Vanochtend paspoort ophalen bij gemeente, bellen om aan de paardentrailer een aanpassing te maken, om 13 uur naar tenten-Eddie om zadeltassen te laten maken van regendicht tentzeil, zodanig dat er 4 rugzakken in passen. Intussen een mail bekijken over de flyer die rondgedeeld gaat worden in de omgeving, over mijn sponsordoel Mama Alice in Peru en mijn tocht. De website daar nog voor aanpassen: kost weer telefoontjes, en tijd. Vanmiddag en vanavond dan nog maar wat uren zien te vinden om te wandelen met Tosca en Leon. Nog altijd ben ik wat moe en kouwelijk. Is natuurlijk van dat abces, waardoor mijn hele li-arm warm en dik is. Altijd risico op bloedvergiftiging en dan ben je er binnen een dag geweest, als je pech hebt. Collega Marietje wilde me al naar de chirurg sturen. Ik pas wel op. Die snijden de zaak open en dan ben je weer 6 weken zoet. Dan maar het risico op bloedvergiftiging. Mijn bidprentje is toch al klaar: ik op mijn stier (zie hoofdstuk foto’s in de menubalk). Toch maar eindelijk aan de penicilline gegaan. Een medegymclublid maakte mij er fijntjes op attent dat je van penicilline witvloed kunt krijgen. Hopelijk niet ook dat nog! Verder nog een sms van een medezwemster, waarmee ik wekelijks 80 baantjes in een uurtje zwom als training voor de beklimming van de Mont Blanc en Monta Rosa de vorige paar jaar. Nu hield ik D bij lange na niet bij en haar vriendin, ook D, kon ik maar net volgen. Maar ja, ze waren ook 20 j. jonger, maar het samen trainen stimuleerde wel om hard te gaan. Velen “stoete op de kurruf” over meelopen, maar eens kijken wie dat inderdaad gaat doen. Vandaag meldde zich weer een kandidaat uit Gulpen.
Intussen is het avond. Toch weer zo’n dikke 20 km. “getoeffeld” (getippeld) met pony Leo, Joep de reu en Tosca de zwarte teef. Ik kocht een poos geleden bij de vroegere boerenbond, nu heet dat anders, rubber slechtweerschoenen voor een habbekrats. Ik had ze nog nooit gedragen. Ze waren wel een maat te groot, maar toch maar geprobeerd de hele rit. Ging prima, 20 km, zonder pijn en zonder blaren. Ik moet denken aan die Sherpa’s, dat volk in de Himalaya, van dragers, waarvan de mannen blootsvoets de enorme bepakkingen van de bergbeklimmers meetorsen, over stenige paden door water etc. En die hebben geen inlegzooltjes. Eens aan een podotherapeut (schijnt niet hetzelfde te zijn als podoloog) vragen hoe die dat doen. Tosca, die dus geen wandelen gewend is en pas een jaar oud is, loopt onderhand als de beste. Ze houdt helaas erg van water en vooral van modder. Belooft wat in die tent, vooral omdat ze ook nog erg aanhankelijk is.
Geef uw mening