15 Januari 2015. 29 km verder in La Souterre

Vertrek vanmorgen in Souterre

Leon teruggevonden in deze wei, niet ver weg

Paardenfokker die mij binnen riep onderweg

Regen voorspeld. En wat krijgen we? Wazig zonnetje, droog, 9 gr. Men krijgt het weer wat men verdient. Donderdag. Gezellig, uitgebreid ontbeten met de 3 dames. Alledrie afkomstig uit de Champagnestreek in N-Frankrijk: mijn hospita dus, maar die woont nu hier, en 2 collega’s van haar vroegere werk, die komen helpen met verven, om de hut hier wat te versieren. Of ik ook wilde blijven helpen. Toch maar niet dus. Ook wilde ze mij 5 E geven voor Mama Alice, maar dat vond ik wat omslachtig. Het ging weer op en neer door deze mooie streek. Net zoals de vorige dagen constant over doodstille weggetjes, door prachtige gehuchtjes. Tosca liep merendeels los en, ondanks haar nacht buiten onder een afdak, rende ze weer onophoudelijk. Ik liep 29 km. Tosca heeft minstens 50 km. gelopen. Niet kapot te krijgen. Ik neem aan haar een voorbeeld en beeld me in: zo hond, zo baas. Broodschimmel maakt penicilline? In een prachtig dorpje, waarvan ik de naam niet meer ga opzoeken, want mijn boekjes zijn al ingepakt voor een spoedig vertrek morgenvroeg, dus in een mooi dorpje stond café ouvert. Het wordt toch al laat vandaag, dus een kwartier extra kan er ook nog wel bij. Kom ik daar in een huiskamer, die was ingericht als café, met een struise blonde dame met uitgesproken Engels accent. Ze bleek een Schotse, getrouwd met een Fransman. Oh, zeg ik, mijn schoonzus Lil is ook met een Fransman getrouwd. We hadden dus weer direct een hoop te ouwbetten, nu in het Engels. Hé, zegt ze, je paard loopt de straat uit. Nu kon dat in dit gehucht toch geen kwaad, maar ik stormde toch maar naar buiten om de verrekkeling weer vast te zetten. Ik kom zó terug om de koffie leeg te drinken, riep ik haar nog toe onder het naar buiten stormen, want ze dacht misschien dat ik ‘m smeerde vanwege de hoge prijs: 3 e per kop. Ik maakte een paar foto’s, o.a. van de inderdaad opvallend veel leien daken. Opeens een sms: Lilian!!! Dat kan alleen maar goed nieuws zijn. De ene Lil, schonezus in Frankrijk, helpt me met onderdak zoeken. De andere Lil, bloedeigen dochter, is in blijde verwachting. Schoonzus Lil had iets gereserveerd voor mij voor zondag. Weer een opluchting. Nu nog iets voor de zaterdagnacht. Toen kreeg ik een medische sms met een vraag om advies over prostaatklachten. Intussen weer onderweg stopt opeens een auto: en, waar gaat de reis naar toe? (in het Frans dan). Ik maak Tosca en Leon even vast. Babbeltje midden op de weg met een man en zijn huwbare dochter. De vader vertelde over zijn andere dochter, die met een Nederlander is getrouwd en in Dordrecht woont. Nou, leuk, hoop ik. Weer verder. Na 10 min. komt dezelfde auto weer terug. Ik kom je een zakje krachtvoer brengen voor je paard, zei hij. Toch wel aardig, hè. Ik sleur zijn dochter uit de auto voor een foto met Leon en mij. Weer een poos later ongeveer het zelfde. Ik passeer een huis met een man in de voortuin, die mij aanspreekt over mijn paard Leon. En waar ik heen ga. Tja, zeg ik, het onderdak vinden, dat is het echte probleem. Kom mee, zegt hij, en toont mij zijn paardenstallen. Plaats genoeg. Foto. Ja, maar ik heb al een onderdak voor vanavond, zeg ik. Nou, kom dan in ieder geval even naar mijn palomino’s kijken (is een paardenras). Och, dat oponthoud kan er dan ook nog wel bij. De man toonde trots zijn palomino’s. Ook liet hij al zijn machines in de stal zien: zagen, boren, houtsplijtapparaat. In de plaats waar je heen gaat moet je vragen naar de veearts “Paul”, zegt hij. Die heeft paarden en zijn vrouw werkt bij de gemeente. Hij kan je paard onderdak geven. Ik geef je Pauls telefoonnr. Terwijl ik doorloop moet ik denken aan wat sommige toeristen in Z-Limburg zeggen: het is hier mooi, maar er is geen water, eigenlijk is er nìks. Als ik dan deze negerij zie, wel heel mooi, maar ook wel erg stil en afgelegen. En dan mijmer ik. Daar waar je woont is het centrum van de wereld. De oudere Engelse dame, gisteren aan het avondeten, vertelde, dat ze in een koor zat, Engelse les gaf aan een groep, die intussen vrienden waren geworden, in een natuurvereniging zat, ze was bij de gym en ze wilde hier nooit meer weg. Overal is het leefbaar. Het werd kouder, begon wat te druppelen, sterke wind, guur, unheimisch. Zou het kloppen met de afspraak? Ben ik niet te laat? In de schemering kwam ik aan op het afgesproken adres van een gemeentelijk gebouw aan een groot meer. Een juf van de gemeente bracht me naar de refuge. Intussen liep het tegen 6-en ’t was bijna donker. Je paard mag bij een man in het dorp in de tuin. Ik geef je zijn nummer. Ik zeg: zeker bij de veearts. Ja, inderdaad. Oh, ik heb Pauls nummer al. Maar hier bij de refuge staat genoeg gras. Ik laat Leon hier. O.k. Ik zit hier mooi aan de rand van een meer, maar daar heb je niets aan, als het donker is, koud en regent. In dit plaatsje is niets te eten en ik heb alleen nog een trekkersmaaltijd: spagetti, goed voor 2 porties, staat er op. Ik zou er wel twee op kunnen, dus trek voor 4 porties. NWat in het zakje zat was net genoeg voor een zieke kip. Gelukkig had ik nog wat over in een zak oud brood voor Leon. Het was wel aan het schimmelen, maar honger maakt rauwe bonen zoet. Bovendien, produceert de broodschimmel niet penicillin? Ik help mezelf denken van wel. Dus wegkauwen die hap. Een paar dagen geleden schreef ik over mijn schoonvader, die tijdens de 2e wereldoorlog in een jappenkamp jaren lang slavenarbeid verrichtte aan de Pakan Barou- spoorlijn, die trouwens nooit in gebruik is genomen. Als een opzichter even niet oplette, glipte hij het oerwoud in om bushmeat te vangen: een vogel, rat, wat dan ook. Die daar vies van waren gingen het eerste dood. Nu ben ik zo ver nog niet, maar het waren wijze lessen. Nog een week en dat loopt mijn lieftallige echtgenote en haar wondermooie vriendin een poos met mij mee. Ik hoop dat ze het niet te koud krijgen, want er is vriesweer voorspeld. Ik moet nu hoognodig naar bed. Murrege is ‘ne nujen daag oe de muus nog nuuks a gedoe hant (gehoord in Vijlen).