20 December 2014. Ostabat. Ongeveer 21 km.

Nu iedereen 10!E heeft gestort voor Mama Alice hier dan het bewijs dat de dieren de grens hebben bereikt

Nu iedereen 10!E heeft gestort voor Mama Alice hier dan het bewijs dat de dieren de grens hebben bereikt

Met de dieren bedoek ik eigenlijk deze en volgende foto's

Met de dieren bedoek ik eigenlijk deze en volgende foto’s

imageimage
Constance herkent dit kruis v e vorige tocht. Een Limbo die "huilands" probeert te spreken, zou zeggen: ze kent zich hier uit (germanisme?)

Constance herkent dit kruis v e vorige tocht. Een Limbo die “huilands” probeert te spreken, zou zeggen: ze kent zich hier uit (germanisme?)

Mooi landschap, vinden wij

Mooi landschap, vinden wij

Mergellandschapen toch niet zo uniek als wij dachten. Hier precies eendere schapen

Mergellandschapen toch niet zo uniek als wij dachten. Hier precies eendere schapen

Zelfs lammeren met de voor mergellandlammeren typische donkere nek- en staartvlek

Zelfs lammeren met de voor mergellandlammeren typische donkere nek- en staartvlek

Sorry, maar dit is een hobby

Sorry, maar dit is een hobby

A.s. trouwerij

A.s. trouwerij

Die in dat rode jasje, rechts, is degene die gaat trouwen?!

Die in dat rode jasje, rechts, is degene die gaat trouwen?!

Zaterdag.
Om 5.30 begonnen ze al op te staan, de zenuwlijders. Velen beginnen hun pelgrimstocht naar Santiago hier. Dat betekent direct kilometers bergop over steile, modderige paden in de nevel en de mist. Een Ierse jongeman met lange vervilte vlechten, was weken lang komen liften vanuit Ierland, door Wales, Engeland en Frankrijk, om nu verder ongeveer 700 km. te wandelen naar Santiago. Verder weer een groep Koreanen, een Colombiaan en de rest lieten we maar voor wat het was.
Saint Jean Pied de Port is een leuk oud stadje, met een citadel. Een soort Valkenburg, alleen uitgestorven nu. Nergens wifi, bijna alles dicht. In de boekhandel was geen boek te vinden over mijn route en het office de tourism was om 18.30 u. dicht. Gelukkig heeft Con’ deze route al eens gelopen, dus zij weet alles. Jan om 8 u. vanochtend uitgezwaaid, Leon uit zijn wei gehaald, Tosca, die binnen mocht slapen in de hal, uitgelaten en op weg naar Ostabat, 21 km., of liever nog naar Saint Palais, 31 km. Over een meestal goed, soms modderig pad, bij zacht weer, 11 gr. C., aangekomen in het gehucht Ostabat. Con en ik bespraken de wederzijdse situaties, achtergronden, want we kenden elkaar nauwelijks. Uiteraard heel gezellig en ook deze keer: géén ruzie! De route vorderde zonder dat we er veel erg in hadden. Mooi, lieflijk landschap, veel schapen van een ras dat sprekend leek op ons mergellandschaap. Ook de Duitse Lüneburger Heidschnucke, maar dan een precies gelijkende Baskische variant, kwamen we veel tegen. Weinig vette zgn. productieschapen. Schapen zijn een hobby van me, daarom. Intussen was het beginnen te regenen.
In Ostabat een cafeetje ingedoken, het eerste dat we tegenkwamen. Con was hier vroeger eens geweest. De goede gastvrouw heeft wel een uur voor ons gezocht en gebeld, om ons ergens onder te krijgen. Overal was alles dicht. Ook de plek, waar wij heen wilden, in Saint Palais, 10 km. van hier. Het begon ook al wat laat te worden. En als we nu eens bij u bleven? Onze gastvrouw verdween lang, waaruit wij concludeerden dat ze in conclaaf was met man en dochter. Intussen kwam een 40-er de zaak binnen, in pak met crevat (das) en kamezol (vest), begeleid door een ouder koppel, al even chique gekleed. Ik ga dadelijk trouwen, zei hij. Wij: als je daar maar geen spijt van krijgt. Kun je dansen? Alleen als ik gezopen heb, zei hij. Foto voor op de blog, zei ik. Je ziet dat de a.s. bruidegom naast de mooiste vrouw, Constance, op de foto staat en ik naast de op een na mooiste, de dochter van de gastvrouw. Kwam natuurlijk toevallig zo uit! Even later ging de bruidegom bloednerveus naar buiten. Con stelde hem gerust: je bent niet de eerste, hoor. Komt wel goed (of niet, dacht ik). Doet me denken aan de vroedvrouw vroeger. Kom, volhouden, het hele leger van Napoleon is zo geboren! Ik kwam net terug van het paard vastbinden aan een boom waaromheen veel gras stond. En toen zag ik het fenomeen: rondborstig, net zoals de rest van haar volslanke corpus, helemaal in het wit, en strak van de zenuwen. Ik dacht: met haar samen op de foto, voor de blog. Maar ik was smerig van het paard, nat van de modder en stinkend van het al enige dagen oude konijnenkadaver voor de hond en zij waarschijnlijk voor de gelegenheid schoon gewassen en in ieder geval maagdelijk wit en nerveus. Terwijl ik twijfelde over een selfie met haar verdween ze in een auto en … Te laat. Oeuf wat ste bis (uilskuiken). Verder nog wat speculeren over de bruidegom op leeftijd. Begint hij aan de tweede leg? Op onze leeftijd zou je nog kunnen denken: een motje? Aan haar front te zien zou je het haast denken.
Con vertelde over een ervaring in Wallonië, waar ze ook eens als een verzopen kat ergens vroeg om onderdak. En niet tevergeefs. Toen Con de goede geefster bedankte, citeerde de Waalse de volgende spreuk van moeder Theresa: on n’accomplit jamais de grandes choses, seulement de petites choses avec un grand amour: men bereikt nooit grote dingen, maar wel vaak kleine dingen met een groot hart. Nou dan, alors hein! Zo ook dus onze gastvrouw. We mochten blijven in haar huis. Ze presteerde dus iets groots met een groot hart. Het pils werd ons gebracht door de Baskische oma. En straks mogen we meeëten. Voila, men krijgt wat men verdient. Tosca ligt in een halfopen bijkeuken en geniet van haar laatste, intussen riekende, konijnen- of kippenkarkas van de slager. Het adres voor morgenavond voor ons en voor de 2 cineasten, die morgen komen vanuit Nederland, is ook al geregeld. Uitgebreid informeerde onze hospita van morgen over de huwelijkse staat van ons vieren. Wat is dit nu weer voor gezanik? Ze heeft maar 3 bedden. Dan slaapt Con toch gewoon op de grond. Jongens, wat hebben we het toch goed (als alles is geregeld).
Constance en ik zitten met ons 2-en alleen in de herberg, kachel aan, te eten. Hele dorp geen wifi, dus weer geen blog. Gespreksonderwerp: Wat doen we met opa en oma met de kerst? Moeten we ons 2 nachten ergens os en ezel blijven voelen? En dan de dieren 48 uur ergens vast leggen? Morgen maar proberen iets te regelen voor de kerst. Wellicht gewoon wat lopen: een levende kerststal.

Reacties

  1. Pffff effen schrikken ,omdat ik geen verslag zag gisteren dacht ik al gelijk het ergste maar nu ben je er weer,en met een heel leuk verslag de mensen zijn bijzonder vriendelijk ,of heeft het te maken met de Kerst gedachten ? maak ook niets uit jullie hebben er tenslotten profijt van 🙂 en dat met de levende en trekkende Kerststal kei goed .
    Nou voor morgen weer een goede dag gewenst ,hou je taai de gr Harrie,Marlies.

  2. Harrie. vandaag 1400 kilometercent overgemaakt naar de rekening voor Mama Alice hopelijk is ze hier blij mee, en voor jou een steuntje in je rug voor de komende kilometers, zo dat je weet dat je niet voor niets deze toch wel zware tocht maakt, hopelijk voor jou en Mama Alice dat velen die je spannende reisverhalen en mooie foto’s volgen en bekijken dit ook gaan doen, zo dat Mama Alice trots op je zal zijn, veel sterkte voor je de komende weken,omdat ik denk dat Frankrijk een stukje zwaarder zal zijn dan Spanje, hetzij dat we geen winter krijgen dit jaar, goede reis, tot horens of ziens. groetjes Ad.

  3. Harrie Huijben zegt:

    Dank Ad en nom de Mm Alice. Mooie huizen gezien om te schilderen. Ik voel me in la douce France toch meer thuis dan in arriba Espagna. En nu op naar het land van Vincetorix, de galliër. Gr. en prettige feestdagen

Geef uw mening

*