Gisteren maar weer aan de wandel. Onderweg even bij Pierre aan. Is het geen idee om eens in Gemmenich (Belgie) te informeren bij die man met die Arabieren en Berberpaarden? Ja, idee. Daarna babbel met wijngaardenier Stan, of hij mij wil helpen volgende jaren met de vinificatie van mijn wijn. Dat gebeurt nu altijd in Eindhoven bij mijn broer en dat is nogal ingewikkeld. O.K. Toen even kijken bij Lee. Wanneer gaan we uit eten? Dat spreken de dames wel af. Toen verder gewandeld naar de praktijk in Mechelen, waar op donderdag altijd gezamenlijk met alle medewerkers wordt geluncht. Toen naar de wijngaard en de schapen in Wahlwiller. Tegelijk even aan bij Sjaak S. in Wahlwiller, de hondenman, of hij geen nieuwe hond wist: niet thuis. Toen maar door naar Gemmenich. Aangebeld bij de man van de Araber und Berber. Architekt staat op het bord aan zijn tuin: Een windhondenteef aan de andere kant van het hek begon direct te chancen naar mijn manke Joep, een reusachtige Ierse wolfshond negeerde ons en een klein keffertje hielp mij de baas te roepen, want mijn gerammel met een handbel aan het hek had geen resultaat. Herr ? kwam de deur uit en vroeg verstoord was ich moechte. Ik: haben Sie einen Minut? Nein, ich habe Besucher. Zal wel damesbezoek zijn, dacht ik. Ik hem toch in een zin verdutst wat ik zocht: nein! Ik voelde me net als Jozef en Maria onderweg naar Bethlehem. Zo gaat dat natuurlijk ook als ik straks onderweg ben: kan ik hier overnachten? Nein! Dan maar terug naar huis. Op de Belgisch-Nederlandse grensovergang bleek nog een paardenboerderij. Een aardige Duitser die daar woonde stond mij uitgebreid te woord, maar had ook niks. Zo zie je, Duitsers zijn net mensen, zoals Nederlanders: je hebt aardige en onaardige. Op de terugweg nog even thee drinken bij Ciel L. en zo blijkt zo’n wandeldag van 25 km toch ook wel best gezellig.
Gisteren nog tot na middernacht voor de pc, zoeken naar honden en paarden. Dieren zat, maar alle paarden zijn van die blinkende , opgepoetste hobbypaardjes, die zelden langer dan een uur werken en dat dan in de zandbak, niks gewend zijn, nooit door een rivier hebben gewaad, altijd fijn verzorgd de nacht in, in een schone stal. Daar kan ik niets mee. En honden hetzelfde verhaal. Verwende, vette beesten, vaak met heupdysplasie, nooit verder gewandeld dan de hoek van de straat.
Vanochtend dus geen gsm, geen auto, fiets kapot, paard mank, hond mank. Lijkt wel terug in de studententijd, toen we ook weinig mogelijkheden hadden.. “Toen was geluk nog heel gewoon” (is een of ander liedje). Dus vanochtend maar wat vroeger opgestaan. Na verzorging van poezen, hond, pony en mezelf 7 km gewandeld naar de praktijk om te werken. Vanavond na thuiskomst weer opnieuw de wandelschoenen aan en nu de rest van de 25 km afgemaakt. Intussen weer aan gegaan bij honden-Sjaak in Wahlwiller. Die was nu wel thuis. Na mijn verhaal aangehoord te hebben pakte hij de telefoon en wist direct een herdershond-teef in Nuth: nog jong, dus vitaal, afgericht, lief voor kinderen (hopelijk ook voor volwassenen). Zij bleek te zacht voor de politiehondentraining (goed zo) en dezelfde kleur als de Ijslander die ik op het oog heb. Zo’n hond is lichamelijk en geestelijk getraind, kent de commando’s, luistert. Zo iets moet ik hebben. Alleen is de vraag of zo’n klein tevenbeest wel uitstraling heeft. Nu nog hopen dat het ook wat oogt. Binnenkort gaan we op schouw bij de teef. Eerst waren we een grijs konikpaard, een grijze herdershond en een grijze man, alledrie kerels, alledrie een beetje ongetemd. Nu wordt het dus mischien een bruine Ijslander, een bruine herder en een niet bruine vent, resp. een ruin, een teef en een man. Tja, dan zijn wel alle sexen evenredig vertegenwoordigd en alledrie, nou ja, twee van de drie, getemd en daar is ook wat voor te zeggen. Misschien maar goed dat Sonja niet mee gaat op de tocht, want alles lijkt te worden vervangen!
Voor volgende week zaterdag zijn een jongedame van de het Sophianumcollege en ik uitgenodigd om iets te komen vertellen over Mama Alice voor de locale radio. Ik had wel het hele weekend al vol zitten, maar ja we wringen ons wel weer in een bocht voor de goede zaak. Lekker uit gaan eten, om ook weer eens bij te praten met mijn Sonja, die ik deze week nog nauwelijks had gezien. Akke uit Maastricht is bijna klaar met de website over mijn tocht en de connectie van mijn tocht met Mama Alice. Eens kijken hoe hij dat gedaan heft. Uiteindelijk, nu 5 a 6 weken voor het vertrek, lijken de zaken toch wel weer goed te komen. Uiteraaaaaard!
Geef uw mening