19 oktober 2014. Facinas – Medina Sidonia

Vertrek van Facinas, waarvan op het bord de C was veranderd in een G. Een vrij vlakke route. Al snel was het einddoel van de dag, Medina Sidonia, in de verte te zien. Doet me denken aan die broodmagere tante Sidonia van Suske en Wiske. Massa’s moderne windmolens, honderden ooievaars (achteraf maar goed dat zus Francien niet mee ging. Een ooievaar zal ze op haar leeftijd wel aankunnen, maar 100?), ’s middags achter in de 20 gr., geen spatje schaduw, maar gelukkig sterke, afkoelende wind. De patsj (pet) die ik had gekregen van broerlief woei regelmatig de berm in. Moeilijk terug te halen met paard en hond aan de lijn. Meestal kon ik hond Tosca los laten, zodat ze zich kon begaaien (vies maken) in elk resterend poeltje. Een poel barstte van de waterschildpadden. Dorst! Van broer Michiel een fles cola meegekregen. Gulzig sloeg ik de eerste 2 slokken naar binnen. Wat een rotzooi! Bleek dat de benzinefles voor mijn kookset. Ik dook naar het karrespoor waar Tosca zich in was aan het rulsje ( rollen en dabbe=vies maken), slokte direct wat drab naar binnen en vroeg me af, of ik nu ziek zou worden van slokdarmverbranding door de benzine of van voedselvergiftiging. Geruststellend dacht ik aan vuurspugers en spiritusverslaafden en die gaan ook niet direct dood. Na mijn blusmanoeuvre vond Tosca het lekker om te pinkelen in die pratsj (modder). Ik hoopte dat een vorige hond niet op het zelfde idee was gekomen. Verder nog get gewazjeld mit 4 drekluu (gekletst met 4 vuilnisophalers). Dat ging al redelijk in mijn gebrekkige Spaans. Een jager was aan het “paffe” in een gebied waar met grote letters natuurgebied op stond, samen met zijn 4 honden, waarvan een mamma met haar zogende puppie en nog een paar onbestemde honden, die voor jachthond moesten doorgaan. Een hoop gebletsj (moet ik nou Alles vertalen?) van die keuters tegen mijn Tosca, maar die voelt zich daar te goed voor. Met hond Joep, mijn reu thuis, zou dat andere koek zijn geweest.
Ja, en toen onderdak zoeken voor mijn lieve monsters. Tegen 5 uur: een klein wit huisje met een paard er achter: mijn kans. Ik sta voor de deur. Sleutels staken nog er op, zoals dat hoort in el campo. Moeder en dochter van ongeveer 14 maken open en beginnen direct te lachen. Dat gaf hoop. Ik een heel verhaal in mijn beste Spaans, zoals ik dat had geleerd van dochter Lilian die een jaar in Madrid heeft gewoond en schoondochter Gigi uit Peru. Ik was welkom, maar ik moest wachten tot de marido, echtgenoot, thuis kwam tegen 8 u. Ik zei dat ik eerst verder ging zoeken. O.k., maar ik mocht gerust terug komen. Zo stelde ik me dat ook voor.
Van broers Michiel en Jack moest ik zelf oefenen onderdak te zoeken. Dus door naar een ander klein, wit, rommelig huisje. Een bedenkelijk kijkende, maar welwillende man, bood me zijn schapenwei aan voor paardje Leon. Geen sprietje gras, 20 schapen en slechts 2 lammeren. De rest zal van de honger wel niet drachtig zijn geraakt. Ik direct de kale wei geaccepteerd, want er was water. En hoefbevangen wordt Leon zo in ieder geval niet. Even gemoeld (gekletst)over nuestre obechas (onze schapen). Dat smeedde al een band. Hij vond het balen in Spanje, geen werk, slechte politiek. Hij was rood, zei hij. Ik ook, dacht ik, van de zon. Vanochtend had Leon de rest van het krachtvoer gehad, dus hij moet er maar tegen kunnen. Onderweg laat ik hem ook af en toe wat gras bietsen. Tosca amuseert zich dan door af en toe achter een konijn aan te jatse (rennen). Ik word vervolgens ingeladen in de auto met Jack en Michiel en we gaan naar een camping. Gesloten. Hoe kunnen we hier de auto draaien op de stijle helling in dit nauwe straatje, vroegen we aan een local? Miguel Bacha komt uit zijn hut aanwijzingen geven: Ga eten in het dorp (Medina Sidonia), zei hij en zeg dat ik jullie dat restaurant heb geadviseerd. (Foto). Zo gezegd, zo gedaan. Ik vroeg hem nog, of het restaurant niet de politie zou roepen, als we zijn naam noemden, maar dat begreep hij niet. Hotelletje genomen. Hond Tosca slaapt in de trailer, direct voor het hotel. Maar hopen dat ze niet blaft. Jack en Michiel zijn nog dezelfde 2 agenten tegen gekomen als gisteren. Ze zwaaiden vriendelijk. Ik geloof dat we hier in de regio al een begrip worden. Hier in het restaurant is al 2 maal het licht uitgevallen. Als het dan weer aan gaat zitten wij nog in het donker, maar als wij maar ons bikke krijgen interesseert ons dat licht niet meer. Ik geloof dat ik van Spanje begin te houden. Dolle pret en niet eens in een Tiroler bed! Ik houd van rijm.