Dinsdag.
Daar treffen we het weer niet. Na een prima dag van ongeveer 30 makkelijke kilometers in de zon, met maar ongeveer 30 min. tijdsverlies door de weg te zoeken in een dorp, ben ik mooi voor de avond aangekomen in deze kloosterherberg. Alles goed verzorgd. Overal briefjes van wat wel en niet mag en moet. Strijkt wel enigszins in tegen mijn vrijheidsdrang, maar allé. Leon staat 5 min. verder, buiten de stadswal aan een riviertje, vast aan zijn touw, te smullen van weelderig gras. Tosca ligt in de kou buiten op een plastic zak met daarop een stuk karton. Het vriest hier ’s nachts, dus eens kijken wat ik weer ritselen kan voor hond Tosca. Probleem met dat ritselen is, dat je als laatste naar bed moet en als eerste op, om niet op te vallen. Dus een dag met veel fluiten, zingen, goede zin, totdat …. En ja, daar begint weer hetzelfde liedje, een herberg voor morgen moet worden gezekerd. De een gooit de haak er op. De ander blijkt volgens een bandje gesloten, of een ander nummer, of “later terugbellen”. Of geen honden. Of de communicatie lukt niet. Word je gek van. Vaak is het zo, dat als de beoogde herberg niet lukt, er weinig alternatieven zijn. Die zijn dan óf vlakbij, óf veel te ver weg. Moet ik dan morgen toch nog gaan kamperen in de vrieskou? Hier, in de “meseta”, is bitter weinig kampeergelegenheid: net Noord-Holland, zo uitgestrekt en vlak, weinig bomen voor Leon. En dan slaat de schrik weer toe. Daarom de aanhef bovenaan. Maar ja, het is nog steeds gelukt, dus no panic. De kapotte zadeltas is opgerold. Ik heb een aangepast bepakkingssysteem bedacht en dat werkt wel.
Dus maar tevreden zijn over vandaag. Morgen zien we dan wel weer verder.
Na me geïnstalleerd te hebben in de slaapzaal, vanavond, kwam ik in gesprek met Gregory, een Amerikaan uit Colorado, 53 j. oud. Samen uit eten? vroeg hij. Pelgrimsmenu, 9 E, 3 gangen. O.k. Over van alles gehad. Putin, die volgens hem allemaal kgb-ers in de Ukraïne heeft gezet, om daar onrust te stoken. En, watch my words, hetzelfde gaat Putin doen in de Baltische staten, net als Hitler toendertijd met o.a. Sudetenland. Gregory’s oma was indiaanse. Hij vertelde over hoe de indianen werden uitgeroeid, doordat blanken daar opzettelijk met waterpokken besmette kleding heen brachten. De indiaanse kinderen hadden daar geen weerstand tegen en stierven als ratten. En zo nog van alles. Om het wat persoonlijker te maken vroeg ik hem, of hij kinderen had. Misschien, zei hij, misschien een in Tsjetsjenië. Ik zei: ga er heen, trek hem/haar een haar uit en doe dna-onderzoek. Ik pas wel op, zei hij. Veel te gevaarlijk. Dus toch weer een boeiende avond gehad.
Tosca toch maar komende nacht buiten laten, want zo’n soort kosteres sluipt hier constant rond. Volgens mij woonde ze daar in dat klooster.
Es bien interesante seguir tu progreso i tus avonturas. Mikkeltje en ik kunnen ons eea goed voorstellen na de ervaringen van de eerste week die samen hadden. De zorgen omtrent het onderdak van je zoo iedere dag vergen behoorljk wat energie, maar zo te lezen overleef je dat met goede moed.
Ik moet je de hartelijke groeten doen van Kazu en Marisja uit Morzewo. Ze zijn zeer geïnteresseerd. Heb hun de foto’s en filmpjes laten zien van je eerste pelgrimsdagen ten zuiden van Sevilla en op het strand van Tarifa. Ook krijg je de hartelijke groeten en sterkte toegewenst van de ouders van Marisja (>90 jaar). Misschien herinner je je nog dat we daar ’s avonds eens in 3 talen (Duits, Nederlands en Pools) het vader Jakob x-stemmig hebben proberen ten gehore te brengen. Daar wordt lokaal nog steeds over gepraat :-). Kop op, verstand op nul, blik op oneindig en doorpezen. Dan komt alles goed.
Uno de tus hermanitos
Ja, die avond in Polen herinner ik me goed Erg leuk. Dank voor je aanmoediging. Is inderdaad een overlevingstocht, maar met ook veel tevreden stemmende momenten. In de toekomst hoop ik meer leuke tochtjes samen te doen. Hasta la proxima.