Vrijdag 17 april. 2015 Flensburg rustdag.

Hoofdstraat en plein Flensburg

Zijstraat Flensburg

Mijn werktafel in de gezamenlijke ruimte, voor Tosca en mij alleen

De foto die eigenlijk hoort bij zat. 14 maart, heb ik eindelijk op de blog gekregen. Ff moele mit van H. in Mechele.

Even door dentrum Flensburg op mijn vrije dag

Mooie panden uit de 18e eeuw in Flensburg

Aan de balie zit vanochtend een andere juf. Voor haar was het geen probleem om de mensen, die mijn kamer voor vanavond hadden besproken, om te zetten. Het is eigenlijk mooi wandelweer, maar een rustdag doet me goed na vele keren 30 km. per dag te sjouwen met een rugzak, in de koude wind. Het is hier stille boel. Aan het onbijt trof ik alleen een Duits koppel, ongeveer van mijn leeftijd. Zij was actief in het minderhedenbeleid. Ze noemde daar de Ost- en Nordfriesen in één adem met de Sinti en Roma, Tsjchechen, Slaviërs. Ik was een beetje verbaasd. Dan kun je de Ripuarisch sprekende steden/dorpen,Vaals, Lemiers, Simpelveld, Bocholtz, Kerkrade ook opnemen in het minderheidsbeleid. En wat zou je zeggen van de Sjengen in Maastricht? Ik heb hun slogan al eens geciteerd: Uit gouden korenaren schiep God de Maastrichtenaren, uit het restant de rest van het land. Die komen allemaal regelrecht in de hemel. Daarom geven vele niet-Maastrichtenaren de voorkeur aan het eeuwige vagevuur. Ook zij hebben een eigen cultuur. Bv., ze rekenen zingend. Vraag maar eens aan een klas Sjengskes: wieveul is ein + ein? en ze fluiten allemaal als vogeltjes: twie, twie, twie.
Ik heb een vleugel van de jeugdherberg voor mij alleen, incl. de gezamenlijke wc, douches, keuken, zitruimte. Ook Tosca is blij met de verdiende rust, want ze ligt al de hele ochtend doodstil bij me, terwijl ik zit te i-patten. Alleen de knappe werkster komt even binnen, maar Tosca beschermt mij goed tegen gevaar, want de poetsvrouw is in een wip verschwunden.
Ook is het me eindelijk gelukt om bij de blog van zaterdag 14 maart, mijn eerste wandeldag na de vakantie thuis, de foto van dorpsgenoot v. H. , enigszins gelijkend op el Capone, op de blog van 14 mrt. te zetten.
Nog een foutje gecorrigeerd in de blog van 7 april t.a.v. mijn “stief”-schoonvader.
En nu is de dag alweer half om. Hoog tijd om mijn Denemarkenroute voor te bereiden.
Al 19 u. Hè, hè, wat is zo’n dag gauw om. Veel te kort. Heb vanmiddag samen met Tosca eens het centrum van Flensburg wat beter bekeken. Veel leuker dan ik gisteren dacht. Na Kaffee mit Kuchen in eine kleine Konditoreie, ben ik terug naar het hostal gegaan om de filmcamera op te halen voor opnieuw een korte ronde door Flensburg centraal. De rest van de dag mijn route door Denemarken voorbereid: plaatsen, afstanden, overnachtingen. Gelukkig liggen die voor morgen en overmorgen in Denemarken al vast. Klonk uitnodigend, ook voor Tosca, over de Deense voortzetting van de Duitse Ossenweg. In Denemarken heet dat de Heerweg, omdat legers vechtjassen, niet slimmer waarschijnlijk dan die ossen, dus ook die route volgden. Nu deze domkop nog. Terwijl ik voorbereidde molde Tosca achter mij in stilte heimelijk een kussen. Ik heb een lijst met een serie onderkomens langs die Ossenweg, maar de pest is, dat de afstanden ertussen vaak of te kort, òf te lang zijn. Morgen al eigenlijk te kort. De 2e of de 3e mei komt Rudi, de cameraman, vastleggen hoe we in Frederikshavn, helemaal in Noord-Denemarken, het ruime sop kiezen, voor Oslo in Noorwegen. Dan moet ik dus wel zijn aangekomen in N-Denemarken. En nu nog Tosca’s inentingspapieren opduikelen voor eventueel aan de grens. On verra. We’ll see. Inch Allah!
Zo, nu wil ik voor het inwendige gaan zorgen.
Maar niet voordat ik memoreer, dat ik loop voor Mama Alice en haar Peruaanse straatkinderen, die dus niet zomaar even hun maagje kunnen vullen. Vóór elke grens die ik oversteek vraag ik aandacht voor ons Fréderiques Mama Alice en hoop ik dat haar organisatie wordt bedacht met een financiële bijdrage. Klik op mijn homepage op Mama Alice en je komt terecht bij de afdeling financiën. Ik houd niet van bedelen, maar de uitstraling van mijn tocht meet ik ook een beetje af aan het voor Mama Alice bij elkaar gesprokkelde bedrag.
Intussen zijn in mijn vleugel van het back packers hostal niet-backgepackte ouders met kinderen gekomen. Kan ik Tosca niet meer vrij laten rondlopen. Hoop dat ze niet aan de vloerbedekking begint te knagen. Alweer on verra.
Smakelijk.