Dinsdag 17 maart Venlo – Venray 35 km.

Een mail van Jan uit Spanje vertelde me, dat de invoerregels voor honden onlangs waren versoepeld door de Noren. Dat geeft naast vertwijfeling weer hoop. Hoe krijg ik anders Tosca weer terug naar Nederland? En wat moet Sonja met twee herdershonden? We weten dat alles went, zelfs een vent, maar met nog twee van die joekels erbij?
Ondanks lang zoeken weer geen goed onderdak voor vanavond kunnen regelen. Of gesloten (bv. veel campings), of groepsaccomodatie, of antwoordapparaat, of hoge prijzen, of geen huisdieren, of te ver van de route. Het lopen ging beter dan ik verwachtte, met de bagage. Niet veel last van die ene blaar op mijn hak. Ten noorden van Grubbenvorst een mooie monumentale boerderij, overblijfsel van een kasteel, verhuurd door vrien(in) Beaujean voor het Limburgs Landschap. Bij Geijsteren zag ik opeens een medelid van de mergellandschapenclub langskomen rijden. Geijsteren zou een goed einddoel zijn voor deze dag. 5 uur ‘smiddags al. Allemaal fraai, maar hij zag me niet. Dus weer verder. Hé, twee mergellandrammen in een weitje bij een huis in het bos. Ik direct daar aanbellen, of men geen B&B wist. De dame bleek een collega, anaestesiologe in Boxmeer geweest. We hadden verschillende gemeenschappelijke bekenden, o.a. oudinternist Schonk in Boxmeer, babbelden over ’t een en ander; ze belde voor me naar verschillende adressen om te overnachten, onverrichterzake. Zou ik buiten blijven slapen? Het was 16 gr., prachtig weer. Maar mogelijk nachtvorst. Ook nog een telefoontje van een bezorgde, betrokken Epenaar. Uiteindelijk toch maar de trein genomen naar Nijmegen, om in te kwartieren bij mijn familie in Weurt. Op het station in Venray vroeg een wat meer getinte medemens, hoe hij in den Haag moest komen. Ik zat net mijn boterhammen te verorberen, Tosca te voeren, had mijn rugzak gedeeltelijk uitgepakt, familie in Weurt bij Nijmegen te bellen, toen de trein kwam. Al bellend liep ik de trein in, Tosca rechts, rugzak aan een hengsel op mijn schouder, telefoon in de linker hand en liep in de coupé direct tegen de conductrice op, die van die vreemde dierentemmer wel eens het vervoersbewijs wou zien. Marjon aan de tel. begreep, dat ik was aan het multitasken en stopte noodgedwongen het gesprek. Verder boterhammetjes opgegeten, getinte medemens uitgelegd hoe hij in den Haag moest komen en ontdekt, dat ik door alle “ambras” (toestanden) het hondenvoer op het station had laten staan. Dus gingen mijn laatste hammetjes naar Tosca. Na aankomst op het station Nijmegen verder met de bus naar Weurt. Eerst mijn medereiziger nog naar het perron voor Den Haag gebracht. Gelukkig kon ik nog een kaartje kopen bij de buschauffeur, want bij de trein in Venray moest je goed zijn ingevoerd in het electronisch tijdperk, anders kreeg je geen geldig vervoersdocument. Ook Tosca werd geaccepteerd. Ik heb maar niet verteld dat ze een paar bloedvlekjes maakte op de vloer. Dat duurt ook weer 1-2 weken. In Weurt – Nijmegen natuurlijk gezellig bijgepraat met de familie. Morgen eerst brood en hondenvoer kopen. Dan de trein terug naar Venray en vervolgens beginnen aan mijn volgende etappe.