Dinsdag 21 april Kolding 27 km

Met Tosca in de tent. Voor degenen die dit nu voor de eerste keer lezen, Tosca is mijn teefje, hond dus. Het was onbewolkt, dus vrij koud en er stond een ” nutte bies” (koude noorden- of oostenwind). Toch wel frisjes. De tent is eenpersoons, als voor een mummie, maar in het midden ietsje uitwijdend, voor mensen met een appel- of peerfiguur. Daar in dat midden nestelt Tosca zich dan, of beter gezegd, daar dwing ik haar. Dat is wel lekker warm tegen mijn middel, maar de rest van mijn torso vond het halverwege de nacht toch wel wat te koel. Dus over de kleding die ik al had aangehouden, ook nog mijn rode fleecejasje aangetrokken. Dat hielp. Tosca hield zich fijn couche en ik redde het tot vlak voor de wekker afliep om 7 u. Om niet een natte handdoek te hoeven inpakken douchte ik me op de door mij in Spanje ontwikkelde manier, nl. afdeppen met wc- papier en daarna de laatste restjes nog met de handdoek. Nu had deze doucheruimte een handendroogblazer. Wat handen droog blaast, blaast ook de rest van een mens droog. En aangezien van die paar gasten op de camping toch nog niemand op was, ben ik maar gebukt onder de handenwarmer gaan staan met het risico dat iemand binnenkwam. In dat geval mannen onder elkaar, net als in dienst, waar tenslotte de ouderen onder ons toch echte man werden? Of jongeren dan nooit echt man worden? Qui sas. Vervolgens nog mijn handdoek droog laten blazen, tent even laten drogen en on the road (3 x) again. Nummer uit 60-er jaren. Ik was benieuwd: 30 km, met enkele kilo’s meer dan gewoonlijk door het vele voer voor Tosca en mij.
Ondanks extra gewicht, veel lopen over asfalt en het weg laten van tape, liep het als een tierelier. Prachtig weer, strakblauwe lucht, alleen die koude wind, maar zolang je beweegt is dat geen probleem. Ik verbaasde me over de grote hoeveelheid echte sleutelbloemen, primula vera, in de bermen. Nog steeds veel maartse viooltjes, ook nog veel narcissen en hyacinten, bloeiende sleedoorn. De eerste uren vond ik saai, over de weg, soms met fietspad, vaak ook niet, soms druk, sommige stukken niet druk. Ik loop nu niet meer over de Ossen-of Haerweg. Die volgde ongeveer de waterscheiding, midden door het land. De herbergen lagen daar op te kleine dagafstanden van elkaar, zodat ik te weinig opschoot. Ik besloot langs de oostkant van Jutland te gaan. Daar liggen nogal wat campings, wat lekker goedkoop is en af en toe de zee zien vind ik ook wel leuk. Via deze route kom ik 2 dagen eerder in Frederikshavn in N- Denemarken, vanwaar ik dan 3 mei of zo de boot neem naar Oslo, de hoofdstad van Noorwegen. Op Noorwegen verheug ik me al, omdat ik HOOP dat ik met een sleutel van de Noorse bergsportvereniging, waarvan ik me lid heb gemaakt, in al hun hutten terecht kan. Die sleutel past op al hun hutvoordeuren. Alleen moet ik die sleutel nog kopen bij het hoofdkantoor in Oslo. Wordt, of liever het blijft cool!
Vandaag wat reclamemateriaal besteld om de naam Mama Alice met duidelijke letters op mijn pet en op mijn rugzak te zetten. Verder een paar leuke sms-jes gekregen en daar moet je het dan maar weer mee doen. Nee, het loopt hier niet over van de sociale contacten. Ik merk ook, dat men hier niet meer groet, zoals op het N -Duitse platteland. Toeval, of mentaliteit? Onderweg nog een paar foto’s gemaakt van frisgeverfde huizen.
Beetje stil, totdat….Ad me inhaalt met de fiets. Who the hell is Alice? Ad, in dit geval. Ad, een 60-er, maar dat zou je hem nooit geven (hij leest dit ook, daarom!), stopt en vraagt where are you going? Ik dat verteld. Ik vraag op mijn beurt how about you? Where do you come from? A’dam, but I live near Maaseik, in Belgium, Limburg. Then why are we speaking English? Ha, ha, doet denken aan dat mopje wat ik al eerder eens heb verteld. Hé, dan ben jij die huisarts, die enz. Hoe weet jij dat? We spreken af boven op de berg op elkaar te wachten, of beter, hij op mij. Vanwege de koude wind kiezen we als conferentieoord een glazen bushokje in de zon. Hij gaat zitten. Blijkt het metalen zitbankje kapot en Ad slaat met zijn hele spiermassa tegen een metalen paal. Holadeladio, geen sinecure. Maar bikkel als hij is, vertelt hij verder, dat hij op weg is, per fiets dus, naar een vriend in Stavanger. Werkt sinds kort niet meer. Waarom dit? Waarschijnlijk dezelfde “Wanderlust” als ik. Je bent jong en je wil wat. Hij belt gewoon aan bij mensen, met de vraag, of hij de tent mag opzetten. Vaak mag hij dan toch binnen slapen en soms zelfs meeëten. Bij gebrek aan snoep eten we mijn twee croissants op en off we go, verder.
Picnick in het veld. Om 17 u. op de camping van Kolding. Blog, route voor morgen, eten zoeken en proberen vroeg naar bed te gaan, 21 uur als het kan. Want het onrustig slapen kan ik alleen compenseren met héél lang rusten.