Van Amerikaanse “broer” Ken moest ik meer schrijven over gevoelens, zorgen etc. i.p.v. alleen zakelijke dingen met betrekking tot mijn tocht. Dan blijft natuurlijk op de eerste plaats dat paard een grote zorg: hij was hoefbevangen, hetgeen tot blijvende lamheid kan leiden. Ik merk intussen gelukkig niks meer aan hem, maar men zegt dat de gevoeligheid van de hoeven toch blijft. Over 2 d. ga ik een zadel voor hem proberen te lenen, om hem voor het eerst te berijden en dan ook nog wel direct door water, waarvoor hij doodsbang is. Ex-manegehouder Jo van Houtem gaat met me mee, dus daar heb ik wel vertrouwen in. Dan zie ik wel of de dierenartsen gelijk hebben met me af te raden met Luka een tocht te maken van 7500 km. Ik heb ook al sinds vele jaren 1,5 hernia en doe desondanks toch alles. Dus waarom Luka niet? De kracht zit hem meer in de geest dan in het lichaam. En Luka is een spritzig dier, dus ik heb alle vertrouwen in hem, juist omdat het een verrekkeling is.
Intussen wandel ik bijna dagelijks wat met hem, om hem mak te houden en volgzaam te krijgen. Maar het lukt hem nog regelmatig om zich plotseling los te trekken. Bovendien bijt hij, alsof hij een politiehond in de aanval is. En zijn relatie met hond Joep laat nog sterk te wensen over. Het is ook 300 kilo of zo mannelijke hormonen en hengstenkracht tegen mijn 75 kilo oud mannetje. Een vrij ongelijke strijd, ook al heb ik psychisch wel enig overwicht, mede dank zij een lange stok! Daarom heb ik vandaag maar een kettinkje gekocht, dat ik bevestig aan zijn halster en door de mond doe, zodat ik meer macht over hem heb. Ik moet zeggen, dat direct de eerste keer dat ik het gebruik het al wonderen lijkt te doen, geen losbreken meer, geen bijten meer. Geen geschreeuw en geruk meer van mijn kant en daarom ook een bravere hond, want elke keer als ik het paard corrigeer, denkt Joep dat hij het paard moet opdrijven of een knauw moet geven, waarop Luka weer reageert met stijgeren en bokken en trappen. Zo zie je, de aanhouder wint. Dat ben ik dus. Over 2,5 maand moet alles in kannen en kruiken zijn: mak, volgzaam, enthousiast paardje, dito hond en dan nog ik. Pffff!
Hoe dat thuis moet gaan met de schrikdraad rondom mijn weien, als ik weg ben? Elke maand is er wel kortsluiting, zodat er geen stroom staat op de draad. En mijn 70 schapen mogen niet ontsnappen, evenmin mijn Schotse Hooglander-runderen.
Vandaag leek een koe ziek: mager, lusteloos. Een andere keer weer problemen met een schaap. Onzekerheden genoeg. Eigenlijk kan ik helemaal niet weg.
En dan nog die absurde afstanden: 25-30 km per dag, 6 dagen per week. Ik heb in de winter nauwelijks genoeg uren licht om te wandelen, laat staan overnachting zoeken, tent opzetten, eten kopen en maken, paard en hond verzorgen. En als er een oponthoud komt lig ik de rest van het jaar achter op mijn schema. Bv. als ik paard Luka met geen stok over een bruggetje krijg, of door een beek of riviertje, dan heb je kans dat ik god weet hoe ver moet omlopen, met weer het risico dat je de route kwijt raakt. Nu heb ik in de winter in Spanje natuurlijk constant heerlijk koel en zonnig weer en overal wacht men op me met onderdak en hete soep! Restaurants waar honden en paard zijn toegelaten zijn vast wel elke dag te vinden in de uitgestorven streek van Extremadura, waar zelfs nog wolven voorkomen. Haha Het schijnt er te wemelen van de varkens, die ‘snachts de etenswaar uit de tent willen roven. Moet je in bomen hangen, zeggen zij, die voor alles oplossingen weten. En als het dan zeikt van de regen? Ja, dan moet je natuurlijk dit of dat. Of ik daar niet zelf ook al aan gedacht heb. Ik word geen karavaan met tientallen dragers, maar een lonesome stranger met een onhandelbare pakpony met hoefproblemen en een maar half opgevoede hond die na een lange wandeling mankt, omdat hij een teen mist. Wordt nog wat. Vind je dat nou leuk? Je bent gek, dierenbeul, egoist. Weet ik, weet ik. Wat een saaie wereld, waarin alle anderen normaal zijn, heel sociaal en alle hondjes worden uitgelaten op hondenschoentjes en met een dekentje om. Om daarna naast het baasje op de bank hun dikke hondenpens vol te proppen met bonbons, kijkend naar de TV. Brrr. Nou Ken, hier heb je dan wat onzekerheden.
Fantastisch geschreven! Ik vond het fantastisch jullie te ontmoeten. Jouw enthousiasme Harrie, gecombineerd met die nuchterheid en humor, maakt de kans vooral groot dat het je gaat lukken!! Succes met verder voorbereiden
JOUW inspirerend bezig zijn stimuleert me ook door te gaan met mijn plan. Zet jij ook je plannen door. Waar een wil is, is een weg. Gr