Maandag 15 juni 2015 Hemavan nog steeds. O km

Over 2 w. bewandelen Han en ik dit pad. Hopelijk is de sneeuw dan merendeels weg

Wat een bof, zo’n rendierpoot

David komt met zijn moeder Tosca ophalen. Rendier mag mee

Zwaar afscheid. Maar Tosca mag op achterbank

Samenhut met centrale stookplek

Nagebouwde samenhut met een Saam ernaast

Nog een paar

Ja, zo’n lift door 70 km. niemandsland, dat schiet op. Dat scheelt een extra dag lopen. Ik ben dus in Zweden. Over 1 week vertrekt mijn vliegtuig vanuit Mo I Rana, 130 km. hiervandaan, weer in Noorwegen, naar Düsseldorf. Intussen heb ik de tijd om hier onderdak te zoeken voor Tosca en om me voor te bereiden op de 450 km. lange Kungsleden, het lange-afstandspad door de wildernis van Lapland. Dat pad begint hier. Foto. Dus nog 8 d. wachten. Misschien kan de vlucht terug naar Nederland worden vervroegd. Ook moet ik nog bij dat vliegveld zien te komen in Mo I Rana. Er is geen openbaar vervoer heen. Dus maar weer liften. Maar je weet nooit zeker hoe lang je er dan over doet. Dus alvast googlen naar overnachtingsmogelijkheden in Mo I Rana. In Hemavan is geen officiële hondenopvang. In het buurdorp Tärnaby, 19 km. hier vandaan, evenmin. De huskykennel aldaar reageert niet op mijn contactpogingen. Dus, stel je voor, je staat op en de vraag is, hoe pak ik het vandaag aan? Met google kom ik niet verder. Ik ga maar eens naar de supermarkt. Iedereen kent hier iedereen. De dame aan de kassa kent misschien iemand en schrijft mijn tel.nr. op. Ik direct verder naar de ernaast gelegen sportzaak. Ja, misschien weet ik iemand. De juffrouw loopt de sportzaak uit naar de supermarkt, overlegt daar met dezelfde dame waar ik net was en komt uit op dezelfde potentiële oppasser. Weer wordt mijn nr. opgeschreven. Ik direct door naar het tankstation. Voor de zoveelste keer mijn verhaal verteld. Misschien kan je hond bij mij, zegt de jongen achter de balie. Ik woon bij mijn ouders. Die hebben 3 Engelse setters, maar ze zijn daarmee een paar weken weg. Ik zal mijn ouders bellen, of ik op je hond mag passen. Morgen werk ik van 10 tot 3 uur. Kom dan even binnen. Je werkt tot 5 uur, herinnert zijn oudere, vrouwelijke collega hem. Ik denk dan bij mezelf, bel verdorie direct naar je ouders. Dan weet ik tenminste waar ik aan toe ben. Maar ja, ik ben de onderdog. Tak, tak ( dankje, dankje) en ik vertrek. Laat ik maar eens een stukje het pad opwandelen van de Kungsleden. De jongen in het tankstation had zijn twijfel uitgesproken over de begaanbaarheid van de route. Mogelijk te veel sneeuw. Informeer op www.stf.se raadde hij mij aan. Na 30 min. wandelen passeerde ik een natuurinfocentrum. Zijn jullie open, vroeg ik aan de niet afgesloten deur. Eigenlijk niet, maar kom toch maar binnen. We zijn net aan het lunchen. Ook hier natuurlijk mijn Toscaans vraagstuk voorgelegd, onverrichterzake, want die juffrouw had een poes. Dat had ik kunnen weten. Na

Het is hier nog vrij winters. In dit vandrerhjem logeer ik in een stapelbed. Tosca ook binnen

In Hemavan begint het langeafstandspad 450 km. Kungsleden, door Lapland

Camera scheef, maar de foto geeft toch een indruk

Tosca begaajt me ( maakt me smerig) op de Kungslede, het Koningspad

Samen met een beer het natuurmuseum even bezocht

een vluchtig bezoek langs opgezette goudplevieren, een lynx, een beer, een veelvraat en inspectie van de te koop aangeboden kaarten, wilde ik weer gaan. Bezoek ook onze botanische tuin, adviseerde de beheerster mij trots, terwijl ze haar spaghetti naar binnen werkte. Ik deed dat, maar zag alleen maar bordjes en een nagemaakte samenhut: foto. Nog niets van de planten uitgelopen. Wel begreep ik in het museum, dat die massaal voorkomende weidevogel hier de goudplevier is. Bij ons alleen maar wintergast. Ooit zag ik op een menukaart staan ‘ goudplevierenborstjes’. Klinkt mooi, maar dunkt mij een beetje decadent. Wat voor wijn zou je daarbij moeten drinken?

Na nog een kilometer of zo de route geïnspecteerd te hebben, en gefotografeerd, draaide ik om. Tosca vond de sneeuw het einde. Ik durfde haar niet goed los te laten, want onderweg had ik op een afstand tamme rendieren gezien, maar o.k., even dan. Ze vedsde (rende) als een losgelaten jonge hond, sleepte met modderige takken, hoe groter, hoe liever, bij voorkeur tegen mijn gisteravond gewassen broek en sprong in elke modderpoel waar ik voorzichtig omheen probeerde te lopen. Aangelijnd trok ze me van de smalle loopplanken af (foto) en ze maakte haar funktie, gezellige moeilijkheidsfaktor, weer helemaal waar. Krijg ik dat dier dan nooit volg geleerd? Mij was geadviseerd, dat met snoep te doen. Dan kan ik de hele dag snoep blijven geven. Maar misschien hadden ze gelijk.
Het is hier echt pas einde winter. Die Kungslede lijkt me een prachtige, tè gekke route, echt “cool”, ruig, vanwege de barre omstandigheden. Wordt gewoon blitz. Foto’s.
Op de terugweg kwam een man met een poedeltje me tegemoet. Ik Tosca vliegensvlug vastgebonden aan een paal, naar die man toegestapt, en weer mijn verhaal verteld. Ik werk op het tankstation, legt hij uit. Daar zullen we de klanten vragen en misschien heb je succes bij die jongen achter de kassa. Hij woont bij zijn ouders en…Ben ik al geweest, antwoordde ik.
Volgende poging: koffie drinken in een hamburgertent. Spreekt u Engels? Nee! De volgende klant die binnenkwam weer gevraagd: ook no english. Dan maar terug naar mijn kamer. Ik had vanochtend uitgecheckt uit Trolltune en ben gegaan naar het vandrerhjem van de buren. Daar was overnachten een stuk goedkoper.
Op mijn kamer google ik nog maar wat, bij gebrek aan beter. En hup, gaat de handy. Wie mag dat zijn? Hé Maja! Aha, dat is de persoon die mij bij aankomst in Hemavan door de knappe Zweedse serveerster als eerste was aangeraden. Haar oude hond werd overreden. Haar nieuwe pup korte tijd daarna ook. Ze werkte bij een dierenarts en had nu middagpauze. Zo aan de tel., in gebrekkig Engels, vind ik het slecht overleggen. Woon je in Hemavan, vraag ik. Ja. Vanavond belt ze me als ze thuis is en spreken we af. Een hondendate dus. Ik hoop dat dat wat brengt, want dan kan ik tenminste mijn vlucht naar Nederland met recht vervroegen. Ik lach me “kapot” als ’t lukt. De aanhouder wint. Zonder moeite kom je nergens. Ja, jij hebt altijd “zwijn” (geluk) zegt men dan, maar het is gewoon een kwestie van stug volhouden. Ben benieuwd. On verra.

Het is al 21.06. De zon schijnt af en toe en het is nog klaarlicht. Maja belde me. Ze wist niets voor Tosca. Dus lastte ik onze hondendate af. Nou, Maja, zei ik, heel erg bedankt voor de moeite, maar het hoeft al niet meer. Ken je David? Neen, die kende ze niet. Dan zal David wel een stuk jonger zijn, denk ik zo, want iedereen kent hier iedereen. David heeft Tosca al meegenomen voor 2 weken. Het is wel een beetje pijnlijk voor me. Zoals een moeder, die op vakantie gaat en haar kleine kinderen even moet achterlaten!!! Wie de schoen past, trekke hem aan. Maar het leed werd verzacht, omdat Tosca net een rendierpoot had gevonden en die mocht, stinkend en wel, mee van de hondenoppas. Foto. Ik geloof, dat David een beetje nerveus was, of ik de hond wel weer zou komen ophalen. Ik gaf hem mijn website, om te laten zien, dat er wel een lijn zat in mijn verhaal. Hopelijk stelt hem dat gerust.

En nu kijken of ik morgen, al liftend, op tijd in het Noorse Mo I Rana kan komen, om daar op het vliegveld mijn vlucht naar huis, volgende week dinsdag, te vervroegen. Als dat niet lukt, heb ik Tosca onnodig een week extra alleen gelaten, hetgeen ik een beetje zielig vind en ook nogal wat kost. Maar ja, dan schuimen we wel een weekje Mo I Rana af. Zien we morgen wel weer. Boys and girls, jongens en meisjes, ca va bien.