Rosenmontag 16 febr. 2015 Rimogne 26 km

niet erg opvallende routeaanwijzing.
Gisteravond uitgebreid gegeten met mijn hospita. Die met de grote bos zwarte haren en 4 kinderen, waarvan de oudste 40. Ze zou dus bv. 55 kunnen zijn. Ze heeft als grote passie zingen. Van overal komen groepen zangers bij haar logeren, om in de kerk, maar ook op andere plaatsen, samen hun al dan niet zoetgevoosde stemgeluidjes te laten horen. Ik kreeg 2 aperatieven, zelfgemaakt bessenjenevers, 2 glazen witte en 2 glazen rode wijn. Na 1,5 uur vroeg ik of ik van tafel mocht opstaan. Ik wilde vroeg naar bed, maar moest nog van alles en het was al 10 uur. Op de eerste plaats moest ik nog van alles afspreken met Guillaume de H, over het a.s. bezoek van de gymclubdelegatie. Zo komen o.a. de praeses, de questor, de ex-voorzitter van het voormalig schaduwbestuur. Een abactis (notulant) hebben we niet. Wel verschillende querulanten. Als abactis wordt op elke jaarvergadering een vrijwilliger aangewezen. Meestal raakt die tijdens de ietwat chaotisch verlopende vergadering zó in de olie, dat het verslag voor niet ingewijden onbegrijpelijk is. Ik geloof dat ik een van de weinigen ben geweest, die vele keren een net verslag afleverde (eventuele reacties worden niet gepubliceerd!). Het is een illuster gezelschap, deze sportlieden. Om er maar één te noemen, we laten hem Joriaan heten, die met zijn atletische, katachtige 60+-lijf nog capriolen weet te maken als een geit onder invloed van marihuana.
Maar goed, het avondeten was dus prima. Met mijn regenbroek aan even onder douche gestaan, zodat de modder er af kon spoelen. Moet je alleen weer oppassen, dat niet de halve kamer natlekt. Ik doe dat vaker en weet dus als ervaringsdeskundige, dat ik ’s anderendaags weer een patent droog broekje heb.
Het was vandaag wat mistig, waterkoud, naargeestig weer, zoals dat ook hoort in de Ardennen. Mijn moeder zei vroeger al: in de Ardennen regent het altijd. Nou, het regende bij uitzondering niet. Maar mistroostig was het wel. Voor Rudy heb ik het vastgelegd op film. Verder weer een aantal wel mooie dorpjes gepasseerd. Ik vind het wat armoedig hier. Wel fraaie kerkjes en huizen en boerderijen, maar veel in verval. Soms zijn de pleinen niet geplaveid en de trottoirs van grint. Lijkt wel Oost-Europa.
Gisteren hoorde ik midden in het veld een hoorn schallen. Ik dacht, is dit een plaatselijke traditie om op te roepen voor carnaval? Dommerik. Gewoon een jachthoorn. Carnaval wordt hier nauwelijks gevierd. Hooguit een beetje voor de kinderen.
Onderweg veel zitten rekenen hoeveel ik wel of niet loop met mijn gezelschap de komende weken. Als ik zo doorga, ben ik woensdagavond 25 febr. thuis. Daar houd ik dan vakantie en bereid ik de rest van mijn trip naar de Noordkaap voor. Zoals al eerder gezegd, overweeg ik paardje Leon in Denemarken achter te laten, om zodoende ook nog wat gezelligheid in te bouwen in de 2e helft van mijn trip, maar dan hebben we wel al het hele vasteland van West-Europa doorkruist, naar mijn gevoel. In de buurt van Hamburg, Noord-Duitsland ben ik nl. pas op de helft! Maarten en Rob overwegen om Leon op te halen in Denemarken. Zou ik zeer toejuichen, maar we zien nog wel.
Ik vind het intussen wel welletjes, om vele malen daags, vooral ook steeds aan de telefoon, me te moeten voorstellen met het standaardverhaal. Je suis Hollandais. Je veux traverser toute l’Europe à pied, avec mon chien et mon cheval, de l’extrème sud d’Espagne jusqu’à l’extrème nord, Cape Nord en Norvège. Etc. Etc. Als ik al de woorden hoor “je veux”, ja, ik wil, dan komt de rest er automatische achteraan. Maar goed dat ik niet binnenkort hoef te trouwen.
Intussen heb ik hier in Rimogne weer samen gegeten met het verhurend koppel in Le Logis des Verdous.
Weer gezellig, maar niets wat ik het melden waard vind. Leon in hun tuin, Tosca in de garage. Morgen in Haybes. Misschien heb ik dan geen tijd voor mijn blog, want de gymclub wil ik de aandacht geven die het toekomt. Morgen lange tocht, 30 km. Naar Oignies-en-Thierache, waar het paard gaat slapen. Ik slaap in Haybes. Einde verhaal.