1 aug. 2014. Training paardrijden bij Jo van Houtem

Och wat is het leven toch zwaar! 3 dagen geleden voor de eerste keer naar Jo van de paarden geweest, om, met Luka aan de hand, achter Jo aan naar de Gulp te lopen. Veel moeite met laden op de trailer. Meneer wilde natuurlijk niet. Hans kwam gelukkig helpen.

Jo zegt: we krijgen hem wel watervrij. Nou, riviertje de Gulp was door zware regenval buiten zijn oevers en het water te hoog om als proef er doorheen te waden. Dan maar op Luka zitten en hem berijden, aan de longeerlijn. Dat heb ik geweten, 3, 4, 5 x er af gevallen en me laten vallen omdat hij de “klitse op” (er vandoor) ging. Dochter Angele van Jo informeerde ’s anderendaags naar de kleur van mijn billen: “sjolkeblauw” (blauw als een schort). Met mijn regenlaarzen bleef ik natuurlijk in de stijgbeugel hangen. Zo werd men vroeger gevierendeeld of geradbraakt of iets soortgelijks.

Jo kleedde me met laarzen en een cap. Ik heb 10 jaar zonder cap gereden, dus ik vond dat maar koddig. Jo zegt: belonen als hij het goed doet: brokjes, stem, aaien. Paarden zijn heel gevoelig, je moet liefdevol met ze omgaan. Ik dacht: het zijn net mannen.

Dat was 3 dagen geleden. Twee dagen geleden hetzelfde verhaal. Weer moeilijk om Luka op de trailer te laden, maar nu al zonder hulp van een ander. Slechts 2 maal er af gevallen. Angele kan ik meedelen: nog een paar lessen en ook mijn bloed wordt blauw. Een onverwachte meevaller dan. En gisteren, zonder enig probleem liep mijn vriendje Luka de trailer op en af. Hij liet zich braaf door mij berijden, nog steeds aan de longeerlijn. Toonde nauwelijks interesse voor de paardendame aan de andere kant van de draad. Dus dat watervrij maken gaat natuurlijk ook lukken, read my lips (zei president Nixon, toen hij beloofde de Vietnamoorlog te stoppen). Ik krijg er steeds meer lol in. Echter niet te vroeg juichen. Bij het afzadelen sprak overbuurman Ger zijn twijfel uit over de houdhaarbaarheid van hoeven zonder ijzers, als je zo veel gaat lopen als Luka. En dat het paardje eigenlijk helemaal alles moet kunnen, je weet wel, verkeersmak, niet letten op merries, perfect luisteren. Tja, daar begint het weer. Vanochtend vertelde iemand me in vertrouwen, dat iedereen mijn idee, of mij, gek vind. Dat wist ik wel. “Na een paar weken is die terug”wordt er gefluisterd en wat heeft Harrie dan, na al die ruchtbaarheid die hij er aan gaf? Alsof ik dat allemaal niet weet. Ze willen me allemaal aan het twijfelen krijgen. Tant pis! En Livingstone? En Columbus? en al die anderen? Die ondernamen ook tochten die heel wat onzekerder waren. Maar goed, ik heb een andere naam dan Columbus of Djengis Kahn. Ik probeer het. Va perbere zunt de maagde sjaars gewore (van proberen zijn de maagden schaars geworden), heeft me ooit een patient verdutst. Gewoon doen, deh!

Ouw benaan! Ik hoor via via dat verschillende mensen deze blog lezen, maar ik krijg heel weinig reacties, waardoor ik twijfel of het contact wel makkelijk genoeg is. Hierbij dus een oproep om te laten weten of de blog werkt. Schrijf gerust eens een berichtje.