woensdag 11 maart 2015 Lanaken (Belgie)

Las ichas estan un poco infermas. Ik hoop dat ik het nog niet verleerd heb, het Spaans. De (klein)kinderen, 1.5 en 2,5 j., zijn een beetje ziek. Voordeel is dat ze tenminste thuis zijn (niet naar school), nu ik ze een halve dag opzoek in Belgisch Lanaken.
Gisteren gefilmd door de filmmakers, vandaag even bijpraten bij Judith en Claudine op het bureau van Mama Alice in Maastricht. Morgen weer op pad met pony Leon en Hond Tosca, voor nog wat opnames voor de filmers. Donderdagmorgen opname t.v. “Krijtland”, vrijdag dagblad de Limburger enz. Tussendoor familie en vrienden. Er blijft weinig tijd over voor voorbereiding van de verdere tocht. Vanochtend een lichtgewicht eenpersoonstentje aangeschaft, een lichtgewicht slaapzak. Onderhand heb ik 3 opties voor Leon: of hij gaat terug naar de manege in Overijssel waar hij vandaan komt, of hij gaat naar vriend Pierre, die paarden en weien heeft, of hij blijft bij mij. Dat alles tot hij is verkocht. Want bij mij loopt hij eenzaam en alleen, wordt hij niet meer gebruikt en vervet hij snel in de grote wei. In Overijssel zou hij weer bereden kunnen worden bij manege Stal ’t Relaer. In ieder geval ziet het er naar uit, dat de reis nu andere kwaliteiten krijgt: na 3200 km. wandelen met ” ponyanddog”, worden we nu een duootje i.p.v. een triootje. Dus geen 2-3 u. per dag “geïnfrastruktureer” meer, tijd voor sociale contacten en voor metgezellen. Het lopen met paard zou alleen meer van hetzelfde worden en ik vind het nu “time for a change”. Ik heb nu wel geleerd, dat trekken met een paard door Europa is als trekken aan een dood paard. De wegen zijn er niet op berekend, paden zijn ondoorgankelijk door hekjes, poortjes, slagbomen enz. Zonder tel., computer, gps, auto houdt men het niet langer dan een of twee weken vol. Dus waarom nog langer onszelf kwellen met schier-onmogelijkheden? In Noorwegen wordt het nog onmogelijker het land te doorkruisen. Bergpaden, waarbij men van kei op kei moet stappen zijn eerder iets voor een geit dan voor een paard en moerassen zijn misschien goed voor een eland met zijn brede voeten, maar niet voor een pony. Dan heb ik het nog niet over de miljoenen muggen. Ik kleed me daar wel op, maar die arme Leon. Dus, zoals Constance zei: “voortschrijdend inzicht” leidt tot achterlaten van onze Leon.