Zondag 14 juni 2015 Hemavan (-Tärnaby) 76 km. Gelift.

Gratis koffie en soep bij Napoli. Achter mij halfzatte, maar aardige Noor

Bar landschap, bomen nog kaal. In de verte rendieren op de weg

Meer is nog helemaal bevroren

Had ik hier willen slapen? Maar goed dat ik er geen 37 km. heen ben gewandeld. Verder was er nergens een slaapplek.

Al in Hemavan-Zweden

Nog veel sneeuw op de Kungsleden, die we over 2 w. willen bewandelen

Mijn onderdak. Camera wat scheef gehouden

Iets minder scheef

Tosca heb ik gewend een aantal uur buiten te wachten

Mijn peesontsteking krijgt vanaf nu een dikke 2 w. rust. Vandaag of morgen kom ik liftend aan in Hemavan in Zweden, zoek daar een adres voor hond Tosca en heb dan nog een dikke week om op het vliegveld te komen, 100 km. verder, in Mo I Rana. Dus tijd zat. Dan maar geen wekker zetten. Vanochtend wat kleren uitgewassen. Maar die zijn vanavond pas droog. Morgen dan pas vertrekken? Ik besluit maar weer eens naar het dorp te wandelen, 1 km., naar de Italiaan, die dus eigenlijk Turk is. Hij had mij uitgenodigd voor koffie om 11 uur, ik neem aan tegen betaling. Mijn huisbaas vertelde me gisteravond, dat deze Turkse familie ook Italiaanse restaurants heeft over de Zweedse grens, o.a. in Hemavan. Misschien is dat een kans. Ik ga er maar eens heen. In afwachting van klokslag elf uur begin ik op een bank buiten, tegenover Napoli en tegenover de kerk,  mijn blog te schrijven. De kerk begint vol te lopen. De meeste vrouwen en meisjes in klederdracht. De mannen en jongens in pak, met nondezjuke (vlinderdas) of sjlieps (das), een beetje zoals bij ons vroeger. Ja, een restje van die oude tijd heb ik nog net meegemaakt.
Mijn oudere broer Jack en ik werden gestimuleerd toch minstens twee mmal door de week naar de ochtendmis te gaan in de Heerlense “paterskerk” op de Akerstraat. Voor mijn jongere zusje en broertje is dit regime gestopt. Die zullen wel denken: waar heeft Harrie ’t over? The times were changing. Vòòr Allerheiligen en Allerzielen gingen Jack en ik aflaten verdienen voor de zielen in het vagevuur. Elke gebeden aflaat redde een zieltje de hemel in, was mij verteld. Een aflaat waren 6 Onzevaders, 6 Weesgegroeten, 6 Eeraandevaders. Normalerwijs deed je daar wel even over. Tussen twee aflaten door moest je even de kerk uit. Wat daar de ratio van was heb ik nooit begrepen. En hoe snel ik zo’n aflaat ook afratelde, en ik deed het verdomd snel, altijd was Jack me een kwart tel vóór. Ik heb dat altijd onthouden, want het was onmogelijk nog sneller te bidden dan ik deed. Nu heb ik mijn bedenkingen over Jacks aflaten. Best kans dat zijn zieltjes vlak voor de hemelpoort toch nog werden geweigerd. Dan heeft hij veel goed te maken. Toen al vond ik het een niet echt eerlijk systeem om de hemel te verdienen. Het grote genot om het aanschijn Gods te mogen aanschouwen moest ook op andere manieren verdiend kunnen worden. Trouwens, ik genoot van andere dingen en dat is ook zo gebleven.
Wat is dat voor gefluit? Mijn Turkse Italiaan, ken niet eens zijn naam, wenkte me naar binnen. Het was nog geen 11 uur.
Ik zit nu bij Napoli, 11.09. Mijn Turkse vriend hapt niet, als ik hem de vraag stel hoe ik in Zweden kom. Heel behulpzaam doet hij allerlei suggesties, maar daar heb ik niet veel aan. Nog maar eens een kop koffie. Tosca is al de hele ochtend aan het klieren: in mijn tenen, later sokken, later schoenen aan het bijten, plastic zakken op mijn kamer aan het verscheuren. Ik had haar daar 1 min. de riem afgedaan. Dalijk bijt ze mijn electronika nog kapot. Een bril heeft ze al eens verreneweerd (geruïneerd, natuurlijk). Bleef maar krabben, duwen. Ik heb haar een corrigerend tikje moeten geven. Dat hielp 1 min. Nu ligt ze buiten Napoli, vast aan een boom. Ze ziet me zitten en is gelukkig stil.
Nog een Napolitaanse koffie en dan maar weer 1 km. wandelen, terug naar mijn kamer. Misschien toch maar spullen pakken en langs de weg gaan staan. Ik heb hier verder niks te doen. Van de andere kant, mijn vliegtuig gaat pas de 23 ste, dus tijd zat. Lopen naar mijn volgende adres, Hemavan, is geen optie: 75 km. niemandsland, vele kilometers omhoog naar de Zweedse grens, zonder pauzeplek/restaurant en nauwelijks stopplekken om te liften. Bovendien mijn pootje wil ik niet overbelasten. Zó gaat het wel met de peesontsteking. Tien km. is geen probleem, maar relatieve rust is toch beter.
Op google vond ik een hut op weg naar Hemavan, nl. bij Kotbukta. Foto. Een mogelijke overnachtingsplaats?
Bij Napoli kreeg ik nog soep met brood aangeboden en hij wilde niet dat ik iets betaalde. Heb ik maar wat in het fooienpotje gestopt. Wordt vervolgd.
Nu is het 17.45 u. Om 13 u. stond ik aan weg, kartonnen bordje, gemaakt bij mijn Turkse vriend, met zijn viltstift en een kartonnen doos. Geen kip op de weg. Uitgestorven. Het was ongeveer droog, maar een koude wind. Mijn flanellen overhemd zat nog vochtig in de rugzak, dus ik had een laagje minder aan. Dit moet niet te lang duren. Maar Guus geluk had weer geluk. Na 30 min. moedig kleumen stopte waarempel een auto, gewoon op de rotonde. Ik wilde de deur openmaken, maar het hengsel hing er los aan! Ja, zegt hij lachend met een enorm gatenhekwerk in zijn mond, ik ga naar Hemavan. And I love dogs. Stap maar in alle twee. Eerst de onbeschrijflijke rotzooi herordenen van de achterbank naar de kofferbak. Ho, zeg ik, stop Tosca maar in de achterbak. Dat is ze gewend en dan kan ze geen kwaad. Nee, dat is zielig, zei Sven. Maar van de achterbank wil ze vaak naar voren komen, zeg ik. Tosca toch op de achterbank en maar ju. Van de warmte viel ze direct in slaap. Goed zo, is die onder de pannen.
Sven is van het Noorse Trofos, waar ik gisteren 12 km. heen ben gewandeld en waar ik begon met liften. 32 J. oud. Heeft met zijn ex een 4-jarig dochtertje, maar is kort geleden verloofd met een Zweedse, die 3 kinderen heeft. Sven heeft een groene opleiding gedaan, werkt op graafmachines, is gek van het buitenleven. Om zijn 4-jarig dochtertje van tijd tot tijd te zien, rijdt hij elke 2 weken 300 km. heen en 300 km. terug tussen zijn huidige woonplaats in Zweden naar Trofos (Noorwegen). Vaak nam hij lifters mee. En nu was ik degene die hij blij kon maken. Hij vertelde over het verschil in loon tussen beide landen, over Samen en hun rendieren, over zijn vakantiewerk als geitenhoeder in de bergen, over zijn winterexcursies de bergen in enz. enz. Bij de Zweedse grens even gefilmd. Niks douane. Voor niets zorgen gemaakt over Tosca’s douaneproblemen. Geen douanier gezien. Sven zei: vroeger stond ik op de grens en piste op Zweden. Nu, met mijn Zweedse stiefkinderen, staan we aan de Zweedse kant en piessen op Noorwegen. Ik maak een foto van je.
Op google had ik halfweg de route vandaag op een detailkaart een hut- embleem gezien. Ik had overwogen dat als overnachtingsplaats te plannen. Toen we de hut passeerden, gelegen aan een nog totaal bevroren meer, kon ik niet nalaten er een foto van te maken. Ik even blij dat ik daar niet 37 km. heen ben gewandeld. Ter plekke stond een auto met een Noor en twee Thaise dames. Daar nog even mee aangepapt. Foto. 25 Km. over de grens splitste de weg zich. Waar wil je heen, vraagt Sven. Mij is alles goed, zei ik, maar naar links, nog 9 km. naar Hemavan, heeft mijn voorkeur. Sven moest naar rechts, nog 10 km. naar Tärnaby. Goed, zegt hij, dan breng ik jou eerst naar Hemavan en rijd ik wel om. Wat een kerel! Te goed voor deze wereld.

En toen? Het eerste het beste restaurant in. Koffie gevraagd en direct gevraagd aan een bedienster, een voorbeeldig exemplaar van een Zweedse schone, of ze even een half minuutje had voor mij. Dat had ze. Ze belde naar een camping voor mij en ze gaf me een potentieel adres voor Tosca. Ongelooflijk, een half uur na aankomst in Zweden lijkt het meeste al weer in kannen en kruiken. En die Canadees, die ik maanden geleden een lift gaf en bij ons thuis liet eten en slapen, maar zeggen: I hate Europe and Europeans. Mijn conclusie: Assholes meet assholes!

Zo, het is nu 18.25 u. En ik zit in huisje. Tijd om voor Tosca te bellen. Godmiljaar de moer euver truk, placht mijn Maastrichtse vriendje vroeger, in Heerlen, te zeggen. Weer zo’n huppeldepup antwoordapparaat, met eerst een heleboel gezwets in het Zweeds. Na de ‘beep’ heb ik maar mijn hondenboodschap ( geen kleine of grote) ingesproken, in de hoop dat ze morgen terugbelt. Anders moet ik misschien weer wachten tot ze morgenavond van haar werk terugkomt en dan afspreken voor overmorgenavond. Schiet ook geen meter op. Morgen naar het toeristenburo om hulp te vragen voor de opvang van Tosca. Het zijn allemaal dames die me helpen en die hebben geen gevoel voor de schoonheid van een andere dame, nl. mijn Tosca. Anders was het in een wip geregeld. Morgen nieuwe kansen. Another day, another dollar.

Ik dacht om 20 u.: even een kleine vette hap hiernaast halen: dicht! Dan maar terug naar het allereerste restaurant waar die Zweedse schone me het adres van de hondendame gaf. Het was 20.30 u. We zijn ook dicht vanaf 20 u., zegt dezelfde juf. Maar mooi dat ik nog een hamburger kreeg, met friet en mayonaise. Dus weer een geslaagde dag, alleen…Tosca nog.

NB. Steeds als ik weer een grens oversteek doe ik een beroep op gulle gevers, om een bedrag(je) over te maken op de rekening van Mama Alice. Een organisatie die 10 j. Geleden werd opgezet door onze eigen Fréderique Kallen van Hoogcruts in Noorbeek. Zij woont nu in Peru en zet zich in voor het lot van straatkinderen, vooral in Ajacucho. Zij ontving de transparantieprijs voor haar werk, zodat u weet, dat het geld goed besteedt word. Bank- en gironummer vindt u o.a. onder het hoofdstukje Mama Alice, vóór op mijn site www.ponyanddogtrip.com.