Dinsdag 16 juni 2015 naar Mo I Rana, Noorwegen liftend 100 km

Een brookszadel!

Grens Noorwegen-Zweden

Felix bevloeit vanuit Zweden de Noorse grond

Foto van rallyrijders uit Düsseldorf bij grenssteen

Felix en Daniel zetten mij af bij vliegveld Mo I Rana

Hè hè, ’t is me weer een dagje wel.
16.37 u. in het tankstation van Hemavan (Zweden).
Het begon allemaal veel belovend. Opstaan, pakken, afrekenen, wachten op David, die om 10 uur de eerste helft van mijn betaling voor Tosca zou komen ophalen en dan liften naar Mo I Rana in Noorwegen, 100 km. hier vandaan. Omdat het echt koud is, nog even voor een jas gaan kijken, maar ik vond niets wat me kon bekoren.
Daar was David, met Tosca. Tosca had van de voorlopige baas een speeltje gekregen. Goed teken. Ik gaf David de aan flarden gebeten deken van Tosca, zodat ze een beetje warm kon liggen. Prima, zei David, maar niet echt nodig, want ze sliep bij mij op bed! Dan slaap je dus niet bij een vriendin, dacht ik. Ook had David al voor een deken voor Tosca gezorgd. Ik overhandigde hem het geld.
Op weg naar mijn liftplek ontmoette ik nog drie personen, die voor mij zouden zoeken naar een plek voor Tosca. Hoeft al niet meer, deelde ik hun mee. Maar ze wisten het al, twee via de tam tam en een via facebook. Ik had het ook al gezien op facebook, waar ik werd uitgenodigd om een van de 200 of 300 facebookvrienden te worden van David. Nou Tos, hou je goed.
Ik zoek een plek aan het eind van het dorp om te liften. Het is enkele graden boven nul, maar de gure, natte noordenwind doet het nog kouder aanvoelen. Half elf. Eens kijken hoe snel ik hier weg ben. Af en toe een bui striemende regen. Goed koude vingers, maar nauwelijks verkeer. Vrachtwagens nemen je niet meer mee, vanwege de inzittendenverzekering. Ik zag, na een paar uur kleumen, een Noorse auto parkeren bij de naastgelegen supermarkt. Nu of nooit, dacht ik. Er op af. Zou ik van jullie… Ze hadden me natuurlijk al lang zien staan. Nee, we blijven hier nog lang, antwoordde de Noor. Ja, ik misschien ook! Inderdaad. Om 14.30 stond ik net niet helemaal kleumend, nog steeds op en neer te drentelen, om niet helemaal te bevriezen. Kom, tijd voor koffie. Op naar het tankstation, 500 m. terug, waar ik al bekend was bij iedereen via de hond, facebook, tamtam. Ik mijn beklag gedaan over de slechte liftmogelijkheden. Ik vraag heel onnozel: wat kost een taxi? Zij bellen voor me, maar ik wist de prijs allang. Mannenlist is menigvoud! Boooh, wat duur! Een van de gegadigden van gisteren om de hond op te vangen zegt: vanavond wil ik vissen met een vriend. Voor de helft van de taxiprijs brengen wij je 100 km. verder, naar het vliegveld in Mo I Rana, Noorwegen. Jeeeh! O.k., geregeld. Als ik morgen opnieuw probeer te liften, ben ik ook het geld kwijt aan een extra overnachting plus eten. Maar hoe zit het dan met jouw visplannen? Felix: Ik overleg met mijn vriend Daniel, die meegaat. Wij kunnen ook vissen in Noorwegen. Het is de hele nacht licht. Ik moest nog een paar uur wachten tot Felix, zo heet de man van het tankstation, klaar was met werken. In die tijd kon ik mooi mijn vlucht vervroegen van volgende week dinsdag naar…. misschien wel morgen. Wifi werkte niet, telefoon gaf aan dat het maandmaximum bereikt was door al dat internationaal gebel, dus out of service. Ja, zo kom je ook geen fluit vooruit. Scandinavion Airlines gebeld in Duitsland, Zweden, Noorwegen. Steeds weer een antwoordapparaat in vreemde talen met “indien dit, druk/ press dat” en als je dat deed weer nieuwe keuzemogelijkheden, maar nooit iemand aan de lijn. Val kapot. Ik regel het wel op het vliegveld op de desk van SAS, Scandinavian Airlines, als ze die tenminste hebben op Mo I Rana. Vanavond zal die gesloten zijn. Felix zei: zag je dat blonde meisje langs komen rennen met Tosca? Neen, gemist. Maar ik vond het prima, de hele kliek houdt zich met Tosca bezig. Dan wordt ze tenminste niet verwaarloosd.
Eindelijk zat de dienst van Felix er op. Hij nam mij mee naar zijn huis. Omdat hij dit misschien vertaalt van facebook, wil ik geen gedetailleerde beschrijving geven van de woonsituatie. Maar de huishouding van Felix (18 j.) was volledig vergelijkbaar met die van een jongensstudentenkamer. Als je die ooit gezien hebt, weet je wat ik bedoel. Op de grond lag nog een stuk kapotgeknaagde riem van Tosca. Dus die was hier ook al geweest met nieuwe baas David. Goed zo, heeft ze tenminste aandacht. Voor het huis stond een fiets met een antiek Brookszadel, met twee van die grote metalen krullen achter en meestal ook een vóór. Jeee! Foto. In mijn studententijd waren fietsen zoiets als ballpennen. Bijna gewoon om mee te nemen. Ik heb er wel 10 gehad, net zoals veel van mijn medestudenten. We waren allemaal kleine fietsenmakers. Als ik in het bos, of onder een brug, weer een afgedankte, oude, blijkbaar wegegooide fiets zag liggen, deed ik wel eens een slot om het wiel. Als de fiets er na een week nog lag, wist je dat hij een res derelicta ( weggeworpen zaak) was en je hem een nieuw leven mocht schenken. Zo ook 45 j. geleden met mijn roestige, oude fiets mèt brookszadel. Een jaar later of zo belt iemand aan bij mijn studenhuis en zegt: mijn fiets staat voor jouw deur. Ik antwoord, dat kan iedereen wel zeggen. Ik vertel de man mijn verhaal, zeg hem dat hij de fiets mag hebben, maar dat ik het zadel wil houden. Akkoord. Ik zet het brookszadel op mijn volgende fiets. Een jaar of zo daarna, ik woonde alweer elders in Nijmegen, kom ik buiten, zie mijn fiets staan, maar zonder antiek brookszadel. Gejat natuurlijk, door een onzalige proleet. Ja, prachtig waren die. Nou, hier dus ook nog een Brooks, alleen minder mooi dan de mijne. Foto.
Ik kreeg eten, drinken aangeboden en we onderhielden ons, totdat de vriend van Felix aankwam na een uur of zo: Daniel.  Hij heeft donkere krullen, bruine ogen en is meer dan gemiddeld getint. Ze noemen hem daarom de Pool, legt Felix mij uit. Daniel mocht de auto lenen van een boven gemiddeld knap meisje. Hoi, zegt ze, toen ze ons de auto kwam brengen. Ik ben vanmiddag gaan rennen met Tosca. Oh, was jij dat voorbij het tankstation? Wat geprietpraat. Toen zij weg was attendeerde ik Felix er op, dat zij de knapste was, die ik de laatste tijd had gezien. Vond hij ook en vond David, mijn hondenoppas gisteren ook. Nou ja, voor mij was alleen van belang, dat we haar auto mochten gebruiken. Van buiten waren er vlammen op geverfd, van binnen was het dashbord gekleurd met krullen, slierten, rondom harten en veel was omrand met kralen. Op naar Mo I Rana. Zakjes snoep gingen rond, blikjes cola. Waarschijnlijk voor mij werd The Wall afgespeeld, Ain’t no sunshine when she’s gone van Bill Withers, een en ander van Metallic, en het sfeertje was weer goed.
We reden door een uitgesproken winterlandschap naar Noorwegen: nog geen bladeren aan de berken, ijs aan de randen van de meren, sneeuw langs de weg, rendieren op veel plaatsen, tot mijn tel. aangaf welkom in Noorwegen. Felix protesteerde: het duurt nog zeker 10 km. voor we in Noorwegen zijn. Let maar eens op. Daar zijn de wegen veel krommer en bochtiger. En de rivieren stromen daar de andere kant op (naar de Noordzee). N.B. zo is de grens bepaald tussen Zweden en Noorwegen: de waterscheiding. Bij de grenspaal stopten we, verbroederden daar met een groep Duitsers uit Düsseldorf, die een rally om de Baltische zee waren aan het rijden. Foto. Ik had er al meer auto’s van gezien, op mijn liftersplek. Zowel Felix als Daniel vonden het nodig om vanaf Zweden te pissen op het 50 cm. verder gelegen Noorwegen. Ik hield me in dit soort politieke akties maar neutraal. Bovendien zouden ze op mij veel langer moeten wachten!
En zo kwamen we na achten aan op het vliegveld, een km. of 10 ten noorden van van Mo I Rana. Het stond nergens aangegeven, dus was nog moeilijk te vinden. Terwijl ik binnen ging zoeken of daar een sterveling aanwezig was, gingen de boys buiten skateborden. We brengen je nog naar Mo I Rana zeiden ze behulpzaam, naar een slaapplek. Ik vond na wat roepen een dame in uniform, die zat te haken achter een computer. Die haalde een andere dame uit een uithoek van het gebouw. Ja, een door een Nederlander, via een Duits tussenburo, in Duitsland geboekte vlucht, naar Noorwegen, die betaald is in Euro’s aan Scandinavian Airlines vervroegen, dat ging zo maar niet. Hier was geen bureau van Scand. Airlines, het verschil in valuta leek onoverbrugbaar, ik moest me richten tot het Duits tussenbureau enz. enz. Afijn, na een hoop heen en weer gepraat en nadat er twee anderen uit andere hoeken van het gebouw bij waren getrommeld, zou ze kijken wat ze kon doen. Gaat u maar in de wachtkamer zitten. Goed zo. De wachtkamer leek op een huiskamer, met een bank, fauteils en een tafeltje. Eindelijk tijd voor mijn boterham.
Van Felix en Daniel had ik al afscheid genomen, want zij wilden nog vissen en hoewel het de hele nacht licht blijft, vond ik dat ik niet nog langer beroep op hun kon doen. Misschien wil je Han en mij hier over twee weken ook komen ophalen en naar Hemavan brengen opperde ik. Ja, neem dan maar eens contact op, zei Felix. Een selfy en weg waren ze. En nu zit ik op mijn overnachtingsplek, voor weer de helft van de afgesproken prijs en ben ik morgenavond thuis in Nederland, een week eerder dan gepland. Ha,ha,ha,ha.
En verder iedereen héél erg hartelijk bedankt voor de financiële bijdrage aan Mama Alice, want we hebben de magische grens van 10.000 E overschreden. Wow!
En nu is het alweer 23.37 u. Morpheus armen lonken.