Dinsdag 28 april 2015 Vildmose, ten zuiden van Has 29 km

Natuurgebied waar ik vlakbij overnacht dinsdagavond

Gratis kampplaats met vuurplek en drie bivakhutten en een kraan

Koud, dus kampvuur gemaakt

Warm aan één kant, koud aan de andere en alles stinkt naar rook

Bivakhut met schuifdeuren nog dicht in de avond

Kijkje binnen in cabine

Close up van de vermoedelijke lelie, later blijkt vogelmelk

Lijkt wel orchidee, maar is het niet. Wat wel? Komt hier veel voor

Zilverzandgroeve?

Beheerster van de camping vanmorgen Maria en vriendin

Mooie route over oude trambaan

Uitlopend groen in het bos

Nog steeds hele bermen/bossen vol bosanemoontjes

Er gaat weinig boven een reeënpoot

Of een varkensbot

Of een varkensbot

Ik dacht dat de wijngaardsslak in Z-Limburg de noordrand van zijn verspreidingsgebied bereikte. Hier ook voorkomend

Een of andere lelie, die ik hier vaker zie, maar welke?

Heerlijk geslapen in die caravan. Met Tosca aan mijn zij. Een matras, dekbed, mijn slaapzak, ondergoed en flanellen overhemd aan en daarmee kwamen we prima door de ijskoude nacht.
In de “gemeenschapsruimte” mijn boterhammetjes opgegeten met een Duits koppel, die Jutland rondfietsten. Ze waren beide in de 50. Waarom? Hij deed graag lange-afstandstouren met de fiets en gelukkig wilde zijn vrouw soms wel mee. Hij reed al een aantal keren Parijs-Best-Parijs. Hé Hubert (zwager), iets voor jou? Voor ons?
Nog even het fietsensleuteltje teruggeven aan de beheerster, Maria. Zij adviseerde me niet de kustroute te nemen, die ik van plan was: een en al verkeer. Daar had ik inderdaad ook geen zin meer in. Volg de North Sea Fietsroute. Die gaat door mooi landschap, binnendoor en er is geen verkeer. Goed idee. Alleen, dan moet ik de route van vandaag herzien. In plaats van 15 km. wordt het dan 29 km., naar een paar houten trekkerscabines langs de fietsroute, zonder voorzieningen, of 34 km. naar een iets verder gelegen camping. We zien wel. On verra.
Ik maakte een selfy met beheerster Zwitserse Maria, die door haar verblijf van 22 mnd. in Friesland ook Nederlands begrijpt. Haar vriendin ook op de selfy. Toch leuk, hè. Inderdaad was vandaag een mooie route, met lekker zonnig weer, al blijft de wind kil.
Tosca vond weer een reeënpoot. Dan was die reeënpoot van gisteren niet van Denemarkens laatste, maar voorlaatste ree. Of vond Tosca gisteren toch de laatste, maar is het dier op 3 poten nog een dag doorgelopen voor het de geest gaf? Qui sas. Ook een gevonden wervel maakte Tosca’s dag weer tot een succes. Het pad volgde grotendeels een oude trein- of trambaan. Mooi groen, glooiend, rustig landschap. Weer veel voorjaarsbloei. Al vele keren zag ik een soort lelie in de berm en ook een blauw bloempje, dat wel wat leek op een orchidee, maar het niet was. Ik heb er maar eens foto’s van gemaakt. Enorme velden met daslook, nog niet in bloei, maar die wel de hele omgeving naar knoflook deden ruiken. Ik passeerde het mooie kasteeltje/landgoed Kongstedlund, maar door alle begroeiïng er omheen kon ik er geen foto van maken. Onderweg mijn eerste levende reeën gezien in Denemarken. Ik kwam door een soort Deense Oostvaardersplassen, genaamd Tofte Skov, nabij mijn kampeerplek nu. Een kudde Poolse Konikspaarden, teruggefokte oerossen, de zgn. Heckrunderen, fourageerden op een heel grote vlakke grasvlakte. Het was zo mooi allemaal, dat ik het wilde filmen: rugzak losmaken, neerzetten, filmcamera uitpakken, neerzetten, verdraaid, accu leeg. Filmcamera inpakken, rugzak weer oppakken. Bale, want als ik vannacht in die bivakhutten blijf, heb ik natuurlijk geen stroom om op te laden, dus morgen ook geen filmmogelijkheid. Het liep vandaag zo gesmeerd, dat ik geen zin had om te stoppen voor lunch. Om 16 u. pas at ik een boterham, dronk wat cola en weer door.
Bij de houten bivakhutten, 3 stuks, net grote doodskisten, was wel een kraan en een “sjietes”( kakhuisje met opvangbak eronder).
Tijd voor een vies verhaaltje. De familie was opa kwijt. Iedereen zoeken. Opa niet te vinden. Uiteindelijk trok men het deurtje van de hudo, weet je wel, met zo’n hartje erin!, open en keek tegen de billen van een voorovergebukte opa aan. Opa, wat ben je aan het doen? Ik heb mijn kunstgebit laten vallen. Dat vind je toch niet meer. Moet je niet zeggen, antwoordt opa. Ik heb er al twee gevonden, maar die pasten niet!
Nou, zo’n kakhuisje heb ik hier ook. Gelukkig heb ik geen kunstgebit, dank zij de goede zorgen van vriend tandarts Paul.
Omdat het bij aankomst bij mijn paradijsje al 6 u. is, besloot ik maar in zo’n hok te gaan slapen. Allicht beter dan de tent, lekker goedkoop en morgen is een nieuwe dag. Voor alle zekerheid had ik vanmiddag in de enige winkel die ik onderweg tegenkwam, inkopen gedaan, dus ik kan vooruit tot morgen. Moet wel de hele zwik weer meesjörrege (slepen), maar ja, dat vind ik toch leuk???
Heb een kampvuurtje gemaakt, want het wordt vies koud, nu het bewolkt is geworden. Het balen van een kampvuur is, dat je van de ene kant warm bent, de andere kant ijskoud, je stinkt naar rook en alles wordt zwart, zeker met een aanhankelijke hond, die steeds wil vrijen en pootjes geven. En dan mag ik haar natuurlijk niet bestraffen. Dat begrijpt ze niet. Met een partner is dat duidelijker.
Nog even bloggen, route voor morgen bekijken, eten en met de kippen op stok. Ik lig goed op schema, voel me goed, ben bijna in Noorwegen, waar ik hoge verwachtingen van heb. Dus het/ik loopt gesmeerd. Nog wat op en neer ge-smst met fietser Ad Hendriks, die ik een paar dagen geleden ontmoette. Hij zat nu bij Noorse vrienden in Stavanger. Zou leuk zijn als we elkaar weer tegenkwamen, maar we gaan elkaar waarschijnlijk juist één dag mislopen.
Uitgebreid getelefoneerd met Paul en O, die mij, samen met vriendin Sonja, waarmee ik al tientallen jaren ben getrouwd, komen vergezellen over een dag of 12. Dat is dan op de Olavsweg, een 640 km. lang pelgrimspad in Noorwegen, van Oslo naar Trondheim. Ook telefonisch afspraken gemaakt voor een enige dagen durend bezoek aan dochter Marieke, die in Z-Noorwegen woont. Vanuit mijn stikdonkere, koude hol, om 9 u. nog een telefoontje naar dochter Lil en haar Ralf, hoe het gaat met haar zwangerschap en de verbouwing van het huis. Tenslotte een telefonische goedenachtwens naar het thuisfront en de oogjes dicht.
Isebisebamen, handjes samen, oogjes toe. Zo gaan wij naar de hemel toe: Sonja’s kinder slaaplied.
Lieve Jezus, wij gaan weer slapen, want de dag is weer voorbij, maar eerst wil ik U vragen, lieve Jezus zegen mij. Zegen ook mijn lieve ouders, zegen allen die ik min. Onder Uwe trouwe hoede slaapt Uw kindje rustig in. Mijn kinder avondgebed. Maar ze werken vanavond niet! Ik lig koud en hard.