30 december2014. la Réole. 28 km

Schoenen laten na

Lunchpauze langs de weg

Dinsdag.
Door het late naar bed gaan zijn we ook wat later op. Servé controleert of Leon er nog is, ja dus, en of we kunnen rustig ontbijten? Wie schetst mijn verbazing als we 30 min. later buiten komen en, of de duivel ermee speelt, met pelgrims, Leon weer weg. Maar weer een zoekrondje door de stad gemaakt. Nu komen we nooit meer op tijd bij ons avonddoel. En ik had juist gisteren met veel moeite de overnachtingen voor de komende 4 dagen, incl. oud en nieuw, geregeld. Valt nu weer alles in de soep? Moet ik een rustdag, of zelfs een aantal rustdagen, inplannen? Gewoonlijk mag je maar één nacht blijven in een pelgrimsopvang. Toch maar weer de gendarme bellen. Leon door de politie weer gevonden. Staat vastgebonden vóór het gerechtsgebouw. Een volgende keer nemen we uw paard in beslag. Ik dacht, dit losbreken is allemaal sinds ik die Franse musketons (?, bevestigingsklemmen, gekocht in een Franse winkel)) heb gebruikt. Rommel! Maar ja, ik ging maar niet met de heren in het blauw in discussie. De volgende keer maak ik weer gewoon een stevige mastworp in mijn touw. Dat werkte tenminste goed.
Even na 10 uur op pad, 1.5 u later dan gepland. Dat viel dan nòg mee. Mooi kerkje in Sauvignac. Mooi weer. Omdat we laat startten hielden we maar één pauze, nl. lunch: huzarensalade met brood en sinaasappel na, de hond wat brokken, het paard mocht vrij vreten.
Het stadje was bereikbaar over een brug. De brug over het riviertje La Reole had een dusdanig smal trottoir, natuurlijk weer tussen hekken, dat Leon er met bepakking niet door paste. Moet ik dan Leon en Tosca vastbinden en de 4 zware rugzakken een voor een zelf over de brug dragen, om daarna de dieren op te halen? Er is een Maastrichts volksdeuntje dat zingt: tot ‘ t toch verrèk, gaank de kl…. op ( bis). Dit in gedachten namen we gewoon de rijbaan in beslag en eisten respect voor een arme pelgrim. En zo kwamen we de brug over, de auto’s dwingend rustig achter ons aan te rijden.

Aan de overkant La Réole. Nu nog de brug over

Gisteren hadden we met de gastheer/vrouw voor vanavond telefonisch afgesproken, dat we bij aankomst aan de kerk in la Réole zouden bellen. Onze hospita zou ons dan komen ophalen. Mooi niemand te zien bij de kerk. Niemand daar. Gebeld, overal antwoordapparaten. Opeens was ze er. Volg mijn auto maar tot bij mij thuis. Is dat ver? Nee hoor, maar 6 km! Na een paar km zei ze: ik breng Servé al naar mijn huis om te douchen. Loop jij maar steeds recht door. Ik ben zó terug. Intussen was het donker aan het worden. Bij een splitsing bleek ik weer net de verkeerde kant te zijn ingeslagen, maar uiteindelijk vond ze me. Ik had je gezegd, altijd recht door. Ja, makkelijk gezegd! In ieder geval had ze een plastic literfles zoete, zwarte koffie bij zich voor mij: heerlijk. Vandaag dus geen 28 km., maar totaal 34 km. Op de weg was het onderhand stikkedonker en poeppie gevaarlijk.
Ze verwende ons echt, al met het avondeten: foi de gras (eendenlever), eendenborst, gebakken aardappeltjes, allerlei soorten kaas na en tenslotte appelcake, alles samen met zoete wijn. Tosca mocht slapen in de serre op de zachte divan en Leon kreeg een grazige plek en hooi. Voor Servé en mij een warm tweepersoonsbed. En zo hoort het ook!