Zaterdag 28 maart Osnabrück – Bad Essen 23 km

Het in het bos verborgen oorlogsmonument voor de Duitse gevallenen[/caption]

In de slaapzaal liep Ralphs wekker af om 7.30 u. Een nette tijd, vond ik. Tosca hield zich lekker rustig vannacht naast mijn bed. Ze had van de beheerster een mat gekregen en van mij de schweineknochen van gisteravond. Ontbeten in de keuken, samen met Ralph en met een Beijerse studente, die om studieredenen van tijd tot tijd hier logeert.
Eerst een half uur gelopen voor ik een zaak vond met hondenvoer: frolic, vindt die lekker. En toen weer los gehen. I.t.t. de voorspelling was het onbewolkt, dus zonnig en dat loopt wel lekker. Vandaag weer voor het eerst mèt rugzak, nadat ik die de vorige etappes in Hengelo had kunnen laten. Ik heb er ook wel lol in, dat de lopen- met- bepakkingconditie snel vooruit gaat. De blaren “pitschen” niet meer, geen spierpijn, hooguit soms wat stijf bij het opstaan, maar dat zal wel horen bij de leeftijd. Ook moet mijn rechter- schouder nog wat wennen aan de rugzakriem. Maar eigenlijk gaat het prima.
Nu ben ik niet alleen Nederland uit (al enkele dagen), maar moet ik ook de geborgenheid/gezelligheid missen van het gezin en huis van Mignon en Serge. De overnachtingen bij familie en vrienden zijn voorbij. Nu is het weer cool. Eenzame avonden, stille tocht overdag. Zachtjes tikt de regen tegen het zolderraam, zong Rob de Nijs 50 j. geleden, het ritme van de eenzaamheid… Des te meer reden, om me te verheugen op de gezinsreunie met Pasen thuis en de familiereunie in Nijmegen enige dagen later. Niet zo lang daarna komen 2 fietsende vrienden mij een poos gezelschap houden, met de fiets dus. In mei Sonja en vrienden. Dus een nabije toekomst met dolle pret. En intussen geen hectiek. Ik zie reeën, een keer zelfs damherten, niet ver van de stad. De maartse viooltjes komen uit en het klein hoefblad trotseert al bloeiend de koude middagregen. Hoe verder het voorjaar vordert, hoe noordelijker en kouder ik kom. Wanneer haalt het voorjaar me in? Het landschap is wel vriendelijk glooiend met bossen tussen de landerijen, hier en daar een vakwerkhoeve, meestal met een opschrift in de houten balk boven de ingang. Zie foto.
In een bushokje eet ik de extra boterham die ik meenam van het ontbijt, op. Een gasthof heb ik onderweg niet gezien. Overdag versterf ik meestal een beetje. Pas om 16 u, aangekomen bij mijn doel, herberg das Alte Berghaus, drink ik de broodnodige koffie- doping. Tosca ligt in een houtschuurtje, droog en uit de wind, op een oud kleedje en ik schrijf mijn blog, kijk naar de route van morgen en ga een nieuw, betaalbaar onderdak zoeken, aan de tafel in het restaurant, om ook nog wat mensen te zien.
Ik kom langs een in het bos verborgen monument voor Duitse gevallenen, gevallen in de 2 wereldoorlogen in trouwe dienst voor het vaderland ( foto). Geen woord over de nazis en hun moordpartijen en slachtoffers. Ik mijmer: bij het monument op the Mall in Washington, voor de vietnamgevallenen, staan, voor zo ver ik me herinner, ook geen relativerende opmerkingen over de zin en onzin van oorlogen omwille van de promotie of verdediging van denkbeelden. Waarschijnlijk hoort bij oorlogsmonumenten geen verdere uitleg. Dat zou stemmen tot nadenken en dat lijkt te moeilijk.
En dan weer berichten over de vliegtuigramp in de Alpen, waarschijnlijk t.g.v. een depressieve co-piloot. Ik heb vaker aan mensen met suicidegedachten geadviseerd: ik hoop, dat je het niet doet, maar àls je het doet, doe het dan maatschappijvriendelijk. Geen publiekelijk drama. Laat anderen er buiten.
Nee, echt gezellig is het niet, zoals ik deze tocht aanpak. Moet het dan constant leuk zijn? Ik heb daar eerder bij stil gestaan. Mijn oud-associé Sjef Jacobs maakte een (van vele) wijze opmerking: Een oude dame stierf. Ik zei: de arme vrouw; ze heeft in haar leven niet veel gehad. Waarop Sjef zei: ze had toch haar momenten van geluk. Zo dus ook mijn tocht. Er zijn de nodige momenten van betekenis, maar in je eentje lopen met een rugzak in de kou naar een onbekend adres, waar niemand op je wacht, hoef je niet te doen voor de leukigheid. Zo, genoeg gemijmerd. Nu hoog tijd om een adres te zoeken voor morgen, mijn tweede etappe op de Wittekindsweg.