten, houd ik me maar bezig met wat te schrijven, hoe onbenullig dan ook. Zo was er niks te doen op Trondheim airport. We slenterden wat rond, tot we een bord café – lounge zagen. Een heel verhaal in het Noors werd tegen ons afgestoken, waaruit win begrepen, dat deze plaats niet voor ons was bestemd. Ik deed nog een wanhopige poging met : this ( Han) is the president of our country, maar ik denk dat ze het niet verstond. Jammer dan, gemiste kans voor haar.
Het bleef zó rustig dat we maar eens gingen vragen hoe dat zat. Oh, kregen we te horen, jullie zitten hier helemaal verkeerd. Na onze bagage te hebben opgehaald, de enige twee bagagestukken die nog lagen op de al stilstaande loopband, checkten we opnieuw in, gingen opnieuw door de douane, die er niet was en namen plaats onder het bord gate 27. Terwijl de vertrektijd van onze aansluitingsvlucht naderde zaten we nog steeds alleen onder het bord. Hé, op het bord van gate 27 staat ook een trap en een lift getekend. We moeten naar beneden. Daar zat de kleine menigte inderdaad te wachten.En zo kwamen we toch nog op tijd bij gate 27. Echt twee provinciaaltjes op reis. Nu maar hopen dat mooie Linda ons opwacht in Mo I Rana. Ik heb geen telefoonnr. van haar, dus bellen gaat niet. Tja, als je alles op zeker wilt spelen, moet je deze reis niet maken.
En ja hoor, daar zat ze al in de aankomsthal. Foto gemaakt om 23 uur, voordat de zon weg is. Maar die gaat hier niet weg. Han voorin.
Tussen rendieren door, prachtige meren, omgeven door gedeeltelijk besneeuwde bergen naar Hemavan en daar in Fjallcenter de puus in.