4 oktober 2014. Tent gemolesteerd door paard

Weer van alles gebeurd. Eergisteren naar Maastricht voor een radiouitzending over mij en Mama Alice. Omdat het te laat was om nog veel te wandelen, ben ik Leon maar gaan berijden. Dan moet die ook een flinke last dragen en krijgt hij in een uurtje toch flink wat oefening. Het laden op de trailer moest weer par force. Hopeloos. Maar iedere dag blijven doen, tot hij er aan is gewend. Begint wel tijd te worden, want 14 oktober is het vertrek. Gisteren nog filmles gehad. Verder, ook gisteren, afgesproken samen te gaan wandelen met een betrokken persoon en uiteraard paard Leon en hond Tosca. Ging perfect. Zoals 2 jonggeliefden pink in pink lopen, zo liep Leonke aan mijn vinger. Eindelijk een terras: de Lodge bij Vaals. Leon vastgebonden aan een lantaarnpaal en wij het terras op. Ook dat moet Leon leren, dat de baas een terras op wil. Binnen de kortste keren hing hij, Leon natuurlijk, verstrikt in het touw. Tenslotte heb ik hem maar los laten lopen. Hij wil toch alleen maar vreten. Dat ging 10 minuten goed. Toen liep hij geleidelijk te ver weg en zijn we maar vertrokken. Toch nog koffie en vlaai gehad. Goed zo.
En toen. Ja, en toen. Toen schiep God een zoen, volgens Jaap Fischer, geloof ik, maar niet voor mij.
Ik ben een km of 10 verder gaan wandelen naar Wahlwiller, om daar op proef te gaan kamperen. Gezellig, met Tosca, de hond en heel vertrouwd, paardje Leon om de tent heen. Nou, dat heb ik geweten. Ik kwam daar aan in het donker, mooie nacht, maneschijn, allemaal zoals het hoort en ook constant op reis zal zijn? In het donker vond ik niks terug uit die 3 rugzakken. De tentpalen, die ik nieuw had besteld ( de vorige waren kwijt geraakt), bleken niet te passen. Alles waar Tosca bij kon, werd gebruikt als speeltje, bv. mijn sokken. Het leukste vond ze om die als prooi te verslinden in het donker. Eindelijk dat monster vastgebonden en de mismaakte tent provisorisch opgezet. De tent stond onder een eikenboom. Leon bleek wel te houden van eikeltjes, dus ” sjravelde” (scharrelde) hij constant om de tent. Intussen had ik Tosca de zweetdeken van het paard gegeven om op te liggen. In no time was die zweetdeken naar de mallemoere. Met haar poten probeerde ze door het zeil van de binnentent contact te maken met mij, dus ik bang dat de tent zou scheuren. Ik sliep net en toen stapte het paard in een scheerlijn en reet mijn nieuwe, dure tent in tweeën. Hoe noemde ex-premier Van Acht dat ook weer? Verdulleme. Ik had een krachtigere term in gedachten. Toen heb ik alles op een hoop gegooid in de stal 10 m verder en zelf ook maar in de stal gaan slapen. Hond Tosca werd vastgebonden op afstand in de stal en paard Leon buiten in de wei gelaten, onder de eikels, de eikel! Ik had nog water willen koken voor koffie of thee en ik had het plan de volgende ochtend wat proefopnames te filmen, ontspannen voor de tent. Door alle ambras kwam daar dus niets van terecht. s’ Anderendaags, vanochtend dus, na het opstaan in de stal, de tent maar weer eens opgezet en de ravage opgenomen. Vervolgens 8 km. naar huis gewandeld en direct naar Bever, nieuwe tentstokken gaan bestellen. Die moeten komen uit Zweden, dus maar hopen dat die op tijd aankomen. Zo wordt de tent steeds duurder. En weer hulp gaan zoeken bij tenten-Eddie in Vijlen. Intussen was het zaterdagmiddag, maar Eddie en zijn lieftallige vrouw begonnen direct te tent te repareren, of eigenlijk Eddie de tent en zij mij, nl.  met koffie. Precies wat ik nodig had na zo’n romantische maannacht. Ik ben hun beide zeer erkentelijk voor de directe, spontane hulp, die ze ook nog wilden leveren zonder tegenprestatie. Ongelooflijk. Het lijkt wel Z-Limburg. Begrijpt men waarom ik hier hier nooit meer weg wil, behalve soms eventjes?
Sonja zit in de Ardennen, mij achterlatend met de infrastructuur thuis en een reusachtige pan macaroni, waarvoor ik natuurlijk dankbaar ben. Gelukkig werd in ’s avonds liefdevol opgenomen met wijn (natuurlijk limbo-) en bijbehoren door broer Michiel en zijn? Debby. Wat heb ik nu geleerd? Dat een week of 6 te kort is om met een nieuwe hond en een nieuw paard zo’n reis voor te bereiden. Dat je ruim voor donker moet aankomen om je overnachtingsplek. Dat je hond en paard niet te veel vrijheid moet geven, want dat loopt uit de hand. En dat romantische maannachten maar een beperkte bijdrage leveren aan het slagen van deze reis.