Zondag 15 maart 2015 Sittard-Herten 30 km

Ik was nog vergeten te melden, dat we vorige week zondag een sponsordiner hadden voor Mama Alice. Een paar foto’s van de volle zaal sluit ik hierbij in. Leuk vond ik ook, dat een studentengroep Spaanse cantores(?), liederen kwamen zingen, hetgeen de stemming nog verhoogde. Zeer geslaagd en dus voor herhaling vatbaar. De partner van de vader van Frederique Kallen, oprichter van Mama Alice, verrichtte met veel furore de functie van gastvrouwe. Al met al dus geslaagd.
Afgelopen dinsdag reed ik ’s avonds van de kleinkinderen in Lanaken naar huis. Langs de weg zag ik een opgeheven duim: een lifter, in het donker in Margraten. Nog zeer vers in mijn geheugen hoe bale het is, als je geen onderdak hebt voor de nacht, remde ik krachtig. Do you speak English? vroeg een niet meer zo jonge man. Toen ik 18 was woonde ik een jaar in Cleveland in de VS, dus dat English ging wel. I am Patrick, Canadian. Mijn pas en geld is gestolen in Marseille. Ik ben militair en moet nu liften naar Tromso in noord Noorwegen. Daar is een Canadese militaire basis en alleen die mogen mij een nieuwe pas geven. Een ambassade mag dat niet. Nou, dan heb je nog een hele weg te gaan. Hij at bij ons, sliep hier en ’s anderendaags werd hij door ons weer op de route gezet. Hij vond Europa niks, de Europeanen niks. Ï hate Europe and I hate Europeans”. Ze steken hun middenvinger op naar me en een spuugde zelfs in mijn gezicht. Ik kom hier nooit meer terug. Wat raar, zei ik. Ik heb 4 maanden lang alleen maar aardige mensen ontmoet, inclusief de politie. Wie goed doet, goed ontmoet, denk ik. Ik vond dit ook een onprettige person. Wees vriendelijk en toon respect en iedereen is aardig. Anderzijds: assholes meet assholes! Over de ontmoeting met Patrick valt nog veel meer te vertellen, maar dan wordt het verhaal te lang.
Vanochtend vertrokken vanuit Sittard. Sonja bracht me daarheen. Eerst natuurlijk even koffie bij dochter Lilian. Lil vergezelde me een stuk noordwaarts, over de Duitse Selfkant en weer terug Nederland in. Haar nieuwe huis, de a.s. gezinsuitbreiding, babyuitzet, werk en nog van alles passeerde de revu. Door het ontbreken van pony Leon kon ik me fijn ongehinderd wijden aan de communicatie. In de Selfkant wilde ik een auto fotograferen die een nummerplaat had, die me deed denken aan de nummerplaat van onze opel uit mijn kinderjaren. Die opel had ZX-56-19. Grappig, dat broer Jack, die een j. ouder is dan ik, dat ook altijd heeft onthouden. Ik wilde een foto maken van het oudje, toen een stem me riep: hé, d’r Huip (dat ben ik). Verdulleme, zei vroeger Van Acht. Kennen ze me hier in Duitsland? De chauffeur van de Heerlense huisartsenpost woonde daar: Jos M. Kom jong, samen op de foto. Even geluisterd naar Jos’ toekomstplannen. Jos vertrouwde me toe te hebben gehoord op de huisartsenpost, dat enkelen hadden overwogen me te vergezellen, ergens op mijn tocht. Hé jongens, of moet ik zeggen meisjes? Waar blijven jullie dan? Iedereen is welkom. Op mijn site staat mijn tochtplanning en mijn telefoonnummer.
En toen weer verder. De lange trip van gisteren, 40 km. en toen voor het eerst met bagage op mijn rug, had voor een blaar gezorgd, die, zo te voelen, vandaag alleen maar groter werd. Gewoon murf lopen, die pukkel. Het bleef droog, zelfs een poosje wat zon en we liepen door tot Herten, bij Roermond. Alles bij elkaar weer wat verder dan de geplande 30 km. Nabij Montfort, ten zuiden van Echt, stond een bord dat daar een Romeinse schat was gevonden van 500 na Chr. Mijn eerste associatie was: dan heeft die zich wel lang goed gehouden, maar abuis, het bleek te gaan om een muntschat. Ja, kan natuurlijk ook. Even daarna trof ik een koppel, dat ik de weg vroeg. Zij waren “schatzoekers” met de gps. Klinkt leuker dan het volgens mij is. Maar O.K., ieder zijn hobby. Zij wezen me de route en gingen toevallig op zoek naar de plek van de vindplaats van de Romeinse munten. Kijk, zo met hier en daar een babbeltje, leuken we de tocht een beetje op, ook zonder pony. Ook daar in de buurt kwam ik twee asielzoekers tegen, man en vrouw. Zij sprak redelijk Engels en sprak met mij. Hij was, m.i., voornamelijk op haar gericht. Ze kwamen uit Syrië en woonden hier in een asielzoekerscentrum. Zij was jurist en hoopte hier ook jurist te kunnen worden, maar moest dan nog 3 j. naar Leiden. Stukje samen gelopen. Ze misten de familie in Syrië en waren daar ook erg bezorgd over. Geen foto. Was bedreigend i.v.m. Syrische geheime dienst.
Sonja kwam mij ophalen bij gebrek aan een deugdelijke treinverbinding en samen gingen we naar broer Mikkel (koosnaampje uit zijn babytijd). Ik heb een één jaar oudere broer, die ik vaak mijn op een na jongste broer noem. De morgen jarige is mijn enige jaren jongere broer, die ik mijn op een na oudste broer pleeg te noemen. Snappie? Door mijbn verjaarsdagbezoek aan hem kwam ik toch weer aan mijn dagelijkse kwantum alcohol. Onze conversatie werd, al sik het goed heb verstaan, getypeerd met de volgende spreuk: als de alcohol is in de man, is de wijsheid uit (of in? weet ik niet meer) de kan. Och, what’s in a word? En omdat Sonja zich, terwijl ik mijn blog zit te schrijven, de vrijheid heeft gepermitteerd, ongevraagd al minstens een uur geleden haar nestje op te zoeken, denk ik dat ik maar langzaamaan gevolg moet geven aan dit vrijpostige voorbeeld. On va se coucher.