Je bent gek, zegt de een. Je bent een egoïst (om een jaar voor je zelf te nemen), zegt de ander. Is dat nou leuk? vraagt een derde. Binnen de korste keren ben je weer terug, voorspelt weer een ander. Blijkbaar spreekt mijn idee niet iedereen aan. Tant pis, zegt de Fransoos.
Mijn pony loopt weer prima, dank zij zijn hoefschoenen; is bijna niet te houden van temperament. En dat moet ik hebben, want een slome brave pony loopt niet snel genoeg naar mijn zin. Per slot van rekening moet ik voor september op de Noordkaap zijn aangekomen, want dan begint daar de winter. Luka, de pony, is al goed aan het afvallen, wat weer moeilijk is tijdens de dagelijkse training, want, hongerig als hij is, wil hij steeds gras meepikken. En dat loopt niet lekker. Steeds rukt hij plotseling met zijn hoofd naar de berm, daarmee mijn schouder een oplawaai verkopend. Met lieve woordjes alleen kom je er niet bij een temperamentvolle hengst, vaak opgedreven door een temperamentvolle herder-reu. Dan moet ik ook even wat temperament tonen, om de baasjes weer in het gareel te krijgen. De eerste 10 min. zijn een hoop geschreeuw en tot de orde roepen. Dan geldt het principe: wie niet horen wil moet voelen: de wet van de natuur, en dat begrijpen die 2!
Straks afspraak bij bureau van Mama Alice in Maastricht. Misschien hebben zij ideeën over hoe ik hun kan sponsoren met mijn tocht. Mama Alice is een organisatie in Peru die straatkinderen een beter leven probeert te bieden. De organisatie is opgezet door Frederique Kallen uit Slenaken. In mijn jeugd steunde ieder dorp of parochie zijn/haar plaatselijke missionaris. Omdat er geen missionarissen meer zijn steun ik het meer moderne initiatief van hulpverleenster Frederique.
Intussen hebben al enige mensen interesse getoond om een stukje mee te lopen of om me onderweg te ontmoeten. Ik ben benieuwd of daar ook wat van komt. De regionale TV L1 was hier, onverwacht. Ze interviewden echtgenote Sonja over onze woonplek en over mijn tocht. Intussen is het ook al uitgezonden. Joos, een bekende uit de wereld van de uitgeverij, informeerde of hij een stukje over de tocht mocht schrijven. Zo krijgt de tocht, en Mama Alice, hopelijk toch steeds meer aandacht. Ik hoop dat dat ook leidt tot meer “meelopers”.
Omdat ik verwacht me met Nederlands, Frans, Duits en Engels wel te kunnen helpen in W-Europa, behalve in Spanje, ben ik Spaans aan het oefenen. Ik heb er niet genoeg tijd voor. Met horten en stoten doe ik er wat aan. Ik moet intussen ook part time werken, nog 7 runderen, 70 schapen, de hond, de pony, de wijngaard en de tuin verzorgen, de familie en sociale contacten bijhouden, werken aan de lichamelijke conditie, mijn site leren onderhouden, de tocht voorbereiden, over 1 week voor 3 weken naar Canada etc. etc. En dan nog Spaans leren?
Je bent gek, Is dat nou leuk? Moet het dan altijd leuk zijn? Tja, tja …
Yolo
(You only live once)