Dinsdag 26 mei 2015 herberg Haeverstølen nabij Rennebu 23 km. + 3 km. fout

Uitzicht vanuit onze pauzeplek

Nog eens de picknikplek

Laatste foto v pauzeplek. Reef uit Singapore spaarzaam gekleed bij 9 gr.C

Onderweg. Koud, maar mooi

Reef met zijn hengel, gekocht in Australië, nooit gebruikt

Klein hoefblad en bosanemoontjes, de eerste voorjaarsbloeiers, hier nu pas open

Echte lunchpauze op een steen. Reef vernikkelt nu helemaal

Ik laat Tosca Reef de berg optrekken

Mooie grasdaken en typische omheiningen

Lijkt wel de kruisweg. Nog 3 km.

We naderen onze prachtige, historische herberg

Ons nachthok

Prachtig gelegen

Reef hult zich direct in zijn slaapzak

Onze woonruimte

Het duurde allemaal een eeuwigheid voor we op weg waren, maar o.k., we hadden geen haast. Eerst moest Reef nog brandstof kopen voor zijn kookstel.
En dan hadden we weer een probleem met de weg zoeken. Mijn boekje was weer uiterst globaal en routemarkeringen waren nergens te vinden. We liepen maar hoger en hoger de bergen in, tot de weg dood liep. Dat was niet de bedoeling. Weer een paar km. terug, tot gelukkig een passerende automobilist reageerde op mijn gewenk en ons op het juiste spoor zette. Reef liep als een kievit, zoals ik ook wel mocht aannemen van een ultra-atleet. Hij rende ooit de 50 km. We grapten en hadden goede zin. Wel zag hij potsierlijk uit met zijn lange vusjgee’d ( vishengel) op de rug. Steeds bleef hij in een boomtak hangen. Hij had het ding ooit gekocht in Australië, maar wist niet hoe hij moest vissen. had er ook nog nooit iets mee gevangen. het prijskaartje hing er nog aan. Onderweg meende hij massa’s jonge visjes te zien. Dat zijn muggenlarven, leerde ik hem. Hij stopte wel 100 x, om foto’s te maken van voor mij volstrekt triviale dingen: sneeuw, een kabbelend bergstroompje, een schaap, een schaap dichterbij, filmen van een lammetje dat blatend reageert op Reefs geblaat, een koe etc. Dus het vorderde langzaam. Na een paar uur passeerden we Guriberget, een overdekte pleisterplaats voor wandelaars. Daar probeerde Reef een vuurplek weer aan het branden te krijgen, tevergeefs. Hij liep in alleen zijn onderhemdje bij 8 gr. in de koude wind en hoestte toch al als een Maleier. Was hij zo gewend in Singapore. Ik had het al koud met flanellen overhemd en jas aan. Halfweg begon hij achter te blijven, pijn in beenspieren en rug. Kon ook niet uitblijven. Na nog een poos werd hij wat duizelig, kwam niet meer vooruit en hoopte van iemand ( maar er was niemand) een lift te krijgen. Ik belde voor een nachtplek en moedigde hem aan: nog 3 km. Natuurlijk had ik zijn bagage ook nog er bij kunnen nemen, maar ik dacht: zo kom ik nooit op de Noordkaap. Reef, neem jij morgen maar bus of trein verder. En dat moet hij genoeg geleden hebben om zelf tot die beslissing te komen. Het leek wel de kruisweg van Christus. Zie foto’s. Aangekomen bij onze prachtige pelgrimsherberg dook hij ijskoud en kapot moe in zijn slaapzak en viel meteen in slaap. De herbergier bood aan om hem overmorgen naar Trondheim, 5 wandeldagen verder, te brengen. Hij zou morgenvroeg bekijken hoe hij zich zou voelen, zei Reef. Misschien liep hij morgen zelf nog wel 16 km. naar het volgende station. Als ik maar mijn kilometers k an maken, vind ik alles best, zeg ik Reef, maar veel langer samen lopen is, ondanks de gezelligheid niet mogelijk, anders mis ik zaterdag de komst van zus Francien.
We koken elk onze eigen maaltijd en warmen ons aan het kacheltje, dat langzaam, na een paar uur, de ruimte enigszins begint te verwarmen. De vloer blijft ongeveer 5 gr. , dus houden we binnen maar onze schoenen aan. Voor wifi moeten we onze barak verlaten en het huis hiernaast, van de eigenaren binnen gaan. Reef doet dat. Ik werk mijn blog bij in een stoel voor het woonhuis van onze waard.