Zaterdag 14 febr. 2015, Valentijnsdag, de dag na vrijdag de 13e, Chateau-Porcien, 22 km.

Gisteravond met de patroon natuurlijk even zijn schapen gaan inspecteren. 150 vetschapen, allemaal opgestald, velen met lammeren. Interessant voor mij, dat hij ze alleen stro te vreten gaf, met 80 gr. krachtvoer per schaap. Dat is oneindig veel minder dan in onze boekjes staat geadviseerd. Zou de industrie achter die boekjes zitten? Vanmorgen gezellig ontbeten met pa, ma, zoon en dochter. De zoon werkte in Parijs, in de organisatie van de spoorwegen. De dochter weet ik niet meer. Ze was nogal stil. Onder de indruk?
Er was regen voorspeld, maar behalve een paar druppeltjes, met rugwind, heb ik er niet veel van gemerkt.
Wat ik des te meer merkte, was dat die kleffe kalkgrond hier net natte cement is. Het plakt nog erger dan onze volprezen Limburgse lössklei en je glijdt als een pinguin. Eerst schop je de klodders nog onder je schoenen uit, maar het had geen doel. Dan maar ploeteren met zware schoenen. Het lijkt wel bergop lopen. Alles wordt smerig: broek, leidkoord van Leon en daardoor weer mijn jas. Zoals voorheen, dus weer in geen enkel dorp een café open. Omdat ik alle rugzakken strak had overdekt met een regenzeil, was het ook moeilijk om bij mijn proviand te komen. Ja, stop dat dan op een goed bereikbare plaats. Ik ken de adviezen.
In gedachten heb ik nog eens de route voor de komende week doorgenomen. Het is moeilijk om je te concentreren, als je al baggerend vooruit probeert te komen en omdat je op de weg steeds moet letten op de dieren en het verkeer. Meelopers willen namelijk weten waaraan ze toe zijn. Ik had gedacht met de gymclub van Sevilla naar Merida te lopen en dan ‘avonds in die mooie steden met de bezoekende gymclub de beest uit te hangen, om in het weekend, wanneer mijn gymclub weg is en is vervangen door mijn dan gearriveerde collega’s en medewerkers van het werk in een net hotelletje gezellig bij te babbelen, of whatever.
De beheerder van het pelgrimsonderkomen, de patroon van Bar Longchamp in Chateau-Porcien, wees me de gite municipal: naast de bank. Ik me een ongeluk zoeken. Was dus niet ernaast, maar er tegenover, zonder bord “gite”. Gelukkig wees iemand hem, anders had ik het niet herkend. Paard kan naar de boerderij/manege direct voorbij de volgende bar. Bleek dus niet direct naast, maar een paar boerderijen verder. Mannen! Slecht ruimtelijk inzicht? Of is dit de Franse slag? De deurcode van de gîte klopte niet. Na 2 x terug te zijn geweest naar de beheerder, de uitbater van café Longchamp, 150 m. verder, klopte eindelijk de code en kon ik binnen. De gite is zo ongeveer niks: een klein hok met 2 paar stapelbedden, die de helft van de ruimte innemen, geen dekens. En ik heb mijn tent en slaapzak mee naar huis gegeven aan mijn gewaardeerde ega, 2 weken geleden. Gelukkig heb ik onder het pakzadel van het paard altijd een deken, waarop ‘snachts Tosca slaapt. Die deken zit wel onder de haren en Tosca heeft er al de nodige luchtgaten in gebeten, maar vanavond gaat de deken dus MIJ dienen. Morgenvroeg kan ik me dan douchen, want een douche is er wel. Alleen krijg ik dan voor mijn vertrek de handdoek niet meer droog op het miniradiatortje dat er is. Maar ik kan de al eerder beproefde methode weer toepassen, door een voordroogronde met toiletpier te organiseren. Dat klinkt viezer dan het is. Ik gebruik een schone rol!
Even commissies (Maastrichtse boodschappen) doen. Zegt de juf in de supermarkt: zoekt u iets?, maar dan in het Frans natuurlijk. Ja, zeg ik, scheermesjes. Bent u die man van dat paard en die hond? Ik hoopte al stilletjes op een uitnodiging voor een avonddiner. Weer naast het potje gepiest! Ik kreeg 2 wortels voor het paard, een afgekeurde peer en appel, waar ik overigens niets verkeerds in zag. Mijn gekochte peer en appel liggen nu in dezelfde doos. Misschien eet ik ze wel allemaal op, dus ook die voor het paard, en laat ik, als tegenprestatie, Leon wat langer vreten in de berm. Ja, je moet improviseren. Na in de gite mijn jas te hebben gewassen, zodat ik minder snel geweigerd wordt in horecagelegenheden, naar café Longchamp gegaan. Daar eerst meegekeken naar een i-padvideo over een motorcoureur, die als een idioot tussen het verkeer op de autobaan heen racet. Samen wat gelachen onder het genot van een Leffe. Een andere gast komt binnen, geeft me een hand en vraagt of ik de krant, die naast me ligt, nog wil lezen. Nee, bewaard voor u, antwoord ik, en ga door met i-padden. Ik probeer een tel.gesprek van een klant aan de tapkast te verstaan, maar begrijp er geen ju van. Is dit het plaatselijk dialect, vraag ik. Nee, zegt de baas, hij is een Portugees. Ha ha. En die ander daar is van de Ukraïne. En ik ben van Nederland. Dan bent u, als Fransoos, in de minderheid.
Wat gebeurde nog meer vandaag? Oh ja, sms, ik ben iemands Valentijn. He he, eindelijk iemand die denkt aan een arme sloeber, die zonodig nog consequent wil zijn. Wie A zegt, moet B zeggen. Moet dus helemaal niet. Mijn studievriend en zwemclubcollega Jan O. V. zei toen al: het leven is te kort om consequent te zijn. Heb ik altijd onthouden! Maar goed, ik voel me, mede dank zij de Valentijns-sms, nog een beetje horen bij de maatschappij. Dank je B en H.
Mijn eten wordt nu geserveerd in bar Longchamp. Dus even pauze. Wordt vervolgd.
Het infrastruktureren, organiseren van vooral slaapplaatsen en verder route, heeft me weer lang bezig gehouden. Maar voor meelopers, mgr. Guillaume de H. heeft zojuist geregeld dat ik slaap bij een vriendelijke vrouwenstem in Rimogne. Dinsdag zoek ik iets tussen Bourg-Fidele en Rocroi. Voor woensdagnacht denk ik aan Oignies-en-Thierache.