Wat me nu weer overkwam. Op dinsdag ga ik meestal eten bij het gezin van zoon Serve in Lanaken. Op de terugweg naar huis ff aanwippen bij Mac Donalds voor een softijs, hoorntje van 1 E. Parkeer ik daar. Komen daar 2 van die gitsje (jonge huppeldepupmeisjes, niet te verwarren met “blutjse”, want die laatste zijn ook nog een beetje dom) op de fiets aan. Ik schat een jaar of 13. Meneer, zit in die trailer een paard? Neen, alleen paardenkeutelen, zeg ik. Het is volle maan, zegt de jongste. Morgen is de maan ongesteld en …. Schijnbaar verrast door haar eigen durf praatte ze verder de andere kant op. Ik versta je niet goed, zeg ik. Morgen is de maan ongesteld meneer en …. (weer de andere kant op). Ik etaleerde mijn gynaecologische kennis met het antwoord: stop er dan een tampon in, dan houdt het wel een keer op. Ik dacht geef maar een praktisch antwoord, dan zullen ze me minder snel voor een vies oud mannetje verslijten. Nu ben ik dat natuurlijk wel, maar dat kunnen zij niet weten. Ja, verdutste de grootste van de twee: morgen is maansverduistering. Oh, dacht ik, dan is die maan inderdaad ontsteld.
Doet me denken aan die 2 meisjes van 10, waarvan de een tegen de ander zegt: onder het viaduct vond ik een dildo. Zegt die ander: wat is dat? een viaduct? Zo zie je, taal ontwikkelt, cultuur ook, zeden ook. Mijn schoonvader-zaliger zei al tijdens mijn verkeringstijd: andere tijden, andere zeden. Nu denk ik, zou die opmerking op mij hebben geslagen? Maar zo goed van begrip was ik toen nog niet. Nu waarschijnlijk vaak nog niet, als ik mijn kinderen moet geloven.
C. mailt me de vraag, of ik wel goed sliep. Of deze mens ook het meest lijdt van het lijden dat hij vreest. Ik slaap wel goed, net als in andere zwaardere periodes. Alleen nog wat vapeurs (opvliegers) van de antibioticakuur van een poos geleden. Ik moet maar eens wat bloed laten prikken vanochtend. Kijken of dit niet het begin van het einde is. Mijn benen lopen prima, maar de rest van het corpus wil nog niet 100 %, terwijl ik gewend ben 110 % te zijn. Dadelijk komen mijn benen in Vijlen aangewandeld zonder de rest. Tegen Hans S. zei ik, dat ik mijn voornemen misschien helemaal niet zou halen, dat ik mijn tocht misschien niet eens zou overleven. Waarop Hans zei: jij komt toch overal te laat, dus ook aan de hemelpoort. Dan heeft Petrus allang “schich” (pauze). Ha, ha, dacht je dat die poort me tegenhield? Klim ik gewoon overheen. Of eigenlijk maar liever niet. Is leuker om te kijken naar die stervelingen die daar staan te wachten, op van de zenuwen of ze nog net binnen mogen. Mij niet gezien. Steeds meer bekenden bieden aan om voor mij een kaars op te steken. Als die maar dik genoeg is. Zoals, ik geloof ik ook gisteren al meldde, minstens de halve kapel van “Slevrouwe” kerk in Maastricht vol vette kaarsen, om mijn kans op slagen op te krikken tot 50 %. Zo geeft mijn tocht ook het volksgeloof hopelijk nog een vette impuls.
En zo wordt er heel wat afge O.H’d in de voorbereiding. Op extra veters na geloof ik dat ik nu alles klaar heb. Folders van Mama Alice sponsoring gaan deze week verspreid worden. Boekje Spaanse les wordt nog eens snel gerepeteerd. Vrienden en bekenden komen adie zeggen, ik zeg adios tegen mijn terminale patienten en ook tegen sommige helemaal niet terminale. Ik moet oppassen, want als men dit leest, zou men kunnen denken, oh, ik ben dus terminaal, want gisteren was hij nog hier. Hoeft niet hoor.
Dan nog die jonge hond, Tosca. Is dus ook niet alles. Bijt in alles, springt op de tafel, blaft te pas en vooral te onpas, springt tegen iedereen op. Krijg ik ook nog een klus aan. Maar ja, ik wilde het anders dan anderen, moeilijk, nietwaar? Want wandelen alleen is te simpel. Die toegevoegde moeilijkheidsfaktor heb ik dus wel gerealiseerd. Moet ik dat knap vinden?
Dit weekend reunie van ons gezin met aanhang. In de familie zitten allerlei buitenlanders: van Peru, Noorwegen, Polen, Frankrijk, Indonesie, Canada, Duitsland, Holland. Xenofobie is in onze familie dus wel moeilijk. Als je ook bedenkt dat 98 % of zo van de wereld buitenlander is en dat die allemaal onze banen kunnen inpikken! Mijn ideaal van een schoonkind is dan ook een donkere homofiele joodse Belg met een bult die een nutte witz (vieze mop) vertelt in een Hollands accent..
Beste Harrie. Ik wens je heel veel succes en een goede en fantastische wandeling, ik ga je zeker blijven volgen waar je bent en alle mooie herinneringen die je tijdens de wandeling / tocht meemaakt , ik ben benieuwd waar je begin Mei 2015 bevind ik ben van plan om je dan te komen op zoeken om een stuk met je mee lopen, uiteraard met mijn motorfiets [ die achter op mijn camper staat ] aangezien ik met mijn 76 jaar niet meer in staat ben om ver te lopen[ ik moet mijn heupen sparen] veel succes het gaat je goed en tot ziens. met vriendelijke groet Ad. Mullenders Wittem.
Hoi Harrie .ik heb je bericht van 5-10 gelezen en de foto’s gezien dat zag er al heel profeschioneel uit dus het moet gaan lukken ,hopelijk is het met je gezondheid ook al wat beter want dat is toch het allerbelangrijkste .
Ik moet het nog even kwijt ,ik lees je berichtjes met heel veel plezier .
Nou de gr ook aan Sonja en dat jullie zondag een mooie dag mogen hebben .
Ik hoop ook op mooie herinneringen, ook al zal het best wel eens wat minder mooi zijn. Deelname wordt altijd toegejuicht, met camper, motor of rolstoel. In Lapland kunnenw e daar sledehonden voor spannen!. Gr.
Zondag wordt zeker een mooie dag, ook als het geen mooie dag wordt! Met de familie en een nog kersverse schoonzoon. Wat de foto’s betreft, het wordt steeds beter. Hoop alleen dat het niet zo giet als op dit moment. Des te fijner is het om dan een geode rustplek te vinden. Wie het kleine niet eert is het grote niet weerd. Gr
Ben benieuwd hoe dat gaat met de hond en het hete asfalt. Doe je ook iets aan poot verzorging? Ik heb ruime ervaring met hiking/hardlopen met de hond over lange afstanden. Dat gaat een tijdje goed, maar houdt ineens op als de zooltjes niet verzorgd worden of gewend zijn. En dan heb je een probleem. Hoop dat de dieren goed voorbereid zijn. Dat jij zelf hiervoor kiest is prima, maar de dieren moeten het maar ‘even’ doen en kunnen niets zeggen. Succes op de tocht.