Woensdag 13 mei 2015 Stangen, herberg Store Gillund Gard, 23 km

We hadden één slaapruimte met 4 aparte bedden. We hielden veel kleren aan in onze slaapzak om niet te vernikkelen.
Hoe doe je dat ’s nachts, als de sanitaire nood te hoog wordt? De wc, het huisje, 50 m. verder, door nat gras, plassen water, regen en een lekkende dakgoot. In een keukenkastje stond een pispotje. Er was een “porch”, veranda, van houten planken met grote spleten ertussen. Ieder bepaalde zijn eigen nachtelijke plasstrategie en we troffen elkaar weer toen de eerste ’s morgens wakker werd.
We lopen naar het vlakbij gelegen tankstation, om daar een ontbijtbroodje te kopen en koffie. Noorse cappucino is een glas melk met een miniem scheutje niet te proeven koffie. Zwaar onvoldoende om aan mijn kaffeïneaddictie te voldoen.
Onderweg komen we gelukkig langs een Spar, waar onze uitgeputte voorraden worden aangevuld.
Wat kan ik vertellen over de route? Vanzelfsprekend gezellig met ons vier, prachtig landschap door glooiende velden en bossen, met vaak het grootste meer van Noorwegen, Mjøsa, op de achtergrond. Ik vertelde mijn bezoek, dat ik ze al het mooiste van Noorwegen heb laten zien, op de Dobrefjellhoogvlakte na en op de elanden na. Het woord was nog niet uitgesproken of Paul verstijfde, vinger op de mond en wijzend in de verte: onze eland. Een jong exemplaar volgens Paul. Over mannelijk of vrouwelijk twijfelde hij nog enigszins, hetgeen wij eigenlijk niet van hem gewend waren. Veel foto’s werden gemaakt van de groene? eland in het groene gras tussen de groene bladeren. Dus er is een kansje, dat hij niet te zien is. Zie foto (of niet). Na een paar uur wandelen in zon, regen, zon, jas aan, jas uit enz., kwamen we bij een prachtige, niet afgesloten hut, Ekberg Gard. Tijd voor een hapje en een mafje. Weer foto. Koffie gezet, bammetje gegeten, uurtje gedut.
Rond 16.30 uur leidde onze huisbazin ons de tot vakantieappartement verbouwde stabbur in: Electriciteit, één electrisch radiatortje, een wc, een douche, twee slaapkamers. Wat een luxe. Het dochtertje demonstreert trots haar kwarteltjes en haar konijnen. Tosca moet in de stal.
De waardin waarschuwt ons dat morgen Hemelvaart is en alles gesloten. Verdraaid, dan heb ik niet genoeg eten voor Tosca. Zoals een goede gastvrouw betaamt biedt zij direct aan om voer voor Tosca te kopen in het iets verder gelegen dorp Hamar, ons einddoel voor morgen. Van Hamar vertrekken Sonja, Oesj en Paul morgen weer huiswaarts, per trein naar Oslo.
In de verte zijn de bergen nog helemaal wit van de sneeuw. Dat moet de Dobrefjellhoogvlakte zijn. Daar leven rendieren, muskusossen, wolven, lynxen, veelvraten en straks Tosca en ik. Over twee weken verwacht ik daar te komen. Hopelijk is de sneeuw dan grotendeels gesmolten, want mijn li-schoen begint te scheuren en weken lang lopen met natte, koude voetjes is nu net niet echt je dat.
We praten over belangrijke zaken, zoals gebruikshonden, bv. voor de jacht, herdershonden bij de kudde, husky’s voor de slee, plattelandsluchtjes, zoals hier de varkensstal, waar de ons verschafte handdoeken allemaal naar ruiken, en andere gewichtige zaken. De dames vinden het nòg leuker dan de mannen om te koken, dus laten we ze maar kokkerellen. Paul denkt dat zo’n houten hut ook in de winter nog leuk zou zijn. Ik spreek mijn twijfel uit over het verwarmend vermogen van dat éne elektrische radiatortje. Maar met de 4 electr. kookplaten continu aan (net als in de hut van gisteren) zou men het misschien net kunnen trekken. En zo maken we de avond kapot, in de weet dat er nog postprandiaal ( na de maaltijd) nootjes en bier op ons staat te wachten. Oladeladio!
Na de penne-met pesto-maaltijd nog een wandeling gemaakt in prachtige avondzon naar de oever van het meer. Om 21.45 u is de zon onder en zijn we weer “thuis”. Oesj schrobt 3 dagen ploeterzweet van haar blanke vel, om vervolgens tot de conclusie te komen, dat de de varkenshanddoek wedijvert met de etherische oliën om de meeste impact.